048 • De val
Peter Pan
Peter veegde met zijn handen over de voetafdrukken die in het zand gedrukt stonden. Al had hij een sterk vermoeden wat Jacob met Avery van plan was, zeker wist hij het niet. Hij wist ook niet hoe hij het van plan was te verkrijgen. Er zaten nog honderden elfjes in het koninkrijk en Avery kon Jacob gemakkelijk aan hen verraden. Ze zouden immers naar haar luisteren. Tenzij hij dreigde Lyria iets aan te doen als ze niet meewerkte, maar daar zou het elfje niet mee instemmen. Zij zou haar leven geven voor de boom, ondanks de dreigementen.
Tinkerbell ging op zijn schouder zitten. 'Dus wie is dit meisje?' vroeg ze en Peter vertelde het hele verhaal. Hij gooide zijn gevoelens de wereld in en vertelde hoe eenzaam en wanhopig hij zich had gevoeld toen Tinkerbell was verdwenen. Hij vertelde hoe ze dacht dat ze dood was en hij zich moest verschuilen op het eiland, omdat Jacob op hem jaagde. Het voelde zo ontzettend goed om zijn vriendin weer aan zijn zijde te hebben. Nadat hij zijn verhaal af had, kon hij niet geloven hoe vaak hij Avery's naam had genoemd. Ergens vreesde hij voor Tinks jaloezie, maar toen hij haar aankeek, deed ze niets dan glimlachen.
'Peter, ik denk dat je haar niet moet laten gaan,' zei ze zelfs.
'Toch heb ik haar door mijn vingers laten glippen,' verzuchtte Peter, 'wie weet wat Jacob ondertussen met haar gedaan heeft.'
Tinkerbell schudde haar hoofd. 'Jacob is een kind, Peter, hij heeft geen interesse in een jonge vrouw.'
Terence ging op zijn andere schouder zitten. 'Daar heeft ze gelijk in. De piraten zijn op het schip en Jacob heeft Avery nodig. Hij zal haar niets doen.'
Peter knikte. Al kon hij het moeilijk geloven. De jonge had een bloedlust. Hij doodde zonder schaamte zijn bemanningsleden, wie zegt dat hij dat niet ook bij Avery zou doen? En dat alles om zijn drijfveer naar macht en rijkdommen achterna te jagen.
'Terence,' vroeg Peter toen. 'Hoe komt men bij Het Hart?'
Terence zuchtte. 'Het is niet gemakkelijk. Het ligt diep in de kern van Neverland, onder Pixie Hollow. Zelfs de koningin weet niet precies waar het zich bevindt.'
'Hoe kan Avery het dan vinden?'
Terence haalde zijn schouders op. 'Iemand moet het weten te vinden. En als er iets op het spel staat, zal die persoon spreken. Dat hoop ik tenminste.'
Peter knikte en keek toen naar het bos voor zich. 'Ik weet dat Avery sterk is. Ze zal niet zomaar zwichten, maar laten we opschieten.' Hij zette zich tegen de grond af en schoot de lucht in. De kleine elfjes volgde hem op de voet en toen ze het bos over vlogen, gilde Tinkerbell plotseling.
'Peter! Het bos!' Ze wees opzij en Peter volgde haar kleine handje. Tot zijn grote schrik zag hij vlammen oplaaien vanuit het woud. Vogels vlogen rakelings langs hen heen en beneden tussen de bomen hoorde hij dieren schreeuwen om hulp. Hij keek om naar het gebergte en dacht dat hij Avery hoorde roepen, maar hij wist dat dit zijn verbeelding was. Het bos heeft hem nu nodig. Avery redde zich wel. Dat wist hij zeker.
'Terence, Tink, jullie regelen de jonge dieren. Ik ga kijken of ik het vuur kan blussen.' Peter vloog weg. De hitte van de vlammen likte zijn huid. Hij wilde richting de zee vliegen, maar een wilde beweging op de grond tussen de bomen trok zijn aandacht. Hij dook tussen de bladeren en ontdekte daar Smee, die van het vuur probeerde weg te komen.
'Smee!' riep hij en de piraat keek om. 'Was dit jouw werk, Smee?'
De piraat knikte hevig. 'Het spijt me Peter Pan. Jacob dwong me. Ik had het zelf niet gewilt.'
'Lafbek,' verzuchtte Peter. 'Ga naar het strand en waarschuw de zeemeerminnen. Neem mijn fluit. Je gaat je daad rechtzetten.' Hij trok de panfluit los van zijn riem en gooide deze naar de piraat. Deze ving het houten instrument op en keek Peter aan. 'Verlos ons van de kapitein, Pan. Wreek Haak voor mij.' Hij wuifde een keer kort en verdween toen richting het strand.
Peter schoot de lucht weer in, tot hij hoog boven het bos vloog, weg van de vlammen. Jacob had al meerdere delen van het bos afgebrand en hopelijk sloot deze aan op datzelfde afgebrande stuk, zodat de brand niet verder kon woedde.
Plotseling hoorde hij gejank van onder het bladerdek komen. Peter bedacht zich geen moment en dook de brandende hitte in. Het was een geluk dat hij zo snel vloog en daardoor de warmte bijna niet voelde. Hij landde en zag het wolvenjong die Avery dagen eerder had bevrijd uit een val. Het diertje jankte van angst en bleef maar tegen zijn moeder duwen, die door onder een boomstam lag.
Behoedzaam kwam hij dichterbij. Het jong was zo bang dat het zich alleen maar dichter tegen zijn moeder aandrukte. In een snelle beweging wist hij het jong bij zijn nekvel te pakken. Boven hem stortte brandende takken naar beneden. Hij drukte het welpje dicht tegen zich aan en vloog weg.
Het welpje huilde om zijn moeder en kraste met zijn scherpe nagels in Peters borst. Er was niets dat hij nog voor het beestje kon doen, zijn moeder was dood. Net als tientallen andere dieren.
'Peter! De elfjes zijn komen helpen!' Terence vloog naar hem toe en Peter zag een troep waterelfjes boven het bos vliegen. Bluswater spoot alle kanten op en doofde langzaam de laaiende vlammen. Een van hen vloog naar Peter toe. 'De Dierelfjes hebben zoveel mogelijk dieren weggelokt bij het vuur. Enig idee hoe de brand is ontstaan?'
'De piraten,' riep hij. 'Ik heb geen tijd. Regel het maar!' riep hij en vloog richting het gebergte. Hij hoopte maar dat hij niet te laat zou zijn.
Reageer (2)
Dammit Smee, you coward! At least he's trying to right his wrongs...
6 jaar geledenO mijn god ga door ga door ga door ik moet weten wat er gaat gebeuren!!!
6 jaar geleden