049 • Geen weg terug
'Jij walgelijke kleine etterbak!' gilde Avery. Tranen prikten in haar ogen toen ze zag hoe het vuur in het bos oplaaide. Rook kringelde hoog de lucht in, waardoor er niets meer te zien was van de blauwe lucht. Er was alleen nog die grijze massa. 'Al die bomen! De dieren.. Moordenaar!' siste ze.
Jacob knikte trots. 'Het is echt zonde van al dat mooie bond dat daar rondloopt.'
Een woeste snik verliet Avery's keel. Ze kon het gevoel in haar hart niet omschrijven; rouwend voor al dat Jacob had vernietigd, angst voor zijn harteloosheid en razernij voor de daad die hij zojuist begaan had. 'Hoe kun je zo wreed zijn?'
'Daar mag je je vriendje voor bedanken,' antwoordde hij, maar Avery schudde haar hoofd. 'Nee, dit is niet zijn schuld. Jouw ziel was al verknipt voor hij je van de straat plukte. Kinderen als jij verdienen geen tweede kans.'
'En jij wel?' De punt van zijn mes raakte haar kin. 'Denk je dat jij meer verdient dan ik? Denk je dat jij beter bent dan mij? Wacht maar tot je naar huis verlangt. Hij zal je hart breken alsof je niets bent. En zie wiens kant je dàn op kruipt.'
'Ik sterf nog liever dan dat ik aan jouw zijde sta.'
'Gelukkig zit je er niet ver vandaan. Doorlopen!' Hij gaf haar opnieuw een duw, waardoor Avery haast haar evenwicht verloor. Jacob sleurde haar aan haar arm mee de lucht in en ze vlogen tussen de bergen naar het elfenkoninkrijk. Avery herkende de weg er naartoe. Uiteindelijk kon ze de boom zien en zijn inwoners die af en aan de vallei in vlogen.
'Doe dit niet, Jacob. Neverland zal verpulveren.'
Hij sneed de touwen rond haar polsen los. 'Ik geef niks om dit eiland. Ik geef om de eeuwige hartewensen die de elfjes bewaken. Dan kan ik hier vandaan gaan en zal ik een luxe leventje lijden.'
Avery wreef over haar pijnlijke polsen. De touwen hadden flinke rode plekken achter gelaten. 'Kun je werkelijk met jezelf leven, wetende dat alles en iedereen hier sterft? Dat geen kind op aarde meer geloofd in Neverland en Peter Pan?'
Opnieuw een duw in haar rug, gevolgd door gegrinnik. 'Ompraten werkt al lang niet meer. Had het vijftig jaar geleden geprobeerd, dan had het misschien nog wat uitgemaakt.' Hij wees naar de boom te midden van de vallei. 'Daar moet je wezen. En als je terugkomt zonder antwoorden of als je mij verraad..' Hij pakte de pot met Lyria uit zijn zak en schudde er een keer wild mee. 'Dan zie je je elfje niet meer terug.'
Avery keek de duizelende Lyria aan en knikte toen amper waarneembaar. 'Je zei dat je meer vallen had?'
Jacob grijnsde. 'Was ik dat vergeten te zeggen? Het schip staat bepakt met brandbaar buskruit. Er zal niet veel over blijven van je indianenvrienden.'
Avery voelde hoe haar onderbuik ongemakkelijk roerde. Jacob lachte en Avery draaide zich om en liep moedeloos richting Pixie Hollow.
Avery naderde de grote elfenboom en nadat een aantal elfjes haar al hadden ontdekt, hadden zij de koningin geroepen. Toen Avery koningin Clarion en haar ministers zag, moest ze de brok in haar keel onderdrukken. Haar stem zou haar verraden.
'Kind, wat is het nieuws?' klonk de zoete, zachte stem van de koningin, zich duidelijk afvragend waarom het meisje zo snel was wedergekeerd. Niet alleen zij; de ministers keken haar met dezelfde vragende blik aan en Fairy Mary leek onzeker.
Avery zuchtte 'Ik heb u beloofd om Het hart te beschermen tegen Jacob. Ik heb gefaald.' Handen werden voor monden geslagen, paniekerig gemompel verspreidde door het publiek. Avery sloot haar ogen met spijt en keek de koningin weer aan. 'Als ik hem er niet naartoe leidt, laat hij het hele schip ontploffen. De indianen, de elfjes, Peter.. Ik kan hen niet laten sterven.' Ze sloeg haar ogen neer.
Ze voelde hoe het puntje van haar neus plotseling verwarmde en opende haar ogen. De koningin hing vlak voor haar gezicht en glimlachte. 'Je hebt een moeilijke keuze gekregen, maar die hoef je niet alleen te maken, Avery.'
'We kunnen hem niet het Hart te pakken laten krijgen!' riep Fairy Gary. 'Dan gaan we er allemaal aan.'
Koningin Clarion knikte. 'Dat weet ik, Fairy Gary, dat zal ook niet gebeuren. Avery zal ons op de hoogte brengen van alles dat er op het schip gebeurt is en dan zullen we een beslissing maken.' En Avery vertelde wat er was gebeurt.
Toen ze uitgepraat was keek ze de koningin afwachtend aan. 'Ik ga er vanuit dat Peter is ontsnapt. Smee heeft het bos in brand gestoken om hem af te leiden, dus hij zal hier zijn. Onze enige hoop is dat hij op tijd is en Jacob kan stoppen.' Ze keek gehaast om naar het gebergte. Ze was lang weggeweest. Wat als hij ongeduldig werd en Lyria's vleugels eruit trok?
'Waar chanteert hij je mee, kind?' De koningin had duidelijk door dat Avery zich opgejaagd voelde.
Ze zuchtte. 'Hij dreigt Lyria's vleugels eraf te trekken als ik niet terug kom met antwoorden.'
De koningin knikte en keek om naar Fairy Gary die een protesterend geluidje voortbracht. 'We hebben geen keuze vrees ik.'
'Maar Koningin Clarion, er hoeft maar één ding mis te gaan.'
'Ik zou mijn leven geven voor dit eiland,' zei Avery, 'Jacob krijgt Het Hart niet, daar zal ik persoonlijk voor zorgen.'
'En mijn elfjes staan ook klaar om te hulp te schieten als het misloopt.' De koningin straalde en het publiek om hen heen joelde. Ze waren klaar om de uitdaging aan te gaan. Avery voelde haar hart verwarmen, van spanning en van ontroering.
'Goed dan,' zei Fairy Gary, 'Minister van de Herfst.' Hij hield zijn grote hand op naar het lange, dunne figuur in de bladerenjurk. De man had een grote neus en getuite lippen, maar een erg vriendelijk gezicht. De minister gebaarde haar hem te volgen en ze liepen richting het herfstbos. Daar hield hij halt en keek het meisje aan. 'Er wacht je een grote en belangrijke taak. Zorg goed voor Neverland.' En hij vertelde haar hoe ze bij het Hart kon komen.
Reageer (4)
Oef... En nu?
5 jaar geledenOh my goodness, my heart
Het is echt super spannend geworden (it's always been exciting but this is giving me goosebumps) Jacob needs to be thrown into the forest fires 
Bitch ass motherfucker. *shakes him wildly* GROW UP.
6 jaar geledenUgh, die Jacob werkt me echt op mijn zenuwen!
6 jaar geledenEcht he.. Draai om zijn oren zal die krijgen..
6 jaar geledenHeel graag, aangezien het lastig is om in de spannende sfeer te blijven als je niet zo veel activeert...
6 jaar geledenBegrijp ik, maar weet dat ik mijn gemoedsrust ook niet inplan en gezondheid bij mij altijd vòòr schrijven zal gaan. Ik hoop het nu gewoon weer op te pakken
6 jaar geledenYaay! Ik bedoelde het niet heel negatief, maar ik zie nu dat dat misschien wel zo overkwam, sorry! I still love you and your story!
6 jaar geledenHaha dan is het goed ^^
6 jaar geleden