050 • De ingang
Avery keerde Pixie Hollow de rug toe en liep terug naar waar ze Lyria bij Jacob had achtergelaten. Ze had het gevoel dat er bakstenen aan haar enkels hingen, want ze kreeg haar benen haast niet vooruit gesleept. Hoe kon ze zorgen dat Jacob Het Hart niet ging stelen? Was ze echt bereid haar leven er voor te geven?
Voor het eerst sinds tijden dacht ze weer aan thuis. Wat als ze nooit meer zou terugkomen? Wat gebeurt er dan met vader en moeder? Zou Peter hen alles dan vertellen? Een steek doorboorde als een mes haar hart toen ze zich begon te beseffen dat ze hen misten. Er was zoveel gebeurt de afgelopen dagen dat ze geen moment aan hen gedacht had. En zij? Hadden zij wel aan haar gedacht? Mistten ze haar?
Ze begon bovendien aan de toekomst te denken en of ze haar ouders nog wel zou zien. Of zou ze op Neverland blijven, met Peter. Misschien wilde Peter zelfs voor haar Neverland verlaten. Kon ze dat wel van hem vragen? Wat was Neverland zonder Peter Pan? Ze hief haar hoofd en zuchtte. Eerst dit overleven en dan pas denken over wat volgt.
Ze bereikte Jacob, die verveeld tegen een boom geleund stond en tegen de pot tikte waar Lyria inzat. Hij keek om toen hij haar in de gate kreeg en een kwajongenslach verscheen op zijn gezicht. 'Breng je me goed nieuws?'
Avery knikte. 'Ik weet hoe we bij het Hart moeten komen, maar ik breng je er zelf heen. En je laat Lyria gaan.'
Jacob keek haar bedenkelijk aan. 'Goed, maar het elfje houd ik even bij me tot we er zijn.' Hij hield zijn hand op als een teken dat ze hem voor moest gaan. 'En geen grapjes.'
Avery ging hem voor diep het bos in, de Pumpkin Patch voorbij. Ze herhaalde de woorden die de Minister van de Herfst had gesproken en probeerde zich de weg te herinneren naar de ingang dat naar Het Hart leidde: 'Doorkruis het bos achter de Pumpkin Patch, daar zul je op een grot stuitte, maar wees voorzichtig. Een slapend beest bewaakt de ingang. Neem dit krimpstof, alleen zo pas je in de grot.'
Avery had geen idee van het beest dat de ingang bewaakte, maar de Minister had haar gerustgesteld: 'Het beest slaapt al honderden jaren en hij zal dat nog honderden jaren doen. Je hoeft niet voor hem te vrezen, maar het houdt buitenstaanders waar ze horen.'
Ze lieten de Pumpkin Patch ver achter zich en doorkruisten een bos van dode bomen en grauwe grond. Een akelig gevoel bekroop haar lichaam en ze keek kort om naar Lyria, die nog steeds door Jacob werd vastgehouden. 'Is dit de juiste weg?' vroeg hij sceptisch.
Avery knikte en liep door. Twee bomen, waarvan de bloemen als een gordijn het zicht beperkten, blokkeerden hun weg. Avery veegde de bloemen aan de kant en voor zich zag ze nu enkel een open plek, omringt door puntige rotsen. In het midden stak de opening van een grot uit de grond omhoog. Hoewel de omgeving lichter was dan het bos waar ze net uitkwamen, gaf het haar een nog guurder gevoel. Ze stapte het verdorde gras op en liep naar de grot, die vanaf een afstand groter leek dan deze eigenlijk was. Ze pakte het zakje krimpstof en gooide het over zich heen.
'Wat denk je dat je aan het doen bent?' Jacob pakte het zakje af voordat ze volledig was gekrompen en gooide het over zichzelf en de pot heen, waardoor ook deze met Lyria erin begon te krimpen.
'Dit is de ingang naar Het Hart,' legde ze uit. Voordat ze aan de afdaling begon, keek ze achterom naar de lucht, stiekem hopend dat ze een glimp van Peter kon opvangen, maar de lucht was leeg. Zuchtend sprong ze het gat in, waarnaar ze voorzichtig door de grot zweefde. Alleen Lyria's gloed voorzag hen van wat licht, want hoe dieper ze de grot inkwamen, hoe donkerder het werd. Zelfs Jacob leek er zenuwachtig van te worden, want hij hield de pot met Lyria dichter bij zich. Toen naderden ze het einde van de grot en ontdekten het monster dat de grot bewaakte. Het was een groot, wit beest, met een muil die haar menselijke hand in een hap kon opslokken. Nu ze zo klein was, leek hij nog groter en lelijker dan hij oorspronkelijk was. Gesnurk weergalmde door de grot, terwijl het beest genoot van zijn winterslaap.
Plotseling legde Jacob zijn mes tegen haar keel. 'Je wilde me voor de gek houden! Me voeren aan dit vreselijke monster!'
'Hij is geen monster!' riep Lyria boos terwijl ze tegen het glas hamerde, 'hij is de beschermer van Pixie Hollow.'
Avery hapte naar lucht toen het mes dieper in haar huid werd gedrukt. 'Hij slaapt! Hij kan ons niets doen. De Minister had me verteld dat we niet bang hoefde te zijn,' legde ze uit en wees naar zijn ratelslangachtige staart. 'Daar ligt de ingang naar het Hart verscholen. De tunnel leidt diep tot in de aarde, tot onder Pixie Hollow Tree.'
Jacob liet zijn mes zakken en wees ermee naar de ingang als teken dat zij voor moest gaan.
Avery slikte een keer en liep voorzichtig naar de ingang toe. Eerst zag ze nog niets, maar toen ze dichterbij kwam, zag ze achter een rots een donker gat in de muur. Het monster knorde een keer luid en Avery's hart stokte in haar keel. Schichtig keek ze om naar het beest en toen ze zag dat het nog steeds sliep, liep ze voorzichtig door. Jacob volgde haar en ze keken samen de tunnel in naar beneden. Het was er aarde donker en Avery hoopte maar dat Lyria's gloed genoeg was.
Ze begonnen aan de duikvlucht naar beneden, dieper de kern van Neverland in. Avery voelde hoe de zenuwen in haar lichaam zich begonnen op te bouwen. Wat als Peter te laat was? Wat als hij niet kwam? Hoe kon ze Neverland dan redden van deze ondergang? Ze keek kort over haar schouder, naar Lyria, die ondertussen op de bodem van de pot was gaan zitten. Kon ze hen hier beide levend uithalen?
Reageer (3)
Kom op! Je kan dit!
5 jaar geledenWhat kind of beast is that?!
Hopelijk hapt die Jacobs billen eraf.
6 jaar geledenGehe het Neverbeast uit de tinkerbell films
6 jaar geleden*Adds to watch list*
That thing is adorable!
6 jaar geledenYes.. een nieuw hoofdstuk! Gauw weer verder het wordt te spannend!
6 jaar geleden