Chapter O2

||Serena Faith Young
Een week later...

'Kom op, je kan dit,' mompelt mijn moeder zachtjes en niet erg overtuigend. Haar vingers trekken hard aan het klittenband van de brace voor mijn knie. Het doet eigenlijk best pijn, maar ik wil niet zeuren. Het is pas een week na de operatie en mijn enorme en gênante faling op de Spelen. Volgens mij mag ik sowieso de komende zes weken niet eens trainen, maar de afgelopen week was al een marteling voor me. Ik kan me geen leven inbeelden zonder turnen. En mijn ouders ook niet, want de afgelopen vijf dagen hebben ze niet meer gedaan dan lopen zeuren dat mijn turncarrière nog niet voorbij is.
      'Young, opschieten!' roept een van mijn coaches, Sade. Ze is een erg strenge coach zonder genade - wat niet perse slecht is -, maar ze commandeert ons altijd maar in de rondte, terwijl ze volgens mij zelf nog niet eens een fatsoenlijke radslag neer kan zetten.
      Onhandig loop ik naar Sade en de rest van mijn teamgenoten. Ik kan die kniebrace nu al wel vervloeken.
      'Kate en Serena beginnen met de brug, Madeline en Eloïse beginnen met de balk...'
      Ik luister niet meer naar de rest van de indeling en loop samen met Kate naar de brug met ongelijke liggers. Kate gebaart dat ik mag beginnen en ik begin met een simpele oefening. Het strekken ging ook heel anders dan verwacht. Met de spagaat is links mijn beste been, maar sinds die niet te buigen is, kon ik moeilijk oprekken met een graad hoger dan 180.
      'Het zal sneller moeten als je weer naar de Spelen wilt, Serena,' zegt de snerende stem van Sade ineens. 'Opnieuw.'
      Lichtelijk geïrriteerd laat ik de bovenste ligger los en begin ik opnieuw met mijn oefening vanaf de onderste ligger. Ik wil snauwen dat het mijn eerste les is in een week en dat ik waarschijnlijk nooit meer naar de Spelen kan gaan, maar ik houd me in. Ik weet wel beter dan coaches tegenspreken.
      'Luister je niet naar me?' sneert Sade. Ik krijg een corrigerende tik op mijn rechterbeen, die overduidelijk niet gestrekt is in de lijn die zij wilt. 'Ga maar rondjes rennen, tot ik zeg dat je mag stoppen.'
      Ik kan het me verbeelden, maar het lijkt erop dat Sade een sadistische grijns krijgt. Ik kan mijn oren niet geloven, rondjes rennen met een knie in het gips? Ik kan niet eens fatsoenlijk lopen. Des te langer ik erover nadenk, des te kwader ik word. Als coach zou ze me moeten ondersteunen in de dingen die ik wel kan met zo'n knie, niet afsnauwen op de dingen waar ik duidelijk nog moeite mee heb.
      Woedend doorkruis ik de gymzaal. Ik weet zeker dat het er hilarisch uit moet zien, half hupsend, half hinkelend, maar op het moment kan ik er niet om lachen. Ik grijp mijn sporttas waar onder andere mijn tape, extra kleding en magnesium in zitten en loop door naar de kleedkamer. Ik smijt mijn sporttas op het bankje en haal mijn telefoon uit mijn tas. Dan stuur ik een berichtje naar het enige persoon dat me nog kan redden.
      Ik heb amper het berichtje gestuurd, of de deur van de kleedkamer klapt met een enorme hoeveelheid geweld open.
      'Serena Faith Young, waar sloeg dat op? Je coach negeren?' vraagt mijn moeder retorisch, maar met een stem waar de woede vanaf druipt. Ze lijkt bijna net zo pissig als ik.
      'Ik ga niet rennen, ik kan niet rennen,' zeg ik eigenzinnig. Ik gooi mijn telefoon in mijn tas en sla mijn armen eigenwijs over elkaar. Uitdagend kijk ik mijn moeder aan en ik zie dat ze precies dezelfde houding als ik aangenomen heeft. Alleen trilt zij van woede.
      'Huis. Nu.'
      Nooit geweten dat een mens met zoveel haat en venijn kan praten

~Wow ik heb al acht abo's, super bedankt voor de abo's, kudo's en de reacties guys!