H.7.
Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Na een tijdje valt ze in slaap, maar ik zing door, steeds zachter, tot ik te moe ben om harder te praten en het mij niet eens meer uitmaakt of ik mijn moeder hoor.
Toch blijf ik wakker.
Mijn ogen zijn al lang gewend aan het donker en ik kijk naar haar porseleinen gezicht, zachtroze lippen iets van elkaar geweken.
Het shirt van haar pyjama is wat opzijgeschoven, waardoor ik de groen-blauwe plek net onder haar sleutelbeen zie.
Ik slik en probeer de tranen terug te dringen.
Ik zou willen zeggen dat ik haar nooit iets zal laten overkomen, dat ik haar zal beschermen, maar ik weet niet of ik mij daaraan kan houden.
'Het spijt me.' Snik ik dan.
Deze story is niet geschikt voor alle leeftijden. Daarom is deze alleen te lezen als je bent ingelogd. Zo houden we Quizlet.nl leuk voor alle bezoekers.
Reageer (4)
Mooi geschreven.
5 jaar geledenMooi geschreven.
5 jaar geledenJouw hoofdstukken zorgen altijd dat ik even een paar minuten mezelf weer bij elkaar moet rapen.
6 jaar geledenEn ik word niet snel door emoties gegrepen, bravo.
Dankjewel. En op een vreemde manier sorry, denk ik.
6 jaar geledenOjee dat is echt heel erg zielig!!!!!
6 jaar geleden