051 • De zon in een grot
Avery sleepte haar voeten voort. Als tijd een waarde had in Neverland, dan liepen ze nu toch zeker een half uur. Ze vroeg zich af of ze genoeg tijd had gerekt in de tunnel en of Peter al onderweg was. Ze hoopte het. De tunnel bleef langzaam naar beneden lopen en ze had het idee dat ze Pixie Hollow Tree al voorbij waren.
'Hoelang moeten we nog doorlopen?' begon Jacob uiteindelijk, meer klinkend als een kind dat te lang achterin een auto had gezeten. Ergens klonk het wel komisch en totaal uit karakter.
Avery keek achterom. 'Dat weet ik niet. De minister zei dat dit de weg was, maar niet hoelang de weg duurde.' Ze keerde hem weer de rug toe en liep door.
De rateltjes in haar hoofd bleven draaien. Hoe kon ze Jacob stoppen. Het zou niet lang duren totdat ze het hart vinden. Wat ging ze dan doen? Misschien was Peter niet optijd. Moest ze tijdrekken en haar leven riskeren? En Lyria? Jacob had haar nog steeds in die pot opgesloten. Kon ze hen beide hier veilig uithalen?
Uiteindelijk was de gloed van Lyria's lichaam niet meer het enige dat de tunnel verlichtte. Aan het einde was de tunnel gehuld in een gouden waas, nog mooier dan wanneer de neerdalende zon zijn laatste stralen thuis door haar raam scheen. Ze begon haar pas te versnellen en bij het einde van de tunnel bleef ze stokstijf staan.
'Wat is het? Is dat het?' vroeg Jacob toen hij haar zag en ging naast haar staan. Ook hij opende zijn mond in verbazing, waarna er een gejoel uit zijn keel ontsnapte en hij dolenthousiast de grote holte inliep. Avery volgde hem, terwijl ze gebiologeerd bleef staren naar de grote, gloeiende bal in het midden van de grot. De gehele ruimte werd verlicht en het was met moeite dat ze haar ogen open kon houden. Het was alsof ze naar de zon keek, maar niet van een afstandje, maar van heel dichtbij. De oranje-gele massa kolkten rond alsof het de kern van de aarde zelf was. En het was zo prachtig.
'Het Hart van Neverland,' fluisterde ze.
'En het is allemaal van mij,' vervolgde Jacob hebberig. Meteen daarop greep hij naar zijn geweer en richtte het op Avery, die geschrokken haar handen hief.
'Tegen de muur! Daar!' Hij wees achter haar, een verre afstand van hem vandaan. Maar Avery bleef koppig staan. 'Je kan Het Hart niet stelen, Jacob. Neverland zal verloren gaan.'
'Wanneer begrijp je nou dat me dat niets kan schelen?' riep hij, 'dit zal mij de ultieme macht geven, dat is wat ik wil!' Hij greep naar het zakje rond haar heup en trok het los van haar riem. 'En dit krimppoeder gaat me daarbij helpen.'
'Ik kan dat niet toestaan!' Ze liet haar handen zakken en keek hem vastberaden aan. De loop van zijn geweer lachte haar griezelig toe. Ze wist welk gevaar er in haar actie school, maar als ze maar iets meer tijd kon rekken dan had Peter nog een kans.
Jacobs ogen schoten over haar gezicht. 'Je maakt een grapje? Ik heb een pistool op je gericht en je gaat nu heldhaftig doen?' Hij lachte een keer duivels. 'Kijk om je heen! Je bent alleen! En je gaat dit verliezen!' Hij drukte de hamer op het pistool naar beneden en legde zijn vinger op de trekker. 'Dag, dag meisje.'
Plotseling werd er een object naar zijn hand gegooid. Jacob schreeuwde van de pijn en liet zijn pistool op de grond vallen. Het geladen pistool ging af en de kogel schoot de door ruimte. Verbluft keek Avery naar het object dat nu over de grond rolde en zag dat het de pot was waar Lyria inzat, wie zich wanhopig probeerde te oriënteren.
'Jacob!' klonk een bekende stem. Warmte vloeide door Avery's lichaam en haar hart bonsde zo luid en snel dat het leek te echoën in de ruimte. Ze keek opzij en daar boven het Hart vloog Peter. Tranen van geluk gleden over haar wangen bij het besef dat hij haar was komen halen. Ze was niet meer alleen. Hij was bij haar. En alles zou nu goedkomen.
Reageer (7)
Ha, en nu komt Peter ervoor zorgen dat alles weer goed komt en we eindelijk van Jacob af zijn. (;
6 jaar geledenWeg met hem! Kielhalen die knul! ^^
6 jaar geledenOmg alles MOET goedkomen niet te geloven dat ze uberhaupt zo dichtbij zijn gekomen
6 jaar geledenPampampaaam!!
6 jaar geleden