052 • Bloed
A very keek met glinsterende ogen op naar Peter. De vlinders in haar buik waren gek van blijdschap en haar hart ging als dat van een muis zo snel. Voordat ze echter kon juichen, werd ze hard aan haar haren naar de grond getrokken. Avery viel pijnlijk op haar zij en gilde, toen het gewicht van haar bovenlichaam aan haar haren op werd getild. Het koude staal van een lemmet werd tegen haar hals gedrukt. Ze greep naar Jacob arm en probeerde deze met al haar kracht van zich af te halen, maar hij hoefde enkel zijn hand te draaien of het mes zat in haar keel.
'Hoe kom jij hier! Ik hoop dat het bos is afgebrand!'
'In tegendeel!' riep Peter trots, 'jouw bemanning heeft gefaald. Smee heeft de hulp ingeroepen van de Zeemeerminnen en het bos is gered.'
Jacob snoof woedend. 'Die laffe rat!' Hij richtte zich weer op Peter. 'Je bent te laat, Pan! Verdwijn, of ik zal de grond hier besmeuren met het bloed van je meisje!'
Peter keek Avery schichtig aan, maar ze schudde haar hoofd. 'Laat mij maar. Red Het Hart!' Haar mond werd gesnoerd toen Jacob het mes harder tegen haar keel drukte en ze klemde haar kaken op elkaar om niet te gillen. Avery's ogen schoten vluchtig omlaag toen ze iets in haar nek voelde kriebelen. Een stroompje warm bloed ontglipten haar hals en gleed langzaam haar jurkje in.
Ze nam een scherpte teug adem binnen en keek op naar Peter, wiens ogen niet van haar lichaam verwijderd waren. Ze zag hoe zijn spieren zich steeds meer aanspanden bij het zien van het beetje bloed dat haar lichaam verliet. Hij kneep zijn handen zo hard tot vuisten, dat zijn knokkels wit zagen en hij klemde zijn kaken zo hard op elkaar dat zijn tanden begonnen te knarsen. Avery wist niet wat ze zag. Het was beangstigend hoe hij daar zweefde, maar tegelijkertijd voelde ze niets dan warmte door haar lichaam vloeien. Zijn gezicht werd plotseling roder door de onderdrukte woede die als vergif door zijn lichaam joeg. En toen opende hij zijn mond.
'Je kan mij bedreigen, mijn huis vernietigen, me verbranden, vermoord me zelfs, het kan me niets schelen!' Zijn ogen vormde spleetjes en Avery's hart sloeg een tel over. 'Maar kom niet met je vuile handen aan haar!' Als een pijl schoot hij van zijn plek, zo snel dat Jacob geen tijd had om te reageren. Peter ramde hem met zijn schouder, waardoor de jongen met een harde klap tegen de muur smakte.
Avery greep naar haar keel en bekeek haar hand, waar rood bloed tussen haar vingers door droop. Het was niet erg, de wond was niet diep genoeg om levensbedreigend te zijn, maar de schrik die zich in haar lichaam had opgebouwd deed het erger lijken dan het was.
Peter knielde bij haar neer en omhelsde haar zoals hij dat nog nooit had gedaan. Hij zei niks, maar hun lichamen vertelden hen hoe erg ze de ander hadden gemist.
Hij trok zich los uit de omhelzing en bekeek de snede in haar nek. Zijn vingertoppen kietelde haar huid en toen trok hij zijn dolk los en sneed een stuk van zijn kleding, die hij voorzichtig om de wond bond.
Avery keek hem aan. Zachtjes liet hij zijn vingers over haar sleutelbeenderen glijden en keek haar toen recht aan. Hij kuste zachtjes haar kruin en stond op. Ziedend liep Peter op Jacob af. 'Hier zal je voor boeten, etter!'
Hij greep de jongen bij zijn kraag, maar Jacob schopte van zich af en trok zijn zwaard. Hij liet zich niet nogmaals van zijn stuk brengen door een verrassingsaanval.
Avery stond aan de zijlijn terwijl ze toekeek hoe de jongens opnieuw de strijd met elkaar aangingen. Ze moest iets doen om Peter te helpen, of Jacob tegen te houden.
Gegil trok plotseling haar aandacht en ze realiseerde zich dat Lyria nog in haar pot opgesloten zat. Ze rende naar het elfje toe en draaide de dop eraf.
'Je bent geweldig!' riep het elfje en omarmde haar wang. 'Dankjewel.' Ze fladderde haar vleugeltjes en haar gloed leek sterker dan ooit. Hoewel Avery nu de lengte had aangenomen van een elfje, was Lyria nog kleiner door het krimppoeder.
'Wat doen we nu?' Vroeg het elfje, dat bezorgd omkeek naar Peter.
Avery keek de kamer rond, opzij naar de heldere bol en liep er opaf. 'Dit is wat Jacob wil. Niet Peter, maar de bol.' Behoedzaam strekte ze haar hand ernaar uit. Ze verwachtte warmte te voelen, maar dat was niet zo. De bol was koel.
Ze legde haar hand tegen het oppervlakte en bedacht zich een wens, maar voordat ze er een had bedacht, klonk er een knal. Avery werd hard opzij geduwd en toen ze na haar val opkeek, zag ze dat Peter haar van een kogel had gered. Hijgend keek hij om naar Jacob, die verderop Avery ervan had weerhouden de bol te stelen. En toen galmde een tweede knal door de grot. Jacob had zijn slag geslagen.
Avery keek op naar Peter en zag hem nog net naar haar omkijken, voordat zijn lichaam de grond raakte. Het ging zo snel dat Avery nauwelijks in de gate had wat er was gebeurt, maar toen ze Peter op de grond zag liggen, schreeuwde ze. Haar been zeurde van de nare val, maar niets deed zoveel pijn als het beeld dat zich op haar netvlies had gefixeerd. Ze kroop naar hem toe. Bloed gutste uit de wond in zijn zij, waar de kogel zijn vlees had doorboord. 'Nee,' gilde ze. 'Peter!' Ze pakte zijn gezicht vast en keek hem aan. 'Peter, kijk me aan! Peter!'
'Uit de weg!' Jacobs hand knalde met zoveel kracht tegen haar wang dat ze jammerend opzij viel. De punt van zijn zwaard hield hij dreigend tegen Peters keel, terwijl de grijns op zijn gezicht groter groeide. 'Wie had dit ooit gedacht,' zei hij treiterend en tikte met zijn schoen tegen Peters zij. De jongen liet een schreeuw horen die door merg en been ging. Bij Jacob klonk het als muziek in zijn oren. 'Je bent zwak, Pan, dit meisje heeft je zwak gemaakt!'
'Ja, ik ben zwak!' riep hij, terwijl hij zijn hand op de wond drukte. 'Wat is daar mis mee?' Hijgend keek hij de jongen aan. 'Ze heeft me ook zoveel sterker gemaakt.' Hij glimlachte zwak en bewoog zijn hand naar zijn heupen, waar een bundelzakje aanhing. Met trillende hand maakte hij het open en haalde het gouden zakhorloge tevoorschijn.
Jacob bevroor in zijn voetsporen en staarde naar het klokje in de bloedende hand van de jongen. De punt van zijn zwaard botste verslapt tegen Peters borst toen Peter zijn hand met het klokje naar Jacob bracht. Met één hand pakte de kapitein het aan, terwijl hij het zwaard herpakte en weer tegen Peters kin aanzette.
'Ik heb het gerepareerd,' verzuchtte Peter, 'het was niet mijn recht jou dat af te nemen. Het spijt me, Jacob.' Hij kreunde gepijnigd. 'Zij heeft me dat laten zien. En zoveel meer.'
De jongen opende het zakhorloge en zijn ogen vulde zich met tranen toen hij de foto van zijn moeder zag. Heel even leek het alsof hij zijn zwaard zou laten vallen, maar toen klapte hij het dicht, propte het in zijn zak en hief zijn zwaard. 'Daar is het nu te laat voor, Pan!'
Peter lachte. 'Je noemt mij zwak, omdat ik mijn leven gaf voor de vrouw waar ik van houd, maar jij laat je afleiden door sentimentele gevoelens voor een horloge.' Geklik klonk door de grot en Jacob liet zijn zwaard vallen toen de loop van zijn eigen pistool tegen zijn achterhoofd werd gehouden.
'Achteruit, ukkie!' siste Avery, terwijl ze met haar andere hand de band rond haar heupen lostrok en Jacobs polsen ermee vast bond. 'Laat de grote mensen dit maar even regelen.' Ze trok de knoop strak om zijn polsen en kon het niets schelen toen de jongen protesteerde dat de stof in zijn polsen sneed. 'Houd hem in de gate,' riep ze naar Lyria. Ze rende naar Peter toe en knielde bij hem neer, die wanhopig zijn bloeding probeerde te stelpen. Avery beet op haar lip. Het kon niet anders dan dat hij veel bloed had verloren. 'Hoe voel je je?' vroeg ze, waarna ze zich gelijk bedacht dat dit een domme vraag was. Maar Peter gaf geen antwoord. Haar ogen flitsen naar zijn gezicht. Zijn ogen waren gesloten. 'Peter!' Ze gaf hem een tik op zijn wang, maar hij reageerde niet. 'Peter! Nee!' Ze hoorde de eigen paniek in haar stem toen deze oversloeg. Ze keek met een ruk achterom. 'Lyria! Help!'
Het elfje kwam aangevlogen en keek geschrokken neer op de bewusteloze Peter, wiens gezicht ondertussen krijtwit was geworden. 'We moeten opschieten! De helers kunnen hem helpen!' Ze vlug als ze kon strooide ze elfenstof over hem heen. De rest verspreidde ze over Avery en Jacob en terwijl Avery Peter stevig tegen zizh aanhield, zorgde Lyria -hoe maf het er ook uitzag- voor de het meevoeren van de kleine kapitein. In een wolk van glanzend elfenstof lieten ze het Hart van Neverland achter zich.
'Hou vol, Peter!' Avery drukte hem dichter tegen zich aan en wist dat ook zij nu een onder het bloed zat, zijn bloed. In haar hele leven was ze nog nooit zo bang geweest. Haar organen leken zich in haar lichaam uit te knijpen, zoveel verdriet had ze, dat ze niets anders dan leegde voelde.
Ze keek neer op de jongen, waardoor angstigtranen haar zicht belemmerde en ze alleen nog zijn enge, bleke huid kon zien. Laat me op tijd zijn, dacht ze, laat me alsjeblieft op tijd zijn!
Reageer (7)
Nawh arme Avery
5 jaar geledenLeah
6 jaar geledenAls je peter laat sterven ben ik boos op je
Peter is.mijn bae dus houd hem in leven ja?
Hahaha ik ga mijn best doen!
6 jaar geledenGoed zo, i'm watching you * doet gebaar van ik hou je in de gaten *
6 jaar geledenMY ACHY BREAKY HEART!
6 jaar geledenHALLO WAT DENK JIJ ONS AAN TE DOEN? HOE DURF JE ZO TE EINDIGEN?!
6 jaar geledenOh en peter, waag het niet dood te gaan want dan kom ik je hoogstpersoonlijk halen!
hahaha cliffhangertje op z'n tijd moet kunnen toch
6 jaar geledenOh my gosh oh my gosh I'm dead I can't hold it any longer uugh
6 jaar geleden