053 • Angst
P ixie Hollow schoot onder hun voorbij. Het duistere bos, de Pumpkin Patch, Cottonpuff Field en uiteindelijk Pixie Hollow Tree. Avery klampte zich aan Peter vast alsof ze daarmee wilde voorkomen dat iets zijn lichaam zou verlaten. Tranen stroomden als watervallen over haar wangen en ze deed niet eens de moeite haar snikken in te houden. De angst die door haar lichaam vloeide, was er een als ze nog nooit had gevoelt; niet toen ze werd gevangen door Jacob, niet toen ze werd aangevallen door de bergleeuw of de zeemeerminnen, zelfs niet toen ze verdronk, want nu was het niet haar leven dat op het spel stond, maar dat van Peter.
'Lyria!' werd er plotseling geroepen en aan weerszijde van Avery kwamen twee elfjes gevlogen. De een was Terence en de ander, Tinkerbell. Avery keek haar kort aan en ze kon niet geloven hoe mooi ze was. Haar verwondering was maar van korte duur, want de zorgen die door haar woedde waren nu belangrijker.
'Wat is er gebeurt?' Tranen stonden in Tinkerbell's ogen. Ze keek angstig naar Peter en leek Avery in eerste instantie niet op te merken.
'Het is mijn schuld,' jammerde Avery, maar Lyria, die Jacob nog steeds voorttrok, schudde haar hoofd. 'Dat is niet waar! Jacob is degene die hem heeft verwond. Terence, roep de Verkenners en haal wat groeipoeder.'
De jongen knikte en vloog weg. Nog geen drie tellen later was hij terug met een paar Verkennerselfjes die Jacob van hen overnamen. Een van de Verkenners strooiden een groen poeder over Lyria en even later was ze weer net zo groot als Avery.
Lyria vloog voor haar uit zo snel als ze kon. 'Volg mij! We moeten naar Elixa! Ze zit in Neverberry Thicket.'
Avery volgde haar gloed zo snel ze kon en uiteindelijk was ze niet de enige. Meer elfjes hadden hun terugkomst ontdekt en vlogen geschrokken achter hen aan. De bomen onder hen waren plotseling rijk gevuld met roze bloesem en Avery wist dat ze de Lente hadden bereikt.
'Elixia!' riep Lyria uit volle borst en tussen de bomen kwam een elfje in een blauwe jurk vandaan gevlogen. Ze sloeg haar handen voor haar mond bij het zien van het tafereel en floot op haar vingers, waarna meer hospitaalelfjes aan kwamen vliegen en Peter uit haar handen namen.
Avery had moeite met loslaten, maar ze wist dat zij hem nu niet kon helpen. Ze keek toe hoe ze Peter op handen de boom in droegen.
'We gaan ons best doen,' zei een van de verpleegelfjes tegen haar. 'Dank je wel, voor het redden van Neverland.' En toen vloog ze weg. Avery had niet eens in de gate gehad wat ze vanmiddag met Peter had bereikt en eigenlijk kon het haar ook niks schelen. Wat had ze aan die titel als Peter er niet meer was? Ja, ze had Neverland gered, maar ze had ook zijn beschermer de dood in gejaagd. Tranen stroomden over haar wangen bij die gedachte en ze begroef haar gezicht in haar handen, terwijl ze langzaam naar de aarde zonk. Ze had geen gelukkige gedachten meer, of het nu een sprookje was of niet.
'Kom,' zei Lyria zachtjes, 'dan drinken we een kopje thee.'
Terrence pakte de huilende Tinkerbell bij de hand en probeerde haar te kalmeren, maar het elfje leek ontroostbaar.
'Hier.' Lyria overhandigde haar een dampende kop kamillethee. Met trillende handen pakte Avery het aan en nam voorzichtig een klein slokje. Het was nog te heet om van te drinken, maar haar mond was zo droog dat elk beetje vocht als olie op een krakend scharnier werkte.
Ze keek opzij naar de andere hoek van de kamer, waar Terence met Tinkerbell op het bed zat. Hij had een van haar handen in de zijne genomen, terwijl ze tegen hem aan leunde. Haar ogen zagen rood van de tranen en schrik, maar ze leek langzaam te kalmeren.
Ze glimlachte voorzichtig, ook al kon ze haar gezicht er amper toe brengen. Avery was blij dat Terence haar eindelijk terug had. En ze hoopte maar dat ze binnenkort nog zo in Peters armen kon liggen.
'Voel je je al wat beter?' vroeg Lyria voorzichtig terwijl ze naast haar kwam zitten. Avery knikte zwakjes. 'Ik maak me zorgen.'
'Oh, lieve kind.' Lyria omhelsde haar. 'Het komt goed. Dat weet ik zeker.'
Avery had het gevoel alsof er al uren voorbij waren getikt, wat misschien hoogstens een half uur moet zijn geweest en ze verlangde naar nieuws. Toen er uiteindelijk geklop klonk op de deur, stond ze hoopvol op, maar het was niet een verpleegelfje aan de deur, maar de koningin en haar ministers.
'Het spijt ons dat we binnen komen dringen,' zei ze met oprecht berouw. 'Meisjes, mijn hart zal bij jullie zijn vandaag.' Ze zag aan de Koningin dat ze niet wist hoe ze de meisjes kon troosten, niet nu Peter op sterven lag. Ze keek Avery aan. 'Blijf zo lang je wil en schroom niet te vragen naar wat je wenst.'
Avery knikte kort. 'Dank u wel.'
De koningin glimlachte voorzichtig en zweefde Tinkerbells huisje weer uit. Er viel een korte stilte. Avery wist dat er weinig kans was dat Peter dit zou overleven. De wond was diep en hij had veel bloed verloren, maar ze kon zich Neverland niet voorstellen zonder hem. Ze kon zich haar eigen leven niet voorstellen zonder hem. Opnieuw welden de tranen op.
'Ik bedenk me net,' klonk een stem die ze nog niet eerder zo breekbaar had gehoord. Dit was de eerste keer dat Tinkerbell direct tegen haar sprak. Ze stond op en liep naar Avery toe. Ondanks het verdriet dat ook in haar hart leefde, glimlachte de elf naar haar en stak haar hand uit. 'Ik heb me nog niet voorgesteld. Ik ben Tinkerbell.'
Avery glimlachte en schudde haar hand. 'Dat weet ik. Dat heb ik altijd al geweten. Ik ben Avery.'
Tinkerbell boog voorover en omhelsde haar. 'Dank je wel.'
'Waarvoor?'
Tinkerbell glimlachte en veegde met haar duim een traan van Averys wang. 'Jij bent degene die ons heeft gered, ons allemaal en Neverland. Wat Peter is overkomen is niet jouw schuld.'
Avery keek de elf verrast aan. Ze had Tinkerbell nooit zo vriendelijk ingeschat. En Tinkerbell leek dat ook in de gate te hebben. Ze giechelde. 'Ach ja, ik heb mijn goeie dagen,' zei ze plagerig. 'Je hoeft nergens voor te vrezen. Zonder jou zou Neverland niet meer bestaan. Ik ben je vanaf de grond van mijn hart dankbaar.'
Avery kon niks anders dan het beeldschone elfje aanstaren. Uiteindelijk voelde ze hoe nieuwe tranen zich uit de hoeken van haar ogen drongen en omhelsde het elfje stevig. Ze konden hun verdriet delen.
Reageer (6)
Nawh Vriendinnen!!
5 jaar geledenMy heaaaart omg PETERRRR. Get up!! I hope the poor young man survives for Avery's sake. Tinkerbell is dus echt veeeeet lief en ik ben blij dat Lyria het overleefd heeft
Net zoals de rest van Neverland natuurlijk... WAKE UP PETER AND KISS THE GIRL
6 jaar geledenStresss hahaha
6 jaar geledenZo grappig dat elke keer als ik aan Tinkerbell moet denken, ik die 'versie' van Peter Pan (2003) voor mij zie.
6 jaar geledenAlleen deze hier is zo lief, dus mijn brein wordt hier verward van, haha.
Peter mag niet doodgaan.):
6 jaar geledenAl zsl Avery toch weer naar de gewone wereld moeten...
Ja hallo. Niks we gaan ons best doen, je maakt hen gewoon beter. Klaar. Beetje elfjespoeder en hij is weer helemaal de oude! Werkt dat?
6 jaar geledenHahahaha als dst toch eens zo gemakkelijk zou gaan! ^^
6 jaar geledenZou fijn zijn toch!
6 jaar geleden