054 • Er is altijd hoop
Uren tikten voorbij en nog hadden ze niks van het hospitaal gehoord. Tinkerbell zweefde nerveus heen en weer door haar huisje en begon te knutselen aan van alles en nog wat, terwijl Terence haar meelevend gade sloeg. Avery was zelf al aan haar derde kop thee begonnen en was daardoor toch zeker al vijf keer naar de wc gehold. Het wachten duurde té lang. Uiteindelijk besloten Avery en Lyria een rondje te vliegen, zodat ze haar hoofd leeg kon maken.
Ze vlogen richting winter, waar dikke sneeuwvlokken over de grens in het water vielen. Avery strekte haar hand uit en voelde een van de sneeuwvlokken smelten op haar warme hand. Zelfs deze kou deed haar niets. Zuchtend ging ze op de boomstam zitten en staarde naar het water onder haar voeten.
'Ik kan het wachten niet uitstaan, Lyria.'
Het elfje daalde naast haar neer en sloeg haar arm om Averys schouder. 'Ik weet het. De verplegers doen alles wat ze kunnen. We kunnen alleen maar hopen dat het goedkomt.'
'En wat als dat niet zo is? Wat moet ik dan doen?'
Lyria dacht even na. 'Dan brengen we je naar huis, lieve Avery en dan ga ik met je mee.'
Avery keek het elfje verrast aan. 'Wat bedoel je?'
Lyria glimlachte en keek naar het water. 'Niemand zou alleen moeten zijn na wat jij hebt meegemaakt. Peter vertelde me dat je geen broertjes of zusjes hebt en dat je je veel alleen voelde.' Haar ogen vonden die van Avery weer en ze glimlachte bemoedigend. 'Jij bent mijn mens. Ik laat jou niet alleen.'
'Maar hoe zit het met je leven hier?'
Lyria haalde haar schouders op. 'Ze kunnen wel met een elfje minder toneelstukken opvoeren. Bovendien, wie zegt dat we niet terug komen. Neverland is ook jouw thuis nu, Avery. Je bent hier altijd welkom.'
Avery glimlachte. Kleine tranen ontglipten haar ogen. 'Ik had er altijd van gedroomd om ergens echt thuis te zijn. Wie had gedacht dat het al die tijd op mij had zitten wachten.' Ze omhelsde haar elfje en Lyria's vleugels gloeiden op, precies zoals ze hadden gedaan toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet.
'Avery!' Terence kwam haastig aangevlogen en landde vermoeid op de boomstambrug. 'Er is nieuws! Snel!'
Lyria pakte Avery's hand en samen vlogen ze terug richting Neverberry Thicket waar zich ondertussen een menigte rond de Ziekenboom had verzameld. Ze drongen zich er doorheen richting de boom. Tinkerbell was er al en ze lag voorover gebogen over het lichaam van Peter.
Avery hoorde haar snikken en haar hart schoot in haar keel. Haar knieën knikten zo hevig dat ze dacht dat ze zou instorten, was het niet voor het feit dat ze zweefde. De menigte was doodstil. Avery durfde haast geen adem te halen. Zou het echt? Kon het echt zijn dat Peter haar had verlaten? Dikke tranen vormde zich in haar ogen, maar toen zag ze door het troebele zicht Peters arm over Tinkerbells rug bewegen.
Avery kneep in Lyria's hand. 'Peter?' Haar stem klonk als niet meer dan een fluistering, maar in de stilte die heerste, hoorde Tinkerbell haar en keek achterom. Ze stapte opzij. Peter glimlachte naar haar. Precies zoals hij de laatste keer had gedaan; trots en eigenwijs.
Avery rende naar hem toe en omhelsde hem. Ze drukte zich zo dicht tegen hem aan dat ze het gevoel had dat ze hem zou laten stikken. Tranen van vreugden verlosten zich uit haar ogen en stroomden als waterwerken over haar wangen. Ze kon niet praten, ze wilde niet praten, ze wilde hem alleen nog maar vasthouden.
Ze nam kort afstand en keek hem aan. Een lach ontsnapte tussen haar tranen door en ze schudde haar hoofd. 'Die verstandigheid van jou, Pan.' En toen overbrugde ze het laatste beetje afstand dat er was en kuste hem. Een daverend applaus en gejoel klonk om hen heen, maar Avery hoorde niets dan het kloppen van haar eigen hart.
Toen hun lippen van elkaar scheidde, konden ze niets doen dan lachen. Ze keek in zijn bruine ogen en wist dat ze hier voor altijd wilde blijven. Het maakte niet uit waar, als ze maar in zijn ogen kon blijven kijken en als ze zijn warmte maar tegen zich aan kon voelen.
Reageer (12)
Nawh! Happy end! Wat fijn (:
5 jaar geledenAaaahw heerlijk dit!
6 jaar geledenIk ben meestal een stille lezer. Maar jouw schrijfstijl maakt me blij en dat wilde ik even zeggen!
6 jaar geleden‘x
Ohh dat maakt me zo blij! Super leuk dst je een reactie wilde achterlaten! ^^
6 jaar geledenCute cute cute
x
6 jaar geledenOkay, this made me smile and feel all fuzzy inside. HE'S ALIVE! YUUUS BABBYYY!
6 jaar geledenZoooo super mooi geschreven, oh my goodnesssssss I'm all excited <3
EDIT: I caught up?! DARNIT WOMAN, GIVE ME MY NEXT CHAPTER
And I want my own pixie...
And some tea... I'm gonna make some tea... Snel verder darlin'! <3