055 • Een moeilijke beslissing
'Ik ben jullie eeuwig dankbaar voor jullie dappere daden.' Koningin Clarion glimlachte hen dankbaar toe. 'Het is de indianen gelukt de piraten te overmeesteren. Neverland is verlost van hun tirannie!.'
Avery keek Peter trots aan. Ze kon niet geloven dat het eindelijk allemaal voorbij was. En hoewel Peter nog altijd met verband om zijn middel liep, was hij al weer op de been. Avery was al die tijd in het hospitaal aan zijn zijde gebleven, waarbij ze soms werd afgewisseld door Tinkerbell. Met haar had ze ondertussen vaak gesproken en ze begon haar steeds meer te mogen. Ze voelde zich thuis onder de elfjes en hielp waar ze kon. Lyria leerde haar veel verhalen over Neverland en Avery hielp haar met de literatuur van het mensenvolk, zodat zij die ook aan de elfjes kon vertellen.
'Kapitein Jacob is door de Verkenners terug gebracht naar Londen, waar hij in een weeshuis zal opgroeien tot hij eindelijk een fijne familie vind.'
Avery knikte dankbaar. 'Dat zal hem goed doen,' zei ze. Het was haar idee om Jacob niet alleen te laten in Londen en hem ook niet op te sluiten in Neverland. De piraten waren een ander verhaal. Die stonden nu onder het bewind van Smee, die zijn macht gebruikte voor goeie dingen. Hij wilde rondzeilen en opzoek gaan naar nieuw land achter de tweede ster. Avery was verheugd bij het idee dat Neverland eindelijk goeie piraten zou hebben. Bovendien zouden er nog altijd kinderen komen en hoe graag zouden zij niet een van de piraten willen zijn, zonder dat het zou hoeven betekenen dat ze op iemand moesten jagen?
Avery keek opzij naar Peter. Ze vroeg zich af of hij na haar nog kinderen mee zou nemen, en ook meisjes. Hij was een stuk ouder nu en het kind zijn begon hij te verliezen.
'Hoe vergaat het de elfjes?' vroeg Peter, die voorzichtig Avery's hand vastpakte toen hij zag dat ze naar hem keek. Het voelde zo fijn om hem zo dicht bij te kunnen houden.
'Mijn elfjes zijn veilig teruggekeerd. Ze worden verzorgt en zullen snel weer aan het werk kunnen. Er is een boel in te halen sinds zij zijn verdwenen en de seizoenen wachten niet.
'Ik vroeg me al af waarom de zomer soms eerder begon dan de winter,' zei Avery, 'maar nu is het me allemaal duidelijk. Met minder man tot uw beschikking gaat dat natuurlijk niet allemaal naar wens. En wij maar ratelen over de opwarming van de aarde, terwijl het feitelijk de schuld was van Kapitein Jacob.' Ze stootte Peter in zijn zij. 'Dat zal ik op school maar niet gaan rondbazuinen.'
De koningin lachte.
'En het bos?' Avery herinnerde zich hoe het woud er aan toe was nadat Smee het had verbrand, maar de Koningin glimlachte. 'Daar zorgen mijn Tuinelfjes voor. Het bos zal weer zo goed als nieuw zijn en de dieren zullen worden verzorgd en naar het bos worden teruggebracht.'
Ze nam Averys handen in de hare. 'Luister, lieve kind, ik heb veel aan jou te danken. Als je besluit om terug te keren naar het Mainland, weet dan dat je hier altijd welkom zal zijn. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat je een huisje zal krijgen in Pixie Hollow, met genoeg krimpstof om je voor altijd klein te houden.'
Avery glimlachte verheugd. 'Dank u wel! Dat is alles wat ik ooit naar had kunnen verlangen!'
De koningin glimlachte en riep toen een van haar elfjes bij zich. 'Fawn!'
Een elfje met een lange, bruine vlecht en kleine sproetjes kwam de kamer binnen gevlogen.
'Avery, dit is Fawn. Een van de elfjes en vriendinnen van Tinkerbell die jij hebt gered,' legde de koningin uit en Avery stak haar hand uit om zich voor te stellen, maar het elfje vloog haar om haar nek. 'Een handdruk is voor vreemde. Wij zijn vriendinnen geworden het moment dat je Neverland inkwam!'
Avery voelde zich wat overdonderd, maar dat hinderde niet. De warmte en liefde dat dit elfje uitstraalde lieten haar geloven dat ze al lang vrienden waren. Met elk van de elfjes hier.
'Kom mee. Ik heb een verrassing voor je!' riep ze enthousiast en trok aan het mensenmeisje haar handen.
Avery keek om naar de koningin, maar zij lachte en gebaarde dat ze konden gaan. Er was genoeg besproken voor vandaag.
Peter en Avery volgde Fawn naar buiten, terwijl het elfje uitlegde wat zij voor Pixie Hollow deed. Het dorpje was al weer druk in de weer en overal werden Avery en Peter begroet en bedankt.
'Dit is de dierenvallei. Hier verzorgen wij gewonden beestjes,' legde Fawn uit toen ze op een open plek kwamen waar allerlei diersoorten langs elkaar heen hupsten. 'Blijf hier staan,' gebood Faqn toen en vloog weg.
Avery keek verbaasd opzij naar Peter, maar ook hij haalde zijn schouders op. Iets aan zijn gezicht zei haar echter dat de jongen al wist wat er ging gebeuren, maar Avery wachtte geduldig.
Uit de richting waar Fawn naartoe was gevlogen, kwam een enorme wolvenjong te voorschijn tussen het gras en Avery herkende hem direct. Dit was het jong dat zij uit het bos had gered toen hij vast zat in een van Jacobs vallen. Fawn en Tinkerbell zaten beide op zijn kop, tussen zijn omhoogstaande oren samen met nog een paar elfjes die zij niet kende.
'Hoe kan dit? Waar is zijn moeder?' vroeg ze aan Peter.
'Helaas is zij gestorven in de bosbrand. Ik heb hem gered en met de elfjes meegegeven.' Hij viel even stil en keek haar aan, terwijl hij zachtjes in haar hand kneep. 'Hij heeft een moeder nodig, Avery.'
Ze keek hem verdwaasd aan en legde een hand op haar borst. 'Ik? Moet ik voor hem zorgen?' En Peter knikte. 'Maar wat zullen mijn ouders zeggen als ik met een wolvenjong terug kom?'
'Als je hem niet wil, dan wil ik graag voor hem zorgen,' bood Fawn aan. Ze gleed over zijn voorhoofd op zijn neus en bleef daar even zitten.
Avery keek nogmaals naar het jonge dier, die haar met grote ogen gade sloeg.
Tinkerbell lachte toen het welpje een in roze gekleed elfje een lik gaf toen ze langs hem vloog. Het elfje gilde van afschuw, kwijl druipend van haar armen en benen. Een elfje in blauw met lange, donkere haren lachte en veegde de smurrie van haar vriendins armen en benen af. Dit moeten Tinkerbells vriendinnen zijn. Zij hadden vast allemaal met haar gevangen gezeten, want ze had ze nog niet in Pixie Hollow gezien.
Avery liep naar het jong toe, die zijn kop liet zakken en haar met zijn enorme neus besnuffelde. Ze legde haar hand tegen zijn natte neus en toen hij uitademde, blies hij zo hard dat zijn adem haar haren over haar schouders blies. Ze glimlachte. 'Nee, ik neem hem mee,' besloot ze, 'Maggie moet er maar aan wennen dat we vanaf nu een pup erbij hebben.' Ze glimlachte al bij de gedachte dat ze het wolvenjong moest voorstellen aan haar kat.
'Ik wist dat je ja zou zeggen!' riep Fawn blij. 'Ik zag het meteen aan je!'
Avery lachte. Toen voelde ze zachtjes hoe een paar vingers over haar arm gleden en haar hand vast pakte. 'Avery,' vroeg Peter, 'wil je graag naar huis?'
Ze wist dat die vraag eraan zat te komen, maar had niet gehoopt het met zoveel pijn in zijn stem te horen. Eigenlijk miste ze het wel. Ze was hier al lang en ze zou hier zo graag weer terug willen komen, zo vaak als ze maar kon, maar nu wilde ze naar huis. Naar haar ouders en haar kat. Hoewel ze niet zeker wist wat ze echt mistte thuis, verlangde ze er toch naar. Neverland was een land van dromen en dromen waren geweldig als je er even van kon genieten, maar de realiteit trok haar terug naar waar ze vandaan kwam.
Ze knikte voorzichtig en nam hem aan de hand mee naar een rustig plekje onder een paddenstoel. Ze keek de jongen aan en glimlachte. Ze wist niet of ze dit van hem kon vragen, maar ze wilde het proberen. 'Ga met me mee.'
'Mee naar Londen?' vroeg Peter.
Avery knikte. Ze keek hem diep in zijn ogen, alsof ze probeerde al zijn gedachten te volgen en er een antwoord in te ontdekken voordat hij het zou zeggen. Hopend daarmee teleurstelling en pijn te kunnen ontwijken.
Peter staarde haar aan. Hoewel ze het heerlijk vond om in zijn ogen te blijven kijken, duurde de stilte nu te lang. 'Moet ik dan naar school? En werken?' vroeg hij.
Ze knikte weer. 'Ik ben bang van wel.'
'En moet ik dan opgroeien?'
Avery beet op haar lip. 'Ik weet dat ik het niet van je kan verlangen, maar Neverland zal hier altijd zijn. Het zal altijd op je blijven wachten. Wie zegt dat een volwassenen niet terug kan keren? De tijden zijn veranderd, Peter, magie is overal. Het is er nog steeds.'
Haar ogen flitsen over zijn gezicht. Ze was zo bang voor zijn antwoord. Ze wist dat hij hier hoorde, dat had hij altijd gedaan en misschien was het egoïstisch om te verlangen dat hij mee zou gaan, maar ze kon niet meer zonder hem. Ze kon niet opgroeien zonder hem.
'Kan ik dan bij jou zijn?' vroeg hij plotseling, hoop in Avery aanwakkerend.
Opnieuw knikte ze en deze keer met een glimlach. Ze omhelsde hem en drukte haar gezicht dicht tegen zijn borst. 'Ik wil niet zonder jou terug.' Er viel een lange stilte. Avery wist nog steeds niet wat zijn beslissing was. En misschien zou ze hem tijd moeten gunnen. Maar ze wilde het weten, dus ze keek hem aan. 'Neverland is ook mijn thuis, maar ik kan hier niet mijn leven blijven.'
'Dat weet ik,' antwoordde hij, 'dat kan ik niet van je vragen.' Weer een stilte en toen zei hij: 'maar ik ben Neverland ontgroeid. Het is mijn thuis en dat zal altijd zo blijven. Maar ik heb een nieuw thuis gevonden, bij jou. En dat is waar ik nu hoor.'
Tranen verdrongen zich in Avery's ogen bij het horen van die woorden en ze drukte zich snikkend tegen zich aan. 'Dank je wel,' was het enige dat ze kon uitbrengen.
Reageer (8)
Nawh, een nieuw thuis gevonden (:
5 jaar geledenHahahaha geweldig dit
6 jaar geleden"Mama ik heb een pup en een peter gevonden mag ik ze houden? Ah toe????"
Peter en Avery zijn ook zo verdomde schattig samen
Awww, they deserve all the good coming to them ^^
6 jaar geledenIk zie Avery al staan met Peter in een hand en het pupje in ander: "CAN I KEEP THEM?!"
Even though her parents should be ashamed for not giving her more attention before she disappeared...
Dammit, when she's back I hope they were worried sick!
Hahaha net als Wendy met haar 13 gevonden jochies
6 jaar geledenOH MY GOD DIT IS ZZO LIEF OMG OMG IK BEN ZO BLIJ!
6 jaar geledenAawh dit is zo sweet
6 jaar geledenIk heb even een vraag. Als ze terugkomen, dan heeft ze dus een...16 jarige jongen ofzo als vriendje. Maar hij heeft geen huis ofzo. Dus wat moet ze dan tegen haar ouders zeggen? Ik heb een wolvenpup gevondrn en een jongen zonder huis en we hebben een relatie? Dafuuq😂
May I keep them? Hahahaha ^^
6 jaar geleden