Epiloog

Foto bij Epiloog




            'Tot vanavond!' Avery's moeder stond in de deuropening en drukte een kus op Averys voorhoofd, waarna ze zich tot Peter wendde en ook hem een zoen gaf.
      Avery glimlachte naar haar moeder, wiers haren weer netjes zaten opgestoken en haar gezicht zag er weer fris en uitgeslapen uit. Het voelde fijn haar weer zo te zien, al had ze duidelijk verandering gemerkt. Haar moeder was plotseling toegewijd aan haar dochter, meer dan ooit te voren. Het maakte Avery blij. Ze bukte om de kleine Pan een knuffel te geven, die haast opsprong voor aandacht.
      'En gelijk vanaf school terugkomen! Jullie hebben nog steeds huisarrest! En niet vliegen!' riep haar vader hen na, terwijl de twee jonge mensen het huis verlieten en naar school gingen. Bruno, de grote, bruine Labrador van de buren groette hen met vrolijk geblaf, terwijl zijn jonge eigenaren op de fiets stapten om naar de basisschool te gaan en naar Avery zwaaiden. Zouden zij haar aanwezigheid ook hebben opgemerkt?
      'Ik begrijp het principe van huisarrest niet helemaal,’ zei Peter toen ze de straat verlieten, ‘We verlaten nu het huis.’ Hij pakte Avery's hand en volgde haar de voor hem onbekende wereld in. Ze merkte dat hij het spannend vond, maar het was en goeie spanning. Net als zij die had gevoeld toen ze in Neverland was.
      Avery keek hem aan, terwijl de jongen verbluft om zich heen keek naar de grote stad en al zijn inwoners. 'Het is inderdaad een beetje dubbel,’ antwoordde ze. 'En het is nog steeds gekte om Peter Pan op de grond te dwingen.' Ze lachte en kneep zachtjes in zijn hand. Ze wist dat hij hier niet zou mogen vliegen. Alleen 's nachts, dat had hij haar ouders beloofd. En dankzij Lyria kon Avery altijd mee.
      Ze keek omlaag naar het borstzakje van haar jurk. 'Leef je nog daarbinnen?'
      Een klein hoofdje kwam boven het zakje uitsteken en Lyria knikte. 'Zeker! Gaan we nu eindelijk naar school?' Ze fladderde haar vleugels enthousiast, maar hield zich goed verborgen voor nieuwsgierige ogen.
      'Ja,' antwoordde Avery, 'Peter komt als nieuwe leerling in mijn klas. Vind je het spannend?' vroeg ze hem.
      Peter knikte. 'Het is niet veel spannender dan een gevecht met Jacob, maar toch spannend.'
      Ze gaf hem een vluchtige kus op zijn wang. 'Je bent Peter Pan. Jij kan alles aan.'
      Hij keek met een eigenwijze grijns op haar neer en drukte haar dicht tegen zich aan. 'Dat weet ik. Toch ben ik blij dat jij erbij bent.'
      Avery grijnsde. Hij leek opeens een stuk kwetsbaarder in deze onbekende wereld en met zijn voeten aan de grond. Net zoals op de avond toen ze thuiskwamen. Ze had het aan hem gemerkt en hoewel ze eerst dacht dat hij van mening was veranderd en zo het raam uit zou vliegen, bleef hij bij haar. Haar ouders waren wantrouwend de hele avond lang. Zelfs nadat Avery het hele verhaal had verteld, leken ze sceptisch. Avery had hen Lyria laten zien en Peter had voor hun neus gevlogen. Haar moeder was uiteindelijk tegen de vlakte gegaan en het duurde uren voordat Avery hen had overtuigd Peter te laten overnachten.
      'Maar het is een onbekende jongen, Avery,' had haar moeder geroepen.
      'Voor mij niet,' antwoordde Avery daarop. 'Ik hou van hem en ik ben niet gek, moeder!' Ze had haar moeders ogen gezien. Voor ze het wist zou de vrouw de psychiater bellen, maar zover had Avery het niet laten komen. Peter kon op de bank slapen, maar Avery's kamer ging op slot. Dat was de eerste keer dat Avery zich door haar ouders beschermd had gevoeld. Overbodig natuurlijk, maar het deed haar goed. Toen de volgende ochtend bleek dat beide ouders het niet hadden gedroomd, zijn ze om de tafel gaan zitten. Lyria had beelden geschapen uit het elvenstof en terwijl het elfje praatte, leken haar ouders het verhaal langzaam te geloven. Peter kon blijven en hij kreeg een eigen kamer op zolder. En Lyria kreeg Avery's oude poppenhuis om in te wonen. Voor het eerst in haar leven voelde Avery zich gehoord door haar ouders. Ze hielden van haar, ze hadden haar gemist en ze geloofde en luisterde voor het eerst naar haar. Nu was Neverland niet haar enige thuis waar ze graag naar terugkwam.
      Het jonge paar liep door de straten van Londen, via het park en langs de cafeetjes richting het stoplicht, waar Avery Peter met een ruk aan zijn arm van een aanrijding redde. Ze passeerden het kerkje en de frietzaak, waar zo vroeg de heerlijke geuren van gebakken friet hun aandacht trok. Ze liepen door het voor Avery welbekende wijkje, waar de bakker net zijn reclamebord buiten had gezet en haar kort salueerde toen ze hem een glimlach toe worp. Alles was nog als vanouds, maar het voelde nu zoveel mooier met Peter aan haar zijde.
      Ze keek glimlachend naar hem op en drukte zich dichter tegen zijn arm aan. Er dreigde geen gevaar, maar ze hield van de geborgenheid die hij haar in zijn armen liet voelen.
      ‘Avery?’
      Meer dan een onverstaanbaar gemompel kon ze er even niet uitkrijgen.
      ‘Denk je dat jouw klasgenoten me zouden mogen?’
      Het meisje liet zijn arm los en keek Peter aan. ‘Hoor ik daar onzekerheid?’ vroeg ze verbaasd, maar toen ze hem in zijn ogen keek, was dat inderdaad wat ze zag. Ze glimlachte hem teder toe. ‘Natuurlijk doen ze dat,’ stelde ze hem gerust en veegde kort met haar duim over zijn wang. ‘Ik mag je.’ Ze trok hem aan zijn hand mee het plein op en ging voor hem uit richting het gebouw. Voor de deur bleef Peter kort staan en keek even om zich heen. Avery opende de deur voor hem en wenkte kort. ‘Hier rechts bij de balie moet je zijn. Stel je voor en de mevrouw achter de balie zal je vertellen wat de bedoeling is. Ik ga alvast naar het lokaal en zie je zo.’
      Peter knikte begrijpend, drukte een kus op de knokkels van haar hand en liep toen naar de balie toe, terwijl Avery richting haar lokaal liep. Ze voelde kriebels in haar buik en zij was niet de enige die ze voelde. Het kleine elfje in haar borstzak kwam weer tevoorschijn. ‘Avery, ben je bang?’ vroeg ze voorzichtig.
      Avery schudde haar hoofd. ‘Nee, dat is het niet, maar ik ben niet zo geliefd op school. Ik ben bang dat Peter daaronder zal lijden.’
      ‘Je bent bang dat hij alsnog terug wil naar Neverland,’ constateerde het pientere elfje. Deze keer knikte Avery wel. ‘Een beetje,’ antwoordde ze.
      ‘Dat gaat niet gebeuren, lieve kind, de jongen houdt van je. Ik heb een jongen nog nooit zo gek op iemand gezien.’
      Avery glimlachte. ‘Dank je.’ En ze duwde de deur naar het lokaal open en bleef even staan. Haar klasgenoten zaten op tafels, scheefstaande stoelen en in vensterbanken en schonken haar geen aandacht. Geruisloos liep ze het drukke lokaal binnen en ging op haar plaats aan het raam zitten. De leerlingen waren druk aan de praat geraakt en Avery sloeg ze kort gade. Het was alsof ze haar niet eens gemist hadden. Misschien was dat ook wel niet zo.
      ‘Wat een herrieschoppers,’ fluisterde het kleine elfje vanuit haar borstzak en Avery knikte.
      'Avery!'
      Verbaasd keek ze om toen ze iemand enthousiast haar naam hoorde roepen. Mira kwam haar kant op gelopen en ging op het bureau naast haar zitten. Lyria was gauw haar borstzakje weer ingedoken en luisterde stiekem mee.
      'Was je zo lang ziek?' vroeg ze en Avery knikte. 'Ik had de griep,' antwoordde ze en glimlachte voorzichtig.
      'Oh,' zei het meisje, 'Nou goed dat je er nu weer bent.' Ze legde kort haar hand op Avery's schouder en liep toen naar het groepje meiden dat vooraan de klas op de bureaus zaten.
      ‘Oh mijn god! Hebben jullie net die blonde jongen bij de balie gezien?’ kierde Britt toen ze het lokaal in kwam rennen en Mira vergezelde.
      ‘Ja! Ik kwam net uit het toilet. Wat een plaatje! Denk je dat hij in onze klas komt?’ antwoordde Laura, waarna Sarah met schitterende ogen naar haar vriendinnen keek. ‘Deze dips ik! Ik hou van blonde jongens.’
      ‘Dips? Deze kan je niet claimen en ik zag hem het eerst!’
      Avery rolde met haar ogen. Ze moesten eens weten. Toch voelde ze een misselijk gevoel in haar maag. Wat als Peter er anders over dacht? De meisjes waren prachtig om te zien en een stuk populairder. Hij zou met hun hulp gemakkelijk veel vrienden kunnen maken hier.
      De deur van het lokaal ging open en Mevrouw Abner kwam het lokaal ingelopen, terwijl ze de leerlingen vrolijk begroette. Toen ze Avery zag glimlachte ze. ‘Fijn dat je weer beter bent, mevrouw Johnson.’ Toen richtte ze zich op de rest van de klas. ‘Goed, als jullie allemaal plaats willen nemen. Ik heb een mededeling.’
      De deur ging weer open en de nieuwe jongen kwam de klas ingelopen, met ogen zo bruin als zoete chocolade, warrige donkerblonde haren en een schattig kuiltje in zijn wang die alleen zichtbaar werd wanneer hij glimlachte. Een glimlach die haar van de wereld bracht en haar hart een slag deed overslaan. Een glimlach die er alleen was als hij haar aankeek. Het duurde niet lang totdat zijn ogen haar vonden en ze voelde haar hart fladderen als de vleugels van een elfje. Ze dacht terug aan de avond op het strand en voelde opnieuw gelukzaligheid door haar heen vloeien.
      ‘Dit is Peter en hij zal jullie nieuwe klasgenoot zijn vanaf nu,' ging de lerares verder. 'Zorg ervoor dat hij zich gauw thuis voelt.’
      ‘Je zit te kwijlen.’
      Avery schrok op van een stem vlakbij haar oor en ze keek verschrikt opzij. Brad hing half over haar bureau, zijn stoel leunend op twee poten. ‘Denk je dat je kans maakt?’ vroeg hij haar oprecht nieuwsgierig en Avery fronste geërgerd.
      ‘En anders biedt ik me aan,’ voegde de slijmbal eraan toe, terwijl hij dichter naar haar toe boog en Avery deinsde achteruit in haar stoel. Ze legde net op tijd haar hand op haar borstzakje, want ze voelde Lyria's opborrelende woede, terwijl ze moeite deed om in het zakje overeind te komen. Net op het moment dat Avery er iets over wilde zeggen klonk er een scherp keelgeschraap en keken de twee klasgenoten op.
      Peter stond met zijn armen over elkaar en keek met geknepen ogen neer op Brad. Zij donkere wenkbrauwen hingen laag over zijn ogen, een duidelijk teken dat hij Peter iets niet accepteerde. ‘Mag ik je vragen weg te blijven van mijn vriendin. Je maakt haar ongemakkelijk,' sprak hij op een kalme, maar waarschuwende toon.
      Geschokte zuchten klonken door de klas. Niet om het dreigement dat zojuist was uitgesproken, maar om het feit dat de roodharige boekenwurm eindelijk een leuke jongen aan de haak had geslagen. Het populaire damesgroepje voorin reageerde daarom nog wel het meest geschokt.
      Avery was daar echter niet mee bezig. Ze kneep haar ogen kreunend dicht en legde haar hoofd in haar nek. Brad was echt geen type die zich liet vertellen wat hij moest doen, zeker niet door een nieuweling. Ze keek afwachtend naar hem om.
      De jongen stond op vanuit zijn stoel en ging recht tegenover Peter staan. De twee dominante jongens leken als twee Dobermannen in een steegje; een van de twee zou hoe dan ook afdruipen.
      Avery voelde haar hart in haar keel bonzen. Ze wist dat Peter Brad met gemak aankon, maar ze was bang dat hij van school getrapt zou worden als hij nu al de regels zou overtreden. Brad zou zich niet inhouden, maar Peter ook niet. En in dat geval zou Brad zeker in de ziekenboeg eindigen. Maar in plaats van dat, gebeurde er iets bijzonders. Brad stak zijn hand uit naar de blonde jongen en glimlachte breed. ‘Sorry, maat, ik wist niet dat ze bij jou hoorde.’
      Peter schudde zijn hand en Avery keek de twee opgelucht aan. Verward en erg van haar stuk gebracht, maar opgelucht. Brad pakte zijn spullen en boodt Peter zijn plaats aan, terwijl hij zelf op de lege stoel naast Mark ging zitten. Hij wierp nog een glimlach om naar Avery en draaide toen om in zijn stoel.
      Avery stond perplex. Ze had de jongen al die jaren als de grootste pestkop op school gezien en toch deed hij nu zoiets nobels.
      Peter nam plaats naast Avery en keek haar aan. De grijns op zijn gezicht was nu nog breder en eigenwijzer dan vanochtend. Het meisje schudde lachend haar hoofd en sloeg haar boek open. ‘Die verstandigheid van jou, Pan.’ Vanaf dat moment wist ze dat alles goed zou komen. Peter zou zich redden in deze bizarre nieuwe wereld, samen met haar aan zijn zijde. En Neverland, daar zouden ze elk weekend terugkomen. En wanneer zij oud waren, leerden ze hun kinderen over de legendarische Peter Pan en was het aan hun om hun eigen avontuur te zoeken.



Reageer (9)

  • Slughorn

    Leerde ze hun kinderen...
    Avery heeft duidelijk beeld over de toekomst :p

    Mooi geschreven verhaal Meis! Super!

    5 jaar geleden
    • Laleah

      Dankjeweeel! ^^

      5 jaar geleden
  • Butterflygirl

    Oooh I love it.. Eind goed al goed. Maar toch niet goed, want het verhaal is afgelopen en nu kan ik het niet meer lezeeeeen😭😭

    6 jaar geleden
  • Chantilly

    Dit verhaal was zo leuk! Ik heb er zo van genoten! Soms duurde het even totdat ik weer een keer bij was en was ik soms ook nogal een stille lezer en dat ben ik nooit, dat weet je ;-).
    Maar omg, ik zag mijn naam! Je bent een schatje (flower)
    xo

    6 jaar geleden
    • Laleah

      Hahaha tweede Britt die hier helemaal gelukkig van werd! Superleuk dat je bent blijven lezen! Love you! ^^

      6 jaar geleden
    • Chantilly

      (H)

      6 jaar geleden
  • BOOKWURM

    AAAAH THE CLEVERNESS OF ME- Barries Peter Pan.
    Love this so much

    6 jaar geleden
  • Hopefulness

    'En gelijk vanaf school terugkomen! Jullie hebben nog steeds huisarrest! En niet vliegen!' riep haar vader hen na, terwijl de twee jonge mensen het huis verlieten en naar school gingen. THEY CARE AGAIN OMGOODNESS. YOU DON'T KNOW WHAT YOU'RE MISSING UNTIL IT'S GONE MAAAAN D: <3
    Peter die eerst een beetje nerveus was en toen weer met z'n trotse koppie aan kwam gelopen en Brad op z'n plek wees. Oh lordy, I was hoping for the good stuff and this was awesome~! (Zag het al voor me dat Peter zijn dolk zou trekken om een gevecht aan te gaan waarna Brad flauw zou vallen.... Probably in an Alternate Universe, PETER PAN BATTLE ROYALEEEE)
    Super mooi einde. It made me so happy to see it all come around en dat Lyria er mooi bij mocht blijven en zelfs hielp om haar ouders te laten realiseren dat alles bestaat hihi. Echt super leuk geschreven! <3
    Thanks for writing this amazing story lady! *O*

    6 jaar geleden
    • Laleah

      Hahaha heftig lange reactie! Heerlijk! Dankjewel voor het lezen in zo'n turbotijd! ^^

      6 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen