Chapter 18

||Serena Faith Young

'Zin in vandaag?'
      Nerveus kijk ik naar Jake, die achter het stuur zit. Vandaag is het zover, mijn eerste dag op een High School. Het enige positieve ding is misschien wel dat het maar voor een maand is, dus als ik het compleet verkloot, dan blijft het daarbij en hoef ik niet de rest van mijn schoolcarrière in wc-hokjes door te brengen. Althans, dat doen ze in films eigenlijk.
      'Wist je dat een eend zijn gekwaak niet echoot? En niemand weet waarom,' floep ik eruit. Direct voel ik het rood vanuit mijn nek naar mijn wangen kruipen en ik vouw nerveus mijn handen in elkaar.
      Jake lacht zachtjes en legt zijn grote, roestbruine hand boven op de mijne. Direct voel ik zijn warmte in mijn huid stromen en ik neem een teug adem. Mijn hart bonkt met een hartslag van tweehonderd tegen mijn ribbenkast, maar desondanks voel ik me onbegrijpelijk kalm worden.
      'Je hoeft je nergens druk over te maken, oké?' Jake blikt kort in mijn ogen en richt zijn blik daarna weer op de weg. 'Je hebt mij en Embry en de rest van de jongens, dus als iemand iets te zeggen heeft, kom je gewoon naar een van ons.'
      Jake zegt het met zoveel overtuiging dat mijn hart een slag overslaat. Waarom moet ik in vredesnaam over een maand weg? Net nu ik eindelijk een paar echte vrienden heb gemaakt.
      'Bovendien heb je niet echt de tijd om te aarzelen, want hier zijn we dan.' Jake trekt zijn hand terug om een scherpe bocht naar de parkeerplaats van school te maken en direct voel ik hoe alle haartjes op mijn lichaam overeind gaan staan dankzij de koude lucht die nu weer mijn handen streelt. Ongelofelijk dat iemands hitte zo verslavend kan werken.
      Bewonderend neem ik het gebouw voor me in me op. Bijna alle muren zijn blauw geverfd en het lijkt erop dat er twee ingangen zijn. Het is lang niet zo groot als in alle films die ik de afgelopen weken heb gezien, maar desondanks weet ik zeker dat ik er ga verdwalen.
      Het duurt niet lang voordat Jake mijn portier heeft geopend en me uit de auto getrokken heeft. Hij geeft me mijn krukken aan en ik sta net stabiel, of ik voel een stootwind langs me heen trekken. Met opengesperde ogen kijk ik naar de gozer die zonder enige moeite een scherpe bocht maakt met zijn crossmotor, precies tussen twee auto's. Hij heeft een helm met duivelshoornen, wat me gezien zijn rijstijl wel passend lijkt.
      'Ken jij hem?' vraag ik Jake met opgetrokken wenkbrauwen.
      Jake kijkt even naar de jongen en schudt dan zijn hoofd. 'Moet een nieuwe zijn,' zegt hij vervolgens. 'Maar rijstijl heeft hij wel.'
      De jongen wil net zijn helm afzetten, maar mijn zicht wordt afgebroken door de rode Honda van Embry, die met piepende banden tot stilstand komt. Tot mijn verbazing stapt Paul vanachter het stuur vandaan en Embry uit de bijrijdersstoel.
      'Wat? Kan je nu zelfs al niet meer autorijden?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen.
      'Embry heeft de liefde van zijn leven onderweg ontmoet, ik moest het stuur even overnemen,' zegt Paul sarcastisch. Hij trekt een sceptisch gezicht en maakt jazz hands, voor hij een schuine blik naar Embry werpt.
      Ik gniffel zachtjes om Pauls gezichtsuitdrukking, maar ik kan het niet helpen om nieuwsgierig naar Embry te kijken, die een dromerige blik op zijn gezicht heeft. 'Wie is het?' vraag ik popelend.
      Op dat moment komt Thorn voorbij gelopen, haar haar ingevlochten tot haar nek en met de helm met duivelshoorntjes onder haar arm. Dus de gozer is Thorn?
      Ik werp een schuine blik naar de jongens. Embry kijkt met opengehangen mond naar Thorn, Paul met een soort bewondering - wow, nooit gedacht dat hij bewondering kan hebben voor een meisje - en Jake gewoon neutraal, met een beleefd glimlachje.
      'Chick werd bijna geschept, maar kan beter wheelies trekken dan Jared,' grijnst Paul vermakelijk.
      Alsof Thorn doorheeft dat we het over haar hebben kijkt ze onze kant op. Zodra ze Embry ziet, vertrekt haar gezicht in een grimas en steekt ze haar middelvinger op. Daarna werpt ze mij een voorzichtig glimlachje, die ik beantwoord met gezwaai. Vervolgens geeft ze Embry nog een dodelijke blik voor ze weer verder loopt.
      'En het beste is nog: ze mag Embry helemaal niet,' gniffelt Paul.