H.25.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Mijn hand verkrampt om het mes en ik open de deur, al mijn spieren gespannen.
Het is Evan.
Ik ben niet opgelucht, maar ook niet iets anders.
'Wat die je hier?' vraag ik.
Hij zet een stap dichterbij, maar ik span de spieren in de arm met het mes aan.
'Niet. Doen', zeg ik traag, waarschuwend,' voor de laatste keer: wat die je hier.'
Hij wrijft over zijn gezicht.
'Gioa... echt... ik... het spijt me, oké?' zegt hij.
Ik kijk hem met een verwrongen gezicht aan.
'Oké?!' snauw ik,' Nee! Nee, niet oké. Het is tien uur. Ga weg! Ik zei dat je weg moest gaan. Ga weg. Ik wil je niet meer zien.'
Door de tranen heen probeer ik dapper te lijken, standvastig.
'Gioa... ik was een eikel, oké. Dat weet ik. Ik was gewoon verbaasd. Dat-dat kan je me toch niet kwalijk nemen?' zegt hij en gaat verder voordat ik hem kan onderbreken,' Kijk, ik weet niet precies wat er aan de hand is, ik weet allen dat ik níét gewoon aan de zijlijn ga staan en niks ga doen, of je het wilt of niet. Ik beloof dat ik niets zal doen wat je niet wilt. Maar... luister, waar is je moeder nu? Op vakantie, toch?'
Ik knik zachtjes, probeer helder na te blijven denken.
'Ja.' fluister ik.
'Wat nou als ik elke avond dat je moeder er niet is, ik jullie meeneem naar een restaurant. Ze zal er nooit achter komen. Zolang ze er niet is, zal ik ervoor zorgen dat jullie... aan kunnen sterken... voordat...'
En dan hoor ik voetstappen op de trap.
'Gioa? Wie is daar?' vraagt Ammay.
Ik kijk van mijn zusje naar Evan en weer terug.
'Is dat je zusje?' vraagt Evan, duidelijk verward, maarlang niet zo verward als ik.
Ammay komt in onze ruchting rennen.
Snel laat ik het mes vallen en schop het weg, waarna ze mijn hand vastpakt.
'Waar kennen jullie elkaar van?' vraag ik, meer dan in de war.
'Mijn band was een keer lek toen ik terugfietste van school en hij heeft hem toen geplakt.' zegt Ammay.
Ik ben even stil, probeer het te verwerken, ook al is het helemaal biet zulke baanbrekende informatie.
'O.' zeg ik dan.
Dan begint ze aan mijn arm te hangen en enthousiast op en neer te springen.
'Oe! Mogen we hem houden?' vraagt ze, alsof ik een hond is.
Ik slik, laat alles op mij inwerken, kijk van mijn zusje naar de praktisch vreemde in mijn deurpost.
'Hij', ik zucht,' hij mag op de bank slapen.'