041 • Stilte voor de storm
Avery wreef de zachte stof van de op haar bed gelegen witte jurk tussen haar vingers. Ze glimlachte en dacht terug aan diezelfde middag. 'Ik begrijp toch niet waar dit allemaal voor nodig is, Lyria,' had ze gezegd terwijl ze haar armen strekten zodat Lyria die kon opmeten, wie geconcentreerd haar tong uit haar mond stak en haar bevindingen opschreef.
'Wacht maar af,' had Lyria geheimzinnig geantwoord. Nu begreep ze wat het elfje bedoelde. De fluweelzachte jurk op het bed was gemaakt van witte rozenblaadjes waarvan de achterkant langer doorliep dan aan de voorkant. Kleine roze blaadjes liepen langs de zijkant van haar borst naar beneden tot aan een zachtroze band die om haar middel zat gewonden en met een bloesem op haar rug zat vastgezet. Ze trok de witte schoentjes aan die ernaast lagen en vlocht haar haren. De jurk zat als gegoten; Lyria had geen centimeter gemist. Ze draaide zich kort om naar het bed, waar een groen blad lag, waar met houtskool op geschreven was. Ze pakte het op en las de woorden die erop gekrabbeld stonden: 'Wanneer de maan het hoogst reikt: het strand.'
Een helder, wit schijnsel dat door het raam scheen vertelde haar dat die tijd al gekomen was en ze verliet het huisje. Gedachten bleven de hele weg door haar hoofd spoken. Lyria had iets speciaals in gedachten, maar wat kon het zijn? Had de koningin een feest georganiseerd zonder dat ze het wist? Was het een laatste samenkomst voordat de strijd zou plaatsvinden? Of had het iets te maken met de seizoenen?
Vlak voor het strand bleef ze stil in de lucht hangen. Onder haar voeten wezen rijen met lichtgevende paarse bloemen haar de weg. In de dagen dat ze in het koninkrijk was geweest, waren deze bloemen haar nog niet opgevallen en ze keek zoekend om zich heen. De omgeving was doodstil. Behoedzaam begon ze te dalen en besloot het pad met de bloemen te volgen. Er ontsprong een heerlijke geur van de paarse blaadjes, dat op haar inwerkte alsof ze zich in een trance bevond. De witte jurk leek nu bijna lila-kleurig in dit heldere licht. Avery was nieuwsgierig naar de reden van dit bijzondere onthaal.
Het pad leek oneindig lang door te gaan en toen ze eindelijk het strand had bereikt, werd daar de lucht verlicht door tientallen goud, gloeiende paardenbloemen die als sterren in de lucht bleven hangen. Ze had nog nooit zoiets wonderschoon gezien en ze vroeg zich af hoe deze in de lucht bleven zweven. Verwonderd keek ze om zich heen en toen ze omkeek naar de grote palmboom zag ze dat ook deze was gehuld in kleine lichtjes, waaronder een groot kleed lag uitgespreid. En op dat kleed stond Peter die haar met een vertederende glimlach aankeek. Ze fronste kort, maar liep toen naar hem toe. 'Peter, wat is dit?' vroeg ze lachend, terwijl de opkeek naar de grote bladeren van de palmboom.
Peter glimlachte verlegen en schraapte toen ongemakkelijk zijn keel. 'Je ziet er mooi uit.' Hij pakte haar hand vast en nodigde haar uit om te gaan zitten. Een korte tijd bleef hij haar aankijken, alsof hij de woorden zocht om mee te spreken. Ze glimlachte en Peter rukte meteen zijn ogen van haar gezicht. Toen begon hij te spreken: 'Ik bracht je naar Neverland, omdat ik wilde dat je niet meer eenzaam zou zijn. Ik bracht je hier om plezier te hebben, maar met alles dat er is gebeurd, weet ik niet of ik die taak heb volbracht. Ik heb je leven in gevaar gebracht.' Hij viel even stil. 'Maar ik hoop dat dit je eraan herinnerd waarom je bent meegekomen.'
Avery glimlachte. 'Ik ben niet voor die dingen gekomen,' zei ze en ontdekte een blos op zijn wangen. 'maar er is niets dat jij niet volbracht hebt, Peter. Wat maakt het uit dat ik in gevaar verkeerde, jij was daar om mij te redden. En ik heb zoveel plezier hier. Ik voel me hier thuis, dankzij jou.'
Hij knikte bedenkelijk. 'De elfjes mogen je. Ze zijn je dankbaar voor je komst, dankbaar dat je mij hier hebt gebracht.'
'Ik? Maar ik heb niets gedaan,' sprak ze hem tegen.
'Dat zeg je steeds, maar dat is niet zo. Ik ben hier niet meer geweest sinds Tink vermist raakte. Maar jij twijfelde niet aan mij of aan de indianen. Jij geloofde dat de meerminnen konden helpen en je had gelijk. Ik weet dat ik sterk lijk en zeker van mijn zaak, maar jij geloofde meer in mij dan ik ooit heb gedaan. Zonder jou wisten we niet wat Jacobs plan was en hadden we geen kans hem voor te zijn. Avery, jij bent de redder van Neverland. Precies zoals de vader van Tigerlilly had voorspeld. En ik twijfel niet meer aan zijn woord.'
Avery grinnikte binnensmonds. 'Je geeft me te veel eer voor mijn daden. Ik ben allang blij dat ik hier ben, met jou.' Ze staarde naar de oceaan, waar het schijnsel van de maan op de golven werd weerspiegeld. Het geruis van de krachtige zee was het enige dat ze hoorde. Wie had gedacht dat zij ooit op zo een prachtige plek mocht zitten. Ze zuchtte diep en nestelde zich voorzichtig tegen Peter aan. 'Dank je,' fluisterde ze. 'Ik kan me geen beter avond voorstellen.'
Ze voelde de jongen bewegen en toen stond hij plotseling op, waardoor ze haast haar evenwicht verloor. Hij had zijn hand naar haar uitgestoken en grijnsde trots. 'Zullen we daarop wedden?'
Ze staarde hem kort aan, glimlachte en pakte zijn hand vast. Alsof ze zo licht was als een veertje leidde hij haar door de lucht tot ze tussen de schijnende paardenbloemen vlogen. Ze vloog tussen honderden lantaarns en toch was het enige dat zij zag de weerspiegeling van deze gouden lichtbronnen in zijn diepbruine ogen en die zagen alleen haar. Dat moment keek ze in zijn ziel; ze kende zijn angsten, zijn vreugde en hij kende die van haar.
Prikkels als statische elektriciteit schoten door haar lichaam toen hij zijn hand op haar middel legde en met zijn andere hand haar vingers verstrengelde met de zijne. Er klonk muziek van ver, zacht en harmonieus. Hij zette met zijn hand druk op haar middel en bewoog haar lichaam op de maat van de muziek. Vlinders kietelde haar maagwand elke keer als hij zijn vingers over haar middel bewoog. Ze had eerder met Peter gedanst, maar in dit moment leek alles anders te voelen. Het enige dat ze voelde was zijn aanwezigheid en het luid kloppen van haar hart. De jurk, de schoenen, de muziek uit het bos, het was allemaal zijn idee. Hij had dit voor haar gedaan.
Een glimlach brak los op haar lippen en Peter duwde haar zachtjes weg, zodat ze door de lucht werd weggedragen. Hij vloog weer naar haar toe en ving haar op, waarna hij haar zachtjes ronddraaide. Hij was zo teder, zo zacht voor haar. Er waren geen woorden voor nodig om te communiceren. De sfeer die om het tweetal hing was genoeg om te weten hoe ze zich voelden.
Avery gleed haar handen los uit zijn greep en omhelsde hem. Ze voelde zijn adem over de kruin van haar hoofd blazen en sloot haar ogen. Zijn armen wonden om haar lichaam en ze voelde zijn vingertoppen zachtjes in haar huid drukken. Gelukzaligheid vloeide door haar heen en verwarmde haar als de stralen van de vroege zomerzon. Haar gebruikelijke voorzichtige lach barstte uiteen in een stralende glimlach die ze nooit eerder had gedragen, zelfs niet als een klein meisje. Alles zou vanaf nu goed zijn; ze had Peter en hij had haar.
Ze keek naar hem op, zijn ogen waren gesloten. Hoe kon een jongen zoveel invloed op haar hebben, zoveel invloed op haar hart, lichaam en geest. Zijn glimlach maakte haar zwak, zijn ogen lieten haar glimlachen en zijn aanrakingen liet haar voelen zoals ze zich nog nooit had gevoeld. Glimlachend drukte ze zich tegen zijn lichaam omhoog en kuste hem. Zijn lippen proefde zoet waren zacht als kokosmelk. Het was perfect. Alles was perfect.
Verrast opende de jongen zijn ogen, maar Avery had haar hoofd al weer tegen zijn borst gelegd. Langzaam daalde ze tot haar voeten het koele zand weer raakte en ze haar tenen erin begroef. Zijn ogen probeerde zich op een punt op haar gezicht te focussen, maar het leek alsof haar actie zijn hoofd op hol had gebracht. Ze streek haar vingers door zijn haren en glimlachte. Toen ze hier kwam, voelde ze zich nog een kind, net als hij, maar nu voelde ze zich meer vrouw dan ze ooit had gedaan.
'Je bent perfect,' fluisterde hij in een zucht. Zijn verwijden toen hij doorhad wat hij had gezegd. 'Ik bedoel,- De jurk, je haar,-'
Avery lachte. 'Dit was lief van je, Peter,' zei ze en keek hem aan. 'Ik weet dat de aankomende dagen zwaar worden, maar ik zal dit in mijn hoofd houden, zodat we het daarna weer kunnen doen. Klinkt dat goed?' Ze glimlachte.
Peter grinnikte. 'Dat klinkt perfect.' Hij hield zijn hand op en ze pakte deze aan, waarna ze het verlichtte pad naar huis volgde.
Reageer (12)
Nawh! To much romance...
5 jaar geledenWat super leuk!
Aww, PETER YOU'RE TOO FUCKIN' ADORABLE.
6 jaar geledenIk vind ze zo lief samen! En er is nooit genoeg romantiek
But this will do for now I believe haha ^^ Ik lees morgen weer verder, I've almost caught up!
Ik was even bang dat peter weer bang zou worden voor zijn gevoelens maar gelukkig was het niet zo.
6 jaar geledenDit is echt te schattig Leah xx
6 jaar geledenNJKSNGKJDSNGKJS ZO SCHATTIG WTF
6 jaar geleden