H.37.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Dan, in het ritme van onze voetstappen, raakt mijn duim een van zijn gebarsten knokkels.
'Evan?' zeg ik, eerder automatisch dan dat ik er bewust van ben.
'Ja?' zegt hij en de grip van zijn hand wordt niet steviger of losser, maar toch anders.
Voorzichtiger, misschien, of met meer steun, meer vertrouwen.
'Ik...' even struikel ik over mijn woorden,' de volgende keer, hou dan op als je dat zou moeten doen.'
Om de boodschap kracht bij te zetten, tik ik met mijn duim net onder een van de ontvelde plekken, zodat hij weer wat ik bedoel, dat hij op de bokszak in zijn huis veel langer heeft geslagen dan gied was voor zijn handen.
'Je hoeft je geen zorgen over mij te maken.' zegt hij.
Duidelijk wel. schiet er door mijn hoofd, maar ik zeg het niet.
'Beloof het.' zeg ik en hoewel mijn stem trilt, is die scherp en helder.
Een seconde is het stil.
'Ik beloof het.'