H.38.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Ik ga nu ook liggen, naast haar, starend naar de hemel, en eventjes later doet Evan het ook.
'Vind je de kleur van de lucht niet prachtig?' zegt Ammay dan, met een stem vol bewondering.
'Ik vind het vooral grijs.' reageer ik.
Ze kijkt me niet aan wanneer ze haar hoofd schudt.
'Dat bedoel ik niet. Nu is het grijs, maar ik heb het over de kleur die de licht kan hebben, achter de wolken misschien wel heeft. Dat jet bij zonsopgang van bijna zwart naar donkerblauw en naar roze overloopt, om dan zo lichtblauw te worden dat het bijna wit is. En hoe de zonsondergang toch klopt, van blauw naar oranje en rood, wat totaal miet op elkaar lijkt. En toch klopt het.'
Vind je de kleuren van de lucht niet prachtig?