CAPITOLO CINQUE

||Cara Roseanne Cullen

Vandaag is de dag dat de Volturi komt. Sterker nog, ze moeten over een paar minuten arriveren als Alices voorspellingen kloppen. En die kloppen altijd.
      Ik loop naar het raam bij mijn kamer en staar aandachtig naar buiten. Mijn familie staat in een brede lijn, met daarom heen ontelbaar veel wolven. Carlisle staat vooraan, daarachter Bella en Edward met Renesmee en Jake en daarachter de rest van mijn familie.
      Met een diepe zucht loop ik naar mijn boekenkast en trek ik de originele versie van Ilias uit mijn boekenkast. Op Edward en Carlisle na ben ik de enige in de familie die in het klassieke Grieks en Latijn boeken kan lezen en mijn favoriet is Ilias van Homerus.
      Ik negeer de kibbelende Leah en Paul, die mij zogenaamd moeten beschermen mocht er wat mis gaan, en neem plaats op mijn bed om te beginnen met lezen. Ze hadden wat mij betreft geen beter duo uit kunnen kiezen - kuch, sarcasme, kuch-.
      'Ongelofelijk hoe een persoon zo stoer en saai tegelijk kan zijn,' merkt Paul met een afkeurend geluidje op. 'Ik kan de saaiheid van die stoffenvanger hier ruiken.'
      Ik rol met mijn ogen. 'Dat heet afwisseling, Paul, en saaiheid kan je niet ruiken,' antwoord ik zonder op of om te kijken. 'En jullie moeten stoppen met dat gekibbel voordat het plan van Jake nog mislukt en mijn hoofd van mijn romp wordt getrokken.'
      Toen was het ineens prettig stil en met een zelfingenomen glimlach ga ik verder met lezen. Met Paul kan ik wel goed opschieten. We hebben samen inmiddels al velen auto's en motors opgeknapt en doorverkocht en ik kan ook altijd wel lachen om zijn grove grapjes, al wordt dat niet altijd gewaardeerd door mijn hele familie. Met Leah daarentegen, kan ik niet zo goed opschieten. Ze is altijd erg bitter en alhoewel ik weet waardoor ze zo bitter is, kan ik het nog steeds niet begrijpen. We zijn nu al zoveel jaren verder, laat het los.
      'Ze zijn er,' mompelt Paul haast onhoorbaar.
      'No shit,' reageert Leah direct.
      Ik rol met mijn ogen. Dit is precies wat ik bedoel, niemand heeft haar om een reactie gevraagd. En zeker niet om zo'n chagrijnige.
      Leah en Paul kibbelen op een fluistertoon verder, terwijl mijn nieuwsgierigheid steeds groter groeit. Ik heb oude schilderijen van de Volturi in Carlisles kantoor gezien en ik ken ook een deel van de geschiedenis, maar toch ben ik altijd al nieuwsgierig geweest naar de personen die altijd als slecht omschreven worden. En dat terwijl ze de vredemakers van de vampierenwereld zouden moeten wezen
      Uiterst voorzichtig en op de tippen van mijn tenen loop ik naar mijn raam en direct zie ik ze. Vooraan staat de leider. Zijn lange, zwarte haren hangen stijl naar beneden en hij heeft zijn marmeren handen om die van Edward gewikkeld. Aan zijn rechterhand staat een oude man met donkerbruine haren en depressieve uitdrukking op zijn gezicht. Aan zijn linkerhand staat een jongere vampier met witblond, halflang haar en een sadistische uitdrukking op zijn gezicht. Ik herken ze als de Ouden, Aro, Marcus en Caius.
      Aan Marcus rechterhand staat een jonge vampier met donkerbruin haar en naast hem staat een meisje met blonde haren. De heksentweeling Alec en Jane.
      Aan Caius linkerhand staan ook twee vampieren. Eentje net zo groot en breed als Emmett en de ander lang en gespierd, al weet ik hun namen niet.
      Met bewondering neem ik de Volturi in me op. Ik had monsters verwacht, maar op hun bloedrode ogen en ouderwetse gewaden na, lijken ze niet anders dan mijn familie.
      Een kleine zucht ontglipt mijn lippen en tot mijn grote schrik zie ik de meest linkse vampier van de Volturi naar boven kijken, recht in mijn ogen. En zijn ogen zijn als enige van alle vampiers inktzwart.
      Shit.