Proloog

Vermoeid sluit ik mijn ogen, was dit nu maar voorbij.
Naast mij hoor ik verschillende machines lawaai beginnen te maken.
Ik voel hoe mijn hoofd enorm zwaar wordt ,de lucht wordt uit mijn longen gedrukt.
En voor heel even val ik weg...
...
Ik voel dat ik weer bij ben...

alleen ...

kan ik me niet bewegen, mijn ogen gaan niet open. Ik heb het erg koud, maar kan niets zeggen.
Ik zie niets, ik voel niets en kan me niet bewegen, het enige dat ik hoor is het gepiep in mijn oren, het gepiep van mijn kapot trommelvlies.
Het gepiep dat ik al mijn hele leven moet aanhoren...

Is het laatste wat ik zal horen.

Verslagen lig ik hier in een ziekenhuisbed omringt door niets anders dan duisternis. Hoe is het ooit zover kunnen komen. Hoe lang zal ik hier zo moeten liggen.


Ik glimlach bij het gedacht alleen.


I am alone at last


....



Vaarwel.