H.47.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
'Gaat het?' vraagt Evan en beetje sloom.
Ik wil nee zeggen, vertellen wat er gebeurd is, dat ik misschien wel een moordenaar ben, dat ik het misschien wel zeker weet.
Ik wil dat hij verteld dat alles goed komt, dat het een droom is.
Dat mijn moeder niet bestaat, dat ze niet slecht is, dat Ammay zichzelf niet in slaap hoeft te huilen, dat zijn ouders niet dood zijn.
Ik wil dat hij me wakker maakt.
Maar ik lieg.
'Het gaat wel. Ik werd gewoon wakker en kon niet meer slapen.' zeg ik, hopend dat hij te moe is om te kunnen zien dat ik de waarheid niet spreek.
Blijkbaar is hij dat niet.
Hij schud zijn hoofd.
'Nee. Ík werd wakker en kon niet meer slapen, jíj voelt je ellendig.' doorziet hij me.
Ik kijk weg.
De toon in zijn stem die mij zo veilig laat voelen zorgt ervoor dat ik een zwak moment krijg, dat het voelt alsof ik hem alles kan vertellen en hij het dan oplost.
'Het voelt alsof ik verdrink en iedereen om mij heen gewoon blijft ademen.' zeg ik zachtjes en ik weet niet waarom ik hem dat toevertrouw.
Ik draai mijn hoofd nog verder de andere kant op, hoop dat hij niet ziet dat een pijnlijke traan uit mijn ooghoek glijdt.
Hij loopt naar me toe, legt voorzichtig een hand op mijn wang, stuurt mijn gezicht richting de zijne, zodat we elkaar aankijken
Hij kijkt alsof hij pijn heeft.
'Het spijt me zo.' prevelt hij.
Ik bijt op mijn lip, wil opnieuw wegkijken, maar doe het toch niet.
'Het is niet jouw schuld.' zeg ik.
Ik stap naar hem toe en hij vouwt zijn armen om mij heen.
Mijn vingers wrijven zacht tegen het T-shirt dat hij aanheeft en ik leg mijn wang tegen zijn borstkas, laat het ritme van zijn ademhalen mij kalmeren.
'Je zou eens moeten weten.' fluistert hij dan en ik weet niet zeker of het wel de bedoeling is dat ik dat hoor.