H.48.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk: 'Je doet zo raar. Die blikken. Je hebt ergens spijt van. Je hebt me verraden. Het kan niet anders. Waarom anders zou je mij echt willen helpen?'
Heel even ben ik stil, trilt mijn onderlip en weet ik niet meer zo zeker of ik wel echt huil uit boosheid.
'Waarom anders zou je om mij geven?'
Hij zet de boodschappentas neer en wrijft over zijn gezicht.
'Gioa... ik... dat is het niet.' zegt hij.
Ik bijt op mijn onderlip, weet niet zeker of ik het wel geloof.
'Wat is het dan wel?' vraag ik zachtjes.
Even sluit hij zijn ogen, zijn vingers trillen.
Dan opent hij zijn ogen en even overvalt zijn blik me, alsof ik vergeten was dat zijn irissen zo'n diepe kleur bruin hadden, zo doortastend.
'Ik heb gelogen.'