H.49.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Mijn ouders. Het is niet gegaan zoals ik zei ze zijn vermoord tijdens een inbraak.’ zegt hij, snel, zonder pauze tussen de twee zinnen, alsof hij het veracht en uit zijn systeem wilt duwen.
O. is het eerste wat er door mijn hoofd schiet. Het is niet eens een groot leugen.
Zijn ouders zijn nog steeds dood, alleen is zijn moeder niet omgekomen in een auto-ongeluk en heeft zijn vader geen zelfmoord gepleegd.
Het leugen is niet groot, de betekenis wel.
Hij heeft zijn ouders misschien wel vermoord zien worden.
Was hij erbij?
Zag hij het gebeuren?
Wat hem overkomen is moet wel verschrikkelijk zijn, zeker als hij er daadwerkelijk ook bij was, maar ik kan de golven woede die mij overspoelen moe tegenhouden.
Hij heeft gelogen.
Ik heb hem mijn kwetsbaarste geheim verteld en hij heeft gelogen, omdat hem dat makkelijker leek, of minder pijnlijk, of wat dan ook.
‘Klootzak.’ valt er uit mijn mond voor ik er ergen in heb.
En dan is hij opeens ook boos, of in ieder geval gefrustreerd.
‘Wat dacht je dan?! Je kan toch wel begrijpen dat...’ hij stokt in zijn eigen woorden en we kijken elkaar een paar seconden aan voordat hij verderschreeuwt,’ Ik dacht niet dat jouw geheim erger was dan het mijne en ik... ik wilde niet dat iemand... ik dacht dat...’
Ik duw hem tegen zijn borst en hij struikelt een paar stappen achteruit.
‘Wat?! Wat dacht je?! Dat het oké was om het laatste restje vertrouwen binnenin mij te vernietigen?!’ ik neem even de tijd om de tranen uit mijn ogen te wrijven,’ weet je, Evan, het probleem is niet eens dat je loog. Je dacht niet dat het mijne net zo erg was, prima, maar het punt is dat je het daarna niet alsnog verteld had. Dat je bleef liegen. Het is niet eens heel belangrijk, maar...’ ik slik, mijn onderliep trilt even,’ ik dacht dat ik je kon vertrouwen.’
Hij bijt op zijn lip en weet even niet wat te zeggen, net als ik.
Als we oogcontact maken ziet hij er maar gebroken uit.
‘Gioa... dat kan je ook.’ probeerde hij nog, maar ik schud mijn hoofd.
‘Laat maar, Evan. Gewoon... ik... blijf gewoon uit mijn buurt.’ zeg ik en draai me dan om.
Wanneer ik weg begin te lopen vraag ik mij af wat pijnlijker is; dat hij mij niet achterna komt, of dat ik misschien wel wil dat hij dat doet.