Chapter 50

||Serena Faith Young

'Oh mijn god, hoe kan een mens zo gestrest zijn?' kreunt Thorn vermoeid.
      Jake heeft me eindelijk op een date gevraagd, met als enige tip dat ik niet iets nieuws aan moet trekken. Maar onderhand niets is nieuw in mijn kledingkast. Het is misschien iets te lang geleden dat ik nieuwe kleren heb gekocht.
      'Gaan we volgend weekend nieuwe kleding kopen?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen aan Thorn. Ze ligt languit op mijn bed, met haar neus begraven in een boek dikker en groter dan de koelkast beneden. Volgens mij is het Harry Potter and the Order of the Phoenix. Je zou niet verwachten dat Thorn een boekennerd zou zijn, maar ik ben een keer in haar kamer geweest en haar hele wand staat vol met boeken. En het ergste is nog dat er niet alleen boeken in het Nederlands, haar moedertaal, en Engel staan, maar ook boeken in het Duits, Frans en zelfs een paar in het Latijn. Thorn is een stuk intelligenter dan ze lijkt.
      Met een diepe zucht plof ik naast haar neer, mijn ogen gericht op de klok aan de muur. Ieder moment kan Jake me op komen halen en ik word nerveuzer met de seconde.
      'Zeg, heeft Embry jou al uitgevraagd?' vraag ik geïnteresseerd.
      Thorn doet net alsof ze me niet hoort, maar de rode kleur die haar wangen aannemen verraden haar. Na een tijdje kijkt ze op van haar boek. 'Nee.'
      'Waarom niet?' roep ik direct verbaast uit. 'Wat heb je tegen hem gezegd over vriendjes en wat niet?'
      'Ik heb gezegd dat ik geen vriendje hoef,' mompelt ze onder haar adem terwijl ze haar ogen weer op haar boek richt. 'Je hebt toch niets aan jongens behalve een bak gezeik.'
      'Dus je zou niet met Embry willen?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Zij zijn ingeprent, hoe is het mogelijk dat Thorn zo koeltjes kan doen, terwijl ik hem flip omdat Jake me ieder moment ergens naar toe kan nemen.
      'Misschien wel, misschien niet,' antwoordt ze nuchter, maar ik weet zeker dat ze daar vanbinnen heel anders over denkt.
      'Waarom zeg je dan dat je geen vriendje wilt?' vraag ik met rollende ogen.
      'Alsof Embry ooit iets met mij zou willen,' grijnst Thorn spottend, maar ze kijkt niet op of om.
      Het voelt alsof ik ga exploderen. Hoe kan ze in vredesnaam zulke conclusies trekken? Embry is mijn beste vriend, maar ik kan me niet meer inhouden. 'Hij is stapelgek op je, Rose! Je had hem moeten zien toen je ontvoerd was, het leek wel alsof hij zichzelf ieder moment wat aankon doen, zo bezorgd was hij. Om jou!'
      'Oh,' antwoordt Thorn met gefronste wenkbrauwen. 'Waarom doet hij dan niks?'
      'De Embry die jij kent heeft misschien een grote bek en maakt overal grapjes over, maar dat komt omdat jij zo'n reactie bij hem uitlokt. Voordat jij verhuisde was Embry stil en verlegen rond meisjes en dat is hij nog steeds,' leg ik uit, in de hoop dat Thorn het eindelijk begint te begrijpen.
      Mijn beste vriendin wilt een reactie geven, maar dan gaat de deurbel en is zij de eerste die van de trap afvliegt, terwijl ik haar hopeloos probeer tegen te houden.

Het spijt me enorm voor de korte stukjes van slechte kwaliteit die ook nog eens laat online komen, maaar ik heb het echt super druk met school. Gooi daar ook nog eens een bak inspiratieloosheid bij en je hebt een geweldige combinatie. Ik ga proberen weer wat actiever te zijn, maar ik kan niets beloven.
Veel liefs