CHAPTIRE QUATRE

Valentina Emily DuPont

Met een kleine glimlach op mijn gezicht bekijk ik het huis voor me. Het is minstens drie keer zo klein als ons oude huis, maar dat maakt mij niet uit. Het oude huis was kil, koud en emotieloos, maar dit huisje straalt warmte uit. Al vraag ik me af hoelang dat gaat duren met een gezin zoals de mijne. Het afbladerende verf dat juist zoveel sfeer geeft gaat ongetwijfeld opnieuw gedaan worden en waarschijnlijk gaat alles dat ook maar een beetje sfeer geeft afgebroken worden.
      'Het is klein,' zegt mijn zus, Crystal direct. Met haar lege ogen staart ze naar het huis voor ons, terwijl ze een walm aan rook te dicht bij mij uitblaast.
      Ik probeer mijn gekuch in te houden, maar dat maakt het alleen maar veel erger. Ik barst in een volle hoestbui uit en teleurgesteld pak ik mijn inhalator uit mijn zak. Tegen de tijd dat mijn ademhaling weer normaal is dankzij mijn medicijnen is, zijn mijn ouders en zus het huis al binnengegaan en met een diepe zucht loop ik naar binnen. Meer dan twee dagen heb ik het vol gehouden om niet weg te vallen en met een zus zoals de mijne is dat een record.
      Ik word uit mijn gedachten gehaald als Lupus ineens keihard begint te blaffen en grommen.
      Tot mijn verbazing komen twee mensen uit de bosjes gezet. Een meisje en een jongen en ze lopen hand in hand, terwijl ze elkaar aankijken alsof ze alles voor elkaar zouden doen. De jongen is zeker niet lelijk, met zijn roestbruine huid en donkerbruine ogen, maar het meisje is ook niet lelijk. Ze heeft net zoals de jongen donkerbruine haren, alleen dan wat langer, maar haar ogen zijn heldergrijs.
      'Stop daarmee, Lupus,' waarschuw ik mijn beste maatje. Ik geef hem een zachte, waarschuwende ruk aan zijn halsband en direct stopt de pup met piepen, al blijft hij wel rond mijn benen draaien.
      'Hé, wat hebben we hier?' roept de jongen grijnzend uit. Hij laat de hand van het meisje los en knielt neer. Tot mijn verbazing snelt Lupus op hem af alsof hij de jongen al kent en heel lang niet gezien heeft.
      Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik toe, Lupus vertrouwt mijn familie niet, maar op een wildvreemde rent hij zo af.
      'Soort zoekt soort,' giechelt het meisje, terwijl ze op mij afstapt. Ze lacht alsof ze een geweldig grapje heeft gemaakt en ik grinnik met haar mee omdat haar lach zo aanstekelijk is. 'Ik ben trouwens Serena en dat is Jake.'
      'Emily,' stel ik mezelf voor. Valentina vind ik zo'n kakkerige naam en ik heb er altijd al een hekel aangehad.
      'Zo heet mijn tante ook,' lacht Serena direct. 'Je moet een keer langs komen!'
      'Sinds wanneer wonen jullie hier?' vraagt de jongen, Jake, terwijl hij een tak een meter weggooit. Hij kijkt op met twinkelende ogen en ik glimlach.
      'We zijn hier letterlijk een paar minuten geleden aangekomen,' glimlach ik verlegen. Ik hoop dat deze tieners mij een beetje mogen, want ze lijken misschien een jaar ouder dan ik, maar dan ken ik in ieder geval twee mensen. Jake lijkt me een beetje grof en te groot, maar Serena lijkt lief.
      'Moet je morgen ook al beginnen met school?' vraagt Serena nieuwsgierig, terwijl ze bukt om Lupus ook een aai te geven.
      'Jup,' knik ik stilletjes. 'La Push High School.'
      'Daar gaan wij ook heen!' roept Serena direct verrukt uit. Ze stopt even met het aaien van Lupus, maar niet voor lang want zonder pardon duwt Lupus met zijn poot Serena's hand weer op zijn hoofd. 'Dat wordt gezellig, dan kun je bij ons in de pauze zitten.'
      'Wat een pronkstuk,' grijnst Jake, duidend op Lupus.
      Ik knik glimlachend. 'Een paar maanden uit maar zo verwend als maar zijn kan,' glimlach ik.
      'Ik weet zeker dat Thorn hem geweldig vindt, ze houdt zoveel van dieren,' glimlacht Serena naar zichzelf terwijl ze opstaat. Ze klopt haar kleren schoon en werpt me een glimlach.
      Ik vraag me af wie Thorn is, maar ik durf het niet te vragen. 'Het was in ieder geval leuk om kennis te maken.'
      'Dat zeker,' glimlacht Serena terwijl ze de hand van Jake beetpakt. Ze zijn enorm schattig samen.
      'Nou, dan zien we je morgen op school, Emily,' glimlacht Jake terwijl hij Lupus een laatste aai over zijn bol geeft.
      'Tot morgen,' glimlach ik terug. Dat is in ieder geval een goed begin.