Death & Taxes | 4

Zijn achterwerk begon koud te worden van de grond en zijn benen vielen na tien minuten langzaam in slaap omdat hij de kleermakerszit niet gewend was, dus hij stond op. Hij deed wat standaard stretchbewegingen met zijn armen en benen, maar alleen die die er cool uitzagen, want de vreemde waren niet iets wat hij in het bijzijn van een vreemdeling wilde doen (zelfs al was die vreemdeling zelf vreemd genoeg om het woord vreemdeling eer aan te doen). Als hij tijdens zijn stretches misschien een beetje richting Vladimir bewoog, was dat puur toeval.
      Geheel toevallig kwam hij schuin achter Vladimirs stoel terecht. Het kaartspel bestond uit donkerrood en zwart op een standaard kaartenformaat, en de maan stond inmiddels hoger aan de hemel die minder bewolkt was dan een kwartier geleden, dus Bart kon de kaarten voldoende lezen om niet heel veel te moeten gokken naar wat welke kaart was. Vladimir had al drie assen verzameld en legde nu de harten twee op de harten as.
      "Als je die rode zes op de zwarte zeven legt, heb je een lege plek voor je koning en kun je een kaart omdraaien."
      Vladimirs hand bevroor boven de kaarten. Hij kwam een stukje overeind uit zijn rare dubbelgeklapte houding om achterover te kijken. "Weet je waarom solitaire deze naam heeft?"
      "Omdat het is uitgevonden door meneer Solitaire?"
      "Nee," zei Vladimir. Hij fronste. "Of misschien wel, want ik heb eigenlijk geen idee. Maar het betekent ook 'alleen' in het Frans, wat niet zomaar een willekeurige naamkeuze was, maar tevens een instructie voor hoe het gespeeld hoort te worden."
      "Ik verveel me," gaf Bart toe.
      "Dan had je je eigen kaarten mee moeten nemen."
      Daar zat wat in, maar het was iets wat hij duidelijk niet had gedaan, en daar kon hij nu niet veel meer aan veranderen. Vladimir boog zich weer over zijn kaarten. Bart beet lang genoeg op zijn tong dat Vladimir een paar zetten kon doen.
      “De schoppen vijf,” zei hij, toen hij het niet meer uithield. Het leek haast alsof Vladimir er opzettelijk iedere keer overheen keek.
      “Oké,” zei Vladimir. Even dacht Bart dat de schoppen vijf eindelijk op de wachtende ruiten zes gelegd zou worden, zodat de harten vier erop kon en er weer een plek vrij zou zijn gespeeld voor een toekomstige koning. Toen veegde Vladimir van rechts naar links over zijn zelfgemaakte spelruimte en begon de kaarten die hij nog had gemist in te zamelen. “Dit is duidelijk een situatie die beter geschikt is voor pesten.”
      “Sorry.” Bart merkte tot zijn eigen milde verbazing dat hij het echt meende. “Ik had niet door dat het je zo erg dwars zat. Ik wilde gewoon -”
      Vladimir onderbrak hem. “Het spel, pesten.”
      “Oh.” Bart slikte verder gebabbel in en liep om de campingstoel heen, zodat hij tegenover Vladimir kon neerknielen. Vladimir schudde de kaarten op een manier die Bart jaloers maakte omdat hij alleen kaarten kon schudden door ze allemaal op een tafel uit te spreiden en door elkaar te husselen. Vladimir liet het op een soort elegante circustruc lijken. Hij gooide acht kaarten neer voor zichzelf en acht voor Bart, en legde de stapel tussen hen in en draaide de eerste kaart open.
      “Ik heb gedeeld, dus jij begint.”
      Er lag een harten drie, dus Bart legde zijn ruiten drie erop. Ze speelden een tijdje in stilte, zelfs toen Vladimir een joker oplegde, Bart zich verweerde met een twee en Vladimir de tweede joker in het spel tevoorschijn toverde uit zijn hand. Bart trok zijn twaalf kaarten zonder een kik te geven en Vladimir had de waardigheid geen rare capebewegingen te maken om zijn overwinning te vieren toen hij vier beurten later al zijn kaarten kwijt was.
      Bart overhandigde Vladimir zijn resterende kaarten, Vladimir verzamelde het hele dek en schudde en deelde opnieuw. Hij won nog een keer. De derde ronde ging naar Bart, toen weer Vladimir, en toen nog een keer Bart. Toen Vladimir de zesde keer schudde, deelde hij niet meteen. “Kun je éénentwintigen?”
      “Is dat niet een drinkspel?”
      Vladimir haalde zijn schouders op. “Alles is een drinkspel als je er drank bij haalt. Het verbaast me niet dat dat is hoe weerwolven kaartspellen aanpakken.”
      “Je had ook gewoon nee kunnen zeggen.” Bart nam twee kaarten aan van Vladimir, wat ongemakkelijk was terwijl hij hem de les probeerde te lezen, maar hij hield zijn rug recht. Frustratie over Vladimir was onverwacht goed voor zijn postuur. “Ik maak ook niet de hele tijd denigrerende opmerkingen over vampiers.”