Death & Taxes | 7

"Oké," zei Bart uiteindelijk. "Dat is waar, denk ik. Bevalt de baan?"
      "Het betaalt relatief goed en ik kan sociaal contact voor een groot deel vermijden omdat mensen in de nachtdienst collega's nooit na het werk uitnodigen voor een borrel, want het is dan acht uur 's ochtends en dat zou een teken van alcoholisme zijn. Dus in het kort, ja. Het is misschien de beste baan die ik ooit heb gehad."
      "Niet om je bubbel te barsten, Vlad, maar ik denk dat je de mogelijkheid onder ogen moet zien dat je collega's je opzettelijk ontwijken."
      "Hoezo dat?"
      "Subtiel gezegd? Je kleedt je als een complete weirdo."
      "Oh," zei Vladimir, alsof dat iets was wat oprecht nog nooit in hem was opgekomen. Hij haalde zijn schouders op. "Ja, dat is ook best mogelijk."
      Bart had het gevoel dat hij wat te ver aan het pushen was, maar het onderwerp was nu al half aangesneden. Hij kon het niet laten nog wat verder te prikken. "Is er een reden dat je een paar dagen na Halloween nog steeds een kostuum draagt?"
      "Het is een cover - een bewuste strategie van omgekeerde psychologie. Niemand verdenkt me er op deze manier ooit van een vampier te zijn."
      "Uh," zei Bart, die niet precies wist hoe hij aan Vladimir duidelijk moest maken wat een stereotype was en hoe overduidelijk vampierig letterlijk alles aan Vladimir leek.
      "Nee, echt," hield Vladimir vol, toen hij Barts stille verbijstering (en milde paniek) zag. "Niemand zal ooit op de gedachte komen dat de man die iedere dag plastic hoektanden draagt als hij zijn alledaagse boodschappen doet écht een vampier is. Dat is bizar. Je zou uitgelachen worden."
      "Wow. Dat is doortrapt." Bart was stilletjes triomfantelijk dat de hoektanden inderdaad nep waren. Hij had nog nooit een vampier gezien die zoveel op een vampier leek. “Ik zou nooit zoveel werk in mijn kleren willen hoeven te stoppen.”
      “De hoeveelheid werk valt wel mee. Als jij een jas van de kapstok trekt, neem ik mijn cape. De tanden vergden de meeste gewenning, want ze maken drinken zonder te morsen soms wat lastig.”
      “Het zou voor mij niet werken. Er is niet eens een specifiek genoeg stereotype voor weerwolven om die truc te kunnen gebruiken.”
      “Natuurlijk wel. Je zou gewoon wat meer zwart en leer moeten dragen.”
      Bart kwam deels overeind om langs zichzelf omlaag te kijken. Zijn sneakers, spijkerbroek en sweater waren allemaal vrij alledaagse kleding voor een gemiddelde vijfentwintigjarige in deze eeuw. Vladimir had besloten er zo erg uit te springen dat niemand hem ooit ergens van zou verdenken, maar Bart had in zijn vijftig jaar als niet-mens altijd succes gehad met zijn strategie van verdwijnen in de massa. “Joh,” zei hij, want hij wist eigenlijk niet goed hoe hij moest reageren op zulk kledingadvies. “Ik ben een weerwolf, geen Hell’s Angel.”
      “Heb je ooit Teen Wolf gezien?”
      Bart schoot de rest van het stuk overeind om rechtop te zitten. Alle gedachten aan misschien binnenkort eens op zoek gaan naar nieuwe schoenen waren op slag verdwenen. Vladimir keek onschuldig, maar Bart wist zeker dat hij heel precies wist wat hij net had gedaan. “Oh, dat neem je terug.”
      “Wat? Mijn toevallige opmerking over Teen Wolf, een modern meesterwerk van MTV?”
      “Die serie bezorgt me nachtmerries.”
      “Ik heb geen idee waar je het over hebt,” zei Vladimir. “Het bevat wat horrorelementen, maar zo erg is het echt niet. Het is erg mild, in feite.”
      Bart ging er goed voor zitten. Hij haalde diep adem, ademde weer uit, en stak toen een beschuldigende vinger in Vladimirs richting. “Twilight.”
      Vladimir kneep zijn ogen samen tot spleetjes. Hij zette die rare neptanden in zijn lip. “Oké, touché. Maar Twilight is erger dan Teen Wolf, laten we daar eerlijk over zijn.”
      “Misschien wel,” gaf Bart toe, en hij zag dat Vladimir verrast was dat hij dat punt zo gemakkelijk had gewonnen. “Teen Wolf schildert mij tenslotte niet af als een glitterende honderd jaar oude man die ‘s nachts door het raam van een tienermeisje naar binnen klimt om naar haar te kijken terwijl ze slaapt. Ik kan me niet voorstellen hoe irritant dat moet zijn.”
      “Je toon is niet helemaal de juiste voor medeleven.”
      “Wie zei dat ik voor medeleven ging? Mijn doel was onuitstaanbare zelfvoldaanheid.”
      Vladimir gaf een minimaal knikje. “Daarvoor werkte het wel erg goed.”
      “Dank je. Maar hé, op zijn minst krijg jij de tienerliefde van je leven tenminste. Ik ben een halfnaakte beefcake die wordt gefriendzoned.”
      “En vervolgens valt voor mijn dochter op de dag dat ze wordt geboren, ja. Niemand wordt ontzien in Twilight.”
      “Wat zei je net over Teen Wolf? Milde horrorelementen?”
      “De horrorelementen van Twilight zijn scherp,” stemde Vladimir in.
      Bart was weer wat onderuitgezakt sinds hij Twilight had genoemd, maar nu schoot hij weer recht. “Ssst,” siste hij.
      “Pardon?” Vladimir leek niet eens zozeer beledigd als gewoon oprecht verward. Bart legde een vinger voor zijn lippen en Vladimir begon een beetje achterdochtig te kijken, wat jammer was van het best amusante gesprek waar ze in verwikkeld waren, maar hij bleef wel stil.