Death & Taxes | 8

Bart spitste zijn oren. Niet letterlijk, zoals Vladimir hem waarschijnlijk graag zou hebben zien doen om een eindeloze reeks aan hondengrappen en weerwolfstereotypes te rechtvaardigen, maar wel behoorlijk effectief. Hij dacht dat hij iets gehoord had, en na een paar tellen volkomen stilte, hoorde hij het weer. Het was nog vrij ver weg, maar het was ook luid, en bovendien een erg vreemd geluid voor een begraafplaats midden in de nacht. Het was geen uil, krekel, wind in de bomen of krakende tak, maar iets metaligs. Het was iets onnatuurlijks.
      “Er is iemand anders op deze begraafplaats,” zei hij tegen Vladimir. Hij merkte pas dat hij had gefluisterd toen Vladimir ook op die manier antwoordde.
      “Wat voor iemand? Een bewaker?”
      “Ik denk het niet. Die zou gewoon rondlopen - dit is iemand die iets aan het doen is wat rare, metalige geluiden produceert.”
      “Wordt er met het hek geknoeid? Ik heb het speciaal open gelaten zodat dat niet nodig zou zijn.”
      “Ik vroeg me al af waarom dat openstond toen ik aankwam. Maar nee, het komt niet uit de richting van de ingang.”
      Vladimir wierp een blik op het graf van Ava, waar nog niets was gebeurd sinds ze waren aangekomen. Het leek er ook niet op dat er binnenkort iemand door de aarde omhoog zou barsten, hoewel Bart eigenlijk ook niet zeker wist of daar voortekenen voor waren. Hij had het nog nooit van deze kant van de grafkist meegemaakt. “Laten we gaan kijken,” zei Vladimir.
      Bart krabbelde overeind en Vladimir stond op, wat ervoor zorgde dat hij zijn cape weer tot zijn volle potentieel kon gebruiken. Bart vond het nu minder irritant dan toen hij Vladimir net had ontmoet, en hij vroeg zich af of hij eraan begon te wennen, Vladimir nu meer sympathie gunde omdat hij niet volledig verkeerd leek te zijn (voor een vampier), of gewoon moe aan het worden was en dus niet meer helemaal helder in zijn oordelen.
      Vladimir gebaarde dat hij de weg moest tonen, en Bart besefte voor het eerst echt dat hij de enige was die het geluid kon horen. Hij had er nog niet helemaal bij stilgestaan tot op dat punt. Hij had nooit eerder lange tijd in zijn eentje met een vampier rond gehangen, en dus ook nog nooit de precieze kwaliteiten van zijn zintuigen met die van een vampier kunnen vergelijken. Hij wist wel dat zijn gehoor beter was dan dat van een mens, maar niet precies of dat van vampiers ook verbeterde na hun overlijden. Hij vroeg zich af of dit betekende dat de ogen van vampiers scherper waren, of dat Vladimir mogelijk ultrasoon zijn omgeving kon inschatten net als vleermuizen.
      Hij schoof die gedachten aan de kant zodra ze het paadje van Ava’s graf uit waren en op een van de wegen tussen de velden door liepen, die wel waren verhard met grind en schelpen. Hij besefte dat het pad nogal geluid maakte, dus hij liep zoveel mogelijk aan de rand, over het stukje gras en modder dat grensde aan de struiken die verschillende velden van elkaar scheidden om de begraafplaats een gevoel van privacy en intimiteit te geven, in plaats van de indruk dat je op een gigantisch, open veld met wat stenen stond. Al dat struikgewas werkte nu zowel in hun voordeel, als hun nadeel: ze werden erdoor verborgen, maar konden erdoor ook niet zien wie er samen met hen op de begraafplaats was.
      Het geluid kwam uit een andere hoek van het kerkhof. Ava’s graf was vrij ver van de ingang verwijderd, in een van de buitenste ringen, en het geluid kwam van wat verder binnen in de cirkel, maar niet uit de richting van de ingang. Bart leidde Vladimir naar een ring die net wat wijder was dan die waar hij schatte dat het geluid vandaan kwam, en toen liepen ze een stukje tot de volgende doorsteek. Er stond een heg die hoog genoeg was om zelfs boven Vladimir uit te torenen, wat ideaal was. Vladimir leek nu te weten waar hij moest kijken, wat betekende dat ook hij het geluid nu kon horen. Bart gluurde om de heg heen en zag een donker figuur bij een van de graven.
      Wat een beetje een stomme beschrijving was, want alle figuren die bij deze hoeveelheid licht over een begraafplaats slopen waren donker.