H.52.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Ik draai mij zonder eerst na te denken om naar een klein tafeltje naast de bank, met daarop een lege vaas van mijn moeder.
Mijn handen verkrampen en met en gedempte snik sla ik het van het tafelblad af.
Het valt op de grond en valt in ontelbaar veel scherven uiteen.
Ik laat me op de grond vallen, ga tegen de bank aan zitten, mijn armen om mijn schenen heen geslagen en mijn gezicht in mijn opgetrokken knieën begraven.
Langzaam voel ik alle wilskracht en menselijkheid uit mij stromen, voel ik hoe ik opgeef, maar dan hoor ik voetstappen op de trap en wordt ik aan alles herinnerd waar ik sterk voor moet blijven.
Ik heb Ammay wakker gemaakt.
Een fractie van een seconde voordat ze me kan zien sta ik op, zodat ze me niet gebroken op de grond hoeft te treffen, net als de vaas.
Ze kijkt me bang en tegelijkertijd opgelucht aan.
'Ik', haar kleine handen trillen,' Ik dacht dat mama terug was.'
Ik schud mijn hoofd.
'Nee, Ik botste gewoon tegen de vaas aan. Ga maar terug naar bed. Ik ruim het wel op.' stel ik haar gerust, maar ze schudt haar hoofd.
'Ik ben niet moe meer.' zegt ze.
Ik knik.
'Oké. Dat is ook goed. Ga maar even tekenen of iets anders leuks doen. Zometeen maak ik ontbijt. Eerst even deze rotzooi opruimen.' beloof ik haar.
Ze knikt en terwijl ze aan de tafel gaat zitten probeer ik de kippenvel op mijn armen te negeren.
Ze heeft geen idee hoeveel rotzooi er eigenlijk is, geen idee dat ik het niet op kan ruimen.
De scherven kan ik opruimen, maar ik zal me moeten voorbereiden voor wanneer mijn moeder terugkomt en ze erachter komt dat ik haar vaas vernield heb.
En dat weet ik het opeens, zonder dat ik eigenlijk een rede heb bedenken.
Ik weet gewoon dat ik het moet doen, dat het niet zou kloppen als ik het niet zou doen.
Ik moet Evan spreken.