H.54.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
'Ik raakte mijn baantjes kwijt. Bij Bidsy's en bij de supermarkt en ik... ik had geld nodig. Dat weet je. Ik had alleen maar geld nodig', wanhopig kijk ik hem aan. Zijn gezicht is strak, niet boos, maar strak, glad. Zijn kaakspieren zijn aangespannen,' En een paar dagen eerder, toen mijn moeder er nog was, toen... toen kwam ze thuis en ik had Ammay verstopt en ze dwong me met haar mee te gaan omdat ze iets bij iemand moest afleveren, maar ze wilde dat ik het deed. Ze zei dat ze hen niet vertrouwde en ze wilde dat ik het deed. En ik was bang dat ze Ammay iets aan zou doen als ik niet luisterde. Je weet dat ik niet wil dat...' voor een moment sterft mijn stem weg, maar daarna herpak ik mijzelf, al klinkt mijn stem nog steeds allesbehalve krachtig,' En het was... het was cocaïne. Maar ik kon niet meer terug. Zij wachten in de auto en ik... ik deed dat. En de man waarmee ik het moest doen hij ga mij een kaartje met zijn nummer en... en hij zei dat hij wilde dat ik... dat ik voor hem ging werken en...'
Ik wil het kwijt, ik wil het hem allemaal vertellen, want hij verdiend de waarheid, maar ik begin te huilen.
Het feit dat hij geen spier vertrekt zorgt ervoor dat het alleen maar moeilijker wordt te stoppen.
Maar als ik in mijn ooghoek zijn gezicht zie, zie ik dat hij niet boos kijkt, of veracht, maar versteend, alsof hij het niet kan bevatten, niet weet wat hij met de informatie moet.
Boos wrijf ik de tranen uit mijn ogen.
Hier heb ik geen tijd voor.
'En ik wilde het niet doen. Echt niet. Ik beloof het. Ik wilde het echt niet. Maar toen raakte ik mijn werk kwijt. En ik had wel werk nodig. Dus ik deed het. En eergisteren toen gingen we een deal maken en... die mannen waar we aan moesten verkopen leek het leuk om mij... mij te treiteren... denk ik', stamel ik en ik voel mijn maag zichzelf omdraaien,' Hij had mij vast en hij had dat pistool tegen mijn hoofd en zijn baas zij dat hij moest schieten, maar...'
Er komt een snik uit mijn mond en ik pak de zijkanten van mijn hoofd vast, alsof ik anders uit elkaar val, ophoud met bestaan.
'Maar ik schoot eerst.'