CAPITOLO VENTUNO

||Cara Roseanne Cullen

"Verdwaal de volgende keer niet,' zegt Jane geïrriteerd als ze me naar mijn, of beter gezegd Demetri's kamer heeft gebracht. Ze geeft me nog een laatste, waarschuwende blik met haar bordeauxrode ogen die me de kriebels geeft en draait zich daarna om. Haar perfecte blonde haren zwiepen over haar schouder en een seconde later is ze verdwenen.
      'Ik zal het proberen,' mompel ik onder mijn adem, maar ik denk dat ze me wel gehoord heeft. Ik sluit de slaapkamerdeur en loop naar Demetri's boekenkast, maar dan valt mijn oog op vioolvormige beschermkoffer en verander ik mijn plannen. Ik pak de koffer en leg die voorzichtig op het grote tweepersoonsbed. Met twee genoegzame klikjes gaat de koffer open en aanschouw ik de liefde van mijn leven.
      De bovenkant van mijn viool is van fel vuurhout gemaakt, terwijl de achterkant van esdoornhout is. De snaren staren me uitnodigend uit en het verlangen om te spelen wordt met de seconde groter. Maar dit instrument is niet zomaar de liefde van mijn leven, dat is het omdat mijn vader het speciaal voor mij gemaakt heeft, nog voordat ik twee jaar oud was.
      Met een waterige glimlach pak ik het instrument op, leg ik het op mijn schouder en leun ik met mijn kin op de kin-steun. Mijn andere hand vindt de strijkstok en een paar seconden later vult de kamer zich met bewonderende klanken. Rosalie en Edward hebben me leren spelen, maar volgens hen ben ik er 'zo goed' in omdat ik van nature geduld, discipline en enthousiasme heb. Al ben ik niet helemaal zeker van de eerste twee.
      Ik speel en ik speel en ik speel. Ik speel beroemde stukken en minder beroemde stukken. Ik speel stukken die Edward en ik samen gecomponeerd hebben. Ik speel stukken die ik met Rose gecomponeerd heb. En ik speel stukken die ik zelf verzonnen heb. Ik speel tot de zon ondergaat en het donker begint te worden in de tuinen, tot mijn vingers onder de bladeren zitten en tot mijn armen beginnen te branden van pijn, maar zelfs dan stop ik niet.
      Met mijn ogen gesloten kan ik me voorstellen dat ik thuis in Amerika ben, met mijn familie om me heen in plaats van een stel vampiers waar ik niets van begrijp.
      'Wist je dat de eerste viool door een Italiaan is gemaakt, ondanks dat ze niet weten wie het precies is?' mengt Demetri's stem zich ineens met mijn muziek.
      Ik schrik zo erg dat ik bijna mijn geliefde viool uit mijn handen laat vallen en haast beschuldigend draai ik me om om Demetri een geïrriteerde blik te zenden. Maar tot mijn verbazing is mijn zicht troebel en als ik met mijn vingers over mijn wangen strijk, voel ik dat die nat zijn van de tranen. Ook nu pas merk ik dat ik al die uren al aan het schokschouderen ben.
      Demetri's gezichtsuitdrukking gaat van zelfingenomen naar bezorgd in minder dan een seconde en nog een seconde later heeft hij zijn armen om mijn lichaam geslagen. Het lijkt wel alsof ik compleet verdwijn in Demetri's armen en mantel en voor een moment laat ik mezelf gaan. Ik snik en snotter allesbehalve charmant en ik ben blij dat ik met mijn voorhoofd tegen Demetri's borst aanleun zodat hij mijn brandende ogen en rode gezicht niet kan zien.
      'Wat is er aan de hand, mijn liefste Cara?' vraagt Demetri's fluwelen stem vlak bij mijn oor. Zijn vingers strelen rustgevend door mijn haar en over mijn rug en ik bijt zachtjes op mijn lip.
      Een warm gevoel overspoelt mijn lichaam en zorgt ervoor dat ik alles wat ik binnen wilde houden eruit gooi. 'Ik mis mijn familie.'
      Demetri is voor een paar seconden doodstil, maar pakt me dan als mogelijk nog steviger vast. 'Het spijt me.'