CAPITOLO VENTITRÉ

||Cara Roseanne Cullen

'Wakker worden, miss Cullen.'
      De stem van Gianna en het geschud van haar warme handen zorgen ervoor dat ik langzaam wakker begin te worden en slaperig kom ik overeind. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en kijk Gianna vragend aan.
      Op een standaard in het midden van de kamer hangt een zwarte, ouderwetste jurk met een gloednieuwe, zwarte mantel. Zwart gelakte schoentjes staan er onder en om het af te maken hangt er een zilveren ketting over de hals van de standaard. Hoewel ik de kleding er oogverblindend uit vind zien, moet ik er niet over na denken om het te dragen. Ik zou het nooit met dezelfde charme als Jane of Heidi kunnen dragen.
      'Wat is dit?' vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Ik gooi mijn dekens van mijn lichaam en loop naar de standaard. Mijn vingers laat ik over de stof glijden en ik glimlach lichtjes, het voelt enorm fluwelen en prettig aan.
      'Uhm, mister Demetri heeft tijd vrij kunnen maken voor een wandeling in de tuinen,' zegt Gianna met een knikje.
      Voor even voel ik medelijden opborrelen voor Gianna. Ze wilt zo graag veranderd worden in een vampier en ze is zo blind geworden door die verlangens dat ze niet kan zien dat de Volturi haar alleen voor haar bloed zal gebruiken.
      Ineens lijkt de blik in haar ogen compleet om te slaan. Van vriendelijkheid en enthousiasme naar haat en jaloezie en ik vraag me af wat er in vredesnaam ineens mis kan zijn.
      'Ik vraag me af waarom je hier mag verblijven, op het feit na dat je de dochter van de Cullens bent,' zegt ze op een gemene toon. Nog nooit heb ik iemand het woord Cullens met zoveel haat en venijn uit horen spreken als zij, zelfs Demetri of Aro heeft dat nooit gedaan. Ze kijkt me aan alsof ze me ieder moment in mijn gezicht kan spugen.
      Verbaast zet ik een stapje achteruit, niet wetend wat ik met de situatie aan moet. Nog nooit heeft iemand me echt niet gemogen. Ja, sommige mensen haten de 'perfectie' van mijn leven, wat dat dan ook mag betekenen, maar nog nooit heeft iemand me zo misgunnend en onsympathiek als Gianna aangekeken. Tot mijn verbazing verdwijnt de medelijden die ik even geleden voor haar kon opbrengen.
      'Als ik erachter kom, ben je de eerste die het hoort,' mompel ik onder mijn adem, terwijl ik met mijn vingers de stof van de mantel beetknijp.
      'Doe niet zo dom,' snauwt Gianna. 'Mijn vraag was eigenlijk wat een vampier zoals Demetri in jou kan zien.'
      Haar woorden steken tot mijn verbazing erger dan ik verwacht zou hebben. Mijn gedachten dwalen af naar gister, waar Demetri me voorlas. Dat doet hij toch niet zomaar omdat hij het leuk vind? Tot mijn verbazing begint mijn bloed te koken van irritatie.
      'Als het je nog niet opgevallen was, jij bent hier alleen maar zodat ze je ooit als toetje kunnen gebruiken,' snauw ik gemener dan ik bedoel. 'En als je anders denkt, dan ben je nog dommer dan de achterkant van een rund!'
      Voor ik het weet springt Gianna gillend boven op mij en verbaast probeer ik haar scherpe nagels zover als mogelijk van mijn ogen te houden. Het lijkt wel alsof ik in een of andere slechte film ben beland, waar twee meisjes vechten over een jongen, maar dit is geen film. Dit is een echte domme Gianna die met haar nagels mijn gezicht probeert te verminken.
      'Blijf met je godvergeten poten van mij af!' schreeuw ik, terwijl ik haar van me af probeer te schoppen.
      Ik voel ineens een felle steek in mijn hoofdhuid en ik gil het uit als Gianna, een dienstmeid verdomme, me aan mijn haren naar de grond trekt. Je kan zeggen wat je wilt, maar mijn haren en hoofdhuid zijn enorm gevoelig. De tranen springen in mijn ogen en tevergeefs probeer ik Gianna in haar knieholtes te schoppen.
      'Wat in vredesnaam krijgen we nu weer?' roept de verschrokken stem van Alec in een keer. De vampier staat aan de grond genageld naar het schouwspel te kijken en ondanks dat hij eeuwenoud is, bekijkt hij ons alsof hij dit voor de eerste keer ziet. Wat waarschijnlijk ook het geval is.
      Gianna is zo ver heen, dat ze niet eens doorheeft dat Alec in de deuropening staat en aangezien Alec ook geen hulp is, speel ik mijn laatste troef. 'Demetri!'