CAPITOLO VENTIQUATTRO

||Cara Roseanne Cullen

Demetri's gezicht is nog tien keer erger dan die van Alec. Demetri is ongeveer tweehonderd jaar ouder dan Alec, maar nog steeds kijkt hij verdoofd van mij naar Gianna en weer terug. Zijn wenkbrauwen raken bijna zijn haarlijn en zijn ogen hebben de grootte van schoteltjes.
      Gianna, die eindelijk door lijkt te hebben dat twee vampiers die ze moet respecteren en dienen in de kamer staan, laat mijn haar los en met een harde klap landt mijn hoofd op de grond. Voor een moment zie ik sterretjes, maar die verdwijnen als ik zie hoe onschuldig Gianna er bij staat. Ze doet alsof ik haar keihard in haar gezicht heb geslagen en ze heeft zelfs het lef om te beginnen te huilen. Ik hoop dat ze beseft dat haar leven niet lang meer duurt.
      Woedend krabbel ik overeind, terwijl ik de klitten die Gianna's klauwen erin gemaakt hebben eruit probeer te schudden. Gianna kijkt me vanonder haar wimpers aan, wat ervoor zorgt dat al mijn emoties van de afgelopen paar dagen eruit komen. En ik dacht dat ik gisteren mijn emoties los gelaten had.
      'Kut wijf!' schreeuw ik harder dan ik verwacht had. Het kan me op het moment niet schelen dat Alec en Demetri toekijken en dat ik misschien wel naar Aro moet als gevolg van de actie die ik nu uitgavoeren. Ik haal uit en met een keiharde klap komt mijn vlakke hand tegen de opgemaakte huid van Gianna. Een keiharde klets vult de kamer en mijn hand begint zelfs te tintelen van de impact. Wow, ik had eerder moeten weten dat ik zo hard kan slaan.
      Ik wil verder gaan, door Gianna's lelijke knot eruit te trekken en haar met haar verschrikkelijke hoofd naar de grond te trekken, maar een paar ijskoude armen belemmeren me daar van. Als ik realiseer dat het Demetri heeft die me zo vast heeft, stop ik met spartelen en smelt ik bijna tegen zijn torso.
      'Neem haar mee,' beveelt Demetri Alec met een knikje naar Gianna, wiens ogen vuur te lijken spugen.
      Alec knikt en neemt Gianna ruw mee. Zodra de deur achter hun dicht is gevallen wurm ik me uit Demetri's armen en kijk ik hem driftig aan.
      'Ik begon echt niet,' sputter ik direct tegen, voordat ik nog de schuld krijg voor dit alles. 'Ik maakte het alleen af.'
      Demetri grinnikt zachtjes en wrijft met zijn duim over mijn rood aangelopen wangen. 'Denk je dat ik dat niet weet?' glimlacht hij oogverblindend.
      Mijn woede en irritatie slaat om in verlegenheid en ik trek mijn schouders op terwijl ik mijn blik af laat dwalen. Ik ben blij dat ik een joggingbroek en een t-shirt draag in plaats van mijn gewoonlijke nachtjurk, want anders had het nog gênanter geweest.
      'Ik zal Heidi hierheen sturen dan haal ik je over een half uur op voor een wandeling,' glimlacht Demetri. Hij buigt zich voorover en drukt een flinterzacht kusje op mijn al blozende wang. In die seconde schiet mijn hartslag omhoog en breekt het zweet me uit. Dan is Demetri verdwenen, mij achterlatend met de vraag waarom hij in vredesnaam dat effect op me heeft.