Death & Taxes | 22

“Wat?” wist hij zwakjes uit te brengen.
      “Jij hebt het koud en ik heb een cape die ik bereid ben te delen. Ik zou gebruik maken van dit aanbod, als ik jou was, want het staat maar open voor beperkte tijd.”
      “Als je mij was, zou je doen wat ik deed, niet wat jij zou doen als je mij was.”
      Vladimir fronste. Bart wist niet of het kwam door die ongeloofwaardige redenering in die nog ongeloofwaardigere zin of doordat Vladimirs aanbod zo lang in de lucht bleef zweven en hij zich ongemakkelijk begon te voelen of omdat Vladimir gewoon zin had om te fronsen op dat moment, maar wat het ook was, Bart vond geen van die dingen een prettige gedachte.
      Hij viel meer dan dat hij zich gecontroleerd neerliet. Door zijn snelheid botste hij tegen Vladimir, die erom kon lachen, wat maar goed was ook, want Bart wist niet hoe ze dit zonder wat humor zouden overleven.
      Vladimir sloeg de laatste vrije hoek van zijn mantel over Barts schouders. Bart voelde Vladimir langs zijn linkerzij en de kou van de aarde dwars door de mantel heen op zijn achterwerk en een kriebel waar de punt van de mantel langzaam langs zijn kaak weer over zijn schouder probeerde te glijden. Hij greep de punt en trok hem naar zijn sleutelbeen. Hij zat nog geen tien seconden en toch was hij al stukken warmer dan die tien seconden geleden.
      “Dank je,” zei hij, toen hij zich herinnerde dat dat een goed ding zou zijn om te zeggen in dit soort situaties.
      “Oh, geen dank nodig. Het is puur egoïsme,” beweerde Vladimir.
      Bart moest zijn hart wegslikken om te kunnen antwoorden. “Hoezo?”
      “Onze gesprekken houden me afgeleid tijdens deze lange nacht en als jouw tanden te hard klapperen om nog te kunnen praten, zal ik niet meer jouw slechte verweren tegen mijn briljante discussiepunten kunnen horen.”
      Bart lachte. Het klonk een beetje ademloos in zijn eigen oren, maar misschien had Vladimir dat niet gemerkt. Of misschien wel, maar er waren een hoop mogelijke verklaringen.
      De stilte die dit keer viel was gespannen, maar voornamelijk omdat Bart zich aanspande, besefte hij nadat er een minuut voorbij getikt was. Hij was letterlijk seconden aan het tellen in zijn hoofd, wat niet bevorderlijk was voor een losse sfeer. Hij nam bewust de beslissing om zijn schouders wat losser te houden en zijn rug wat minder recht, en onmiddellijk voelde het een stuk minder zwaar, allemaal. Dit was prima. Dit was warm. Dit was goed.
      Hij keek uit zijn ooghoeken naar Vladimir en zag dat die naar Ava’s metalen grafmarkeerder staarde. Bart had er al een tijdje niet meer bij stilgestaan, maar ze bevonden zich wel degelijk nog steeds op een begraafplaats, wat een enigszins lugubere locatie was.
      “Was jij erbij?” vroeg Bart. Het was haast vreemd dat ze hier al uren zaten, samen, en het nog geen enkele keer over het onderwerp hadden gehad dat vlak voor hun neus lag, vrij letterlijk.
      “Hm?” Vladimir leek in gedachten verzonken. Hij trok zijn blik los van het prikkertje en draaide zijn hoofd Barts kant op. “Waarbij?”
      “Toen ze haar vonden.” Bart had er alleen over gehoord, zelf. Het was het jaarlijkse vampiers versus weerwolven voetbalspel, de enige keer in ieder jaar dat de twee groepen elkaar bewust tegemoet traden en hun best deden het vriendelijk en beleefd te houden. Dat zorgde meestal niet voor het beste voetbal, maar anderzijds was er wel een enorme drive om te winnen van het andere team, wat wel weer een positieve invloed had.
      Het was een traditie, dat spel. Ieder jaar op Halloween, een dag dat het voetbalveld normaal gesproken leeg was en dus gemakkelijk te krijgen, en bovendien een dag die de meeste vampiers en weerwolven het liefst ontweken omdat het ronduit beledigend kon zijn wat Amerikaanse invloeden deden met het Europese vasteland, en wat voor feestjes mensen daarvan maakten. Het was een symbolische gebeurtenis – die ene keer dat ze erkenden dat de andere groep bestond in plaats van langs elkaar heen te leven, wat nuttig was als er een keer iets was dat dringend doorgegeven moest worden, maar ook goed, in theorie, om begrip voor elkaar te bevorderen. Iedereen droeg een masker – geen weerwolf- of vampiervermommingen, dat was de enige regel – en er werd gevoetbald. Het was al zo sinds kort nadat Bart weerwolf was geworden; sinds Vladimirs vampiergeboortejaar, in feite, toen de Akkoorden werden getekend. Destijds dacht men dat het een goed idee was.
      Bart vroeg zich af of ze dat na dit jaar nog steeds zouden denken.