Death & Taxes | 23

Vladimir schudde zijn hoofd. “Ik ben niet zo’n voetbalfan.”
      “Ik ook niet, maar ik doe normaal gesproken wel mee aan het spel. Dit keer moest ik werken.”
      “Dat is een ongeluk waar je blij mee mag zijn,” vond Vladimir.
      “Ja, ik denk het,” stemde Bart in, al was hij wat minder overtuigd. Hij zou graag met eigen ogen hebben gezien wat er was gebeurd, want hij wist niet wat hij nu moest denken, zelfs al had hij het verhaal uit eerste hand te horen gekregen, meerdere keren. “Het is prettig om niet verdacht te worden van moord, dat wel.”
      “Maar?”
      Bart haalde zijn schouders op. Zijn linkerschouder botste tegen de rechter van Vladimir. “Wat denk jij dat er is gebeurd?”
      Vladimir was stil.
      “Ik wed dat de vampiers iets anders vertellen dan mijn roedel.”
      “Wat vertelt jouw roedel?”
      “Dat wij er allemaal waren en een paar vampiers te laat kwamen voor het spel, en ze vervolgens het lichaam vonden achter jullie doel toen iemand de bal uit de bosjes moest halen.”
      “Dat betekent niet dat iemand uit mijn coven haar heeft vermoord,” zei Vladimir, met wat meer hitte in zijn stem dan Bart had zien aankomen. Vladimir haalde diep adem. “Misschien is dit iets waar we niet over moeten praten.”
      “Nee,” zei Bart, nu zelf ook lichtjes op zijn tenen getrapt. “Ik wil horen wat de vampiers zeggen dat er is gebeurd.”
      “Ze vertellen ongeveer hetzelfde als wat jij net zei. Ze werd gevonden aan onze kant van het veld, maar niemand van ons had haar ooit eerder gezien of heeft haar aangeraakt, laat staan gebeten, dus moet ze daar neer zijn gelegd door een weerwolf voor aanvang van het spel. Het is niet zo dat ze de kanten van het veld van tevoren al verdeeld hadden.”
      “Jawel,” zei Bart. “Ieder jaar beginnen de weerwolven aan de ene kant en de vampiers aan de andere en we wisselen halverwege, maar de startopstelling is altijd hetzelfde. Weerwolven aan de kant waar de maan is.”
      Vladimir snoof. “Is dat deel van de traditie? Wat een nonsens is dit eigenlijk.”
      “Het is maar net de vraag of het ooit nog een keer zal worden gedaan na dit jaar, dus je hebt geluk. Je zult het nooit meer hoeven mee te maken.”
      Vladimir zuchtte. “Dat bedoelde ik niet. Het is gewoon zo’n theater. Ik weet dat dat ironisch klinkt uit mijn mond.” Hij trok een klein beetje aan zijn cape. Niet genoeg om hem van Barts schouders te trekken, maar voldoende om duidelijk te maken waar hij naar verwees, alsof dat niet vanzelf al helder zou zijn geweest.
      “Het is theater, maar ook oprecht gezellig, meestal, uiteindelijk, zodra iedereen wat los is gekomen. Ik vind het jammer dat het zo moet eindigen.”
      “Niemand heeft gezegd dat het al is afgelopen.”
      “Nee, maar ook niemand heeft gezegd dat het nog door zal gaan. Het is dit jaar al afgelast.”
      “Dat waren… bijzondere omstandigheden.”
      Bart keek weer naar Ava’s graf. “Dat is wel waar. Er kan niet echt verwacht worden dat we een vriendschappelijke sportwedstrijd spelen als beide teams denken dat de ander een mens heeft vermoord vlak voor de wedstrijd en haar naast de bosjes gedumpt.”
      “Wat denk je dat er echt is gebeurd?”
      Bart keek Vladimir aan. Hij keek verrassend serieus, en Bart wist niet wat hij daarvan moest denken. “Dat was wat ik vroeg, en jij zei dat we er niet over moesten praten.”
      “Dat klopt,” zei Vladimir, langzaam, “maar we doen het nu toch, dus het is sowieso al te laat. Bovendien hebben we elkaar tot nu toe nog niet naar de keel gegrepen, dus misschien is het een goede idee als we dit uit de weg ruimen.”
      Uit de weg ruimen voor wat, was de vraag, dacht Bart. Zijn ogen gleden naar Vladimirs keel toen Vladimir het had over het grijpen daarvan. Dit was iets waar Bart niet over na moest denken, want welke kant die gedachten ook op gingen, ze bezorgden hem rillingen. “Misschien,” stemde hij in. Hij was nu enigszins terughoudend, maar hij was degene die het onderwerp had aangesneden, dus hij kon niet terugkrabbelen. “Ik denk dat het waarschijnlijk één persoon was.”
      “Een mens?”
      “Nee, vermoedelijk wel iemand die op dat veld was.” Het was ongemakkelijk om hierover te praten. Het was nog ongemakkelijker om hierover te praten met iemand die bij de groep hoorde die hij eigenlijk de schuld wilde geven, al was het maar omdat het gemakkelijk was, en omdat iedereen in zijn omgeving het deed, en omdat het zijn geweten schoon hield en het wereldbeeld dat hij al jaren had in stand bleef. Misschien was het echter tijd voor een nieuw wereldbeeld, als Vladimir was hoe een vampier echt in elkaar zat.
      “Één vampier persoon?” Vladimir vroeg het erg voorzichtig, alsof hij bang was Bart daarmee te beledigen. Bart moest er haast van lachen, maar het hielp ook om een knoop in zijn maag los te wrikken.