Death & Taxes | 26

“Doe mij maar wat minder bloed in mijn romantiek,” zei Bart, voordat hij weer besefte tegen wie hij sprak. “Shit, dat was geen vampiergrap, ik-”
      Maar Vladimir lachte. “Of het nou met opzet was of niet, dat was erg slecht.”
      “Ik hoop dat ik je hier niet hongerig mee maak.”
      “Moet ik nu iets zeggen over hondenbrokken ter vergelding?”
      “Ga je gang.” Bart was te opgelucht dat ze op een punt waren waar zijn blunder weggelachen kon worden om zich druk te kunnen maken over flauwe Frolic grapjes.
      Vladimir was even stil. Bart keek hem aan, om te zien wat hem afleidde, maar hij fronste voor zich uit richting niets in het bijzonder, en leek diep in gedachten. “Ik denk dat ik wat te vroeg sprak,” zei hij uiteindelijk. “Dit is lastiger om ter plekke te doen dan ik had gedacht.”
      “Betekent dit dat je nu extra onder de indruk bent van mijn bloedgrap?”
      “Je zei net nog dat die per ongeluk ging. Daar krijg je geen punten voor.”
      “Dat maakt me erg boos,” zei Bart, zonder de moeite te doen ook echt toneel te spelen om het te laten lijken alsof hij daadwerkelijk boos was. “Mijn bloeddruk stijgt hier enorm van.”
      “Die was lui en had niets met vampiers te maken. Zo kan ik ook wel honderd woordgrappen verzinnen.”
      “Ik zou het je graag willen zien proberen,” zei Bart. Toen klikte er iets. “Wacht-”
      Vladimir knikte al voordat hij zijn vraag kon beginnen te stellen. “Hond-erd.”
Vladimirs brede grijns zou Bart waarschijnlijk moeten ergeren, maar hij had het niet in zich. In plaats daarvan deed het iets kriebelen in de buurt van zijn maag.
      “Kijk, ik kan het toch,” zei Vladimir, en Bart wist op welke manier dat opgevat hoorde te worden, maar het was desondanks dubbel in zijn oren. “Al dit gepraat over oneetbaar voedsel maakt me wel oprecht hongerig.”
      “Jij eet?” Het was eruit voordat Bart erbij kon stilstaan of dat een verstandige vraag was of niet, zoals zo veel dingen vannacht.
      Vladimir leek meer verward dan beledigd. “Waarom zouden jullie wel moeten eten en wij niet? Dat is niet logisch.”
      “Wij drinken geen bloed,” zei Bart. Hij voelde zich wat schaapachtig, maar het was iets wat hij oprecht niet had geweten. Vampiers dronken bloed. Dat was wat hij wist, en in alle films en series was dat het enige wat ze nodig hadden. Hij had nooit een gesprek met een echte vampier gevoerd over diens voedingsgewoontes.
      Vladimir had uiteraard niet dezelfde ervaring gehad als Bart, want hij was zelf al een halve eeuw een echte vampier. Hij leek nog steeds verbaasd dat iemand kon denken dat hij geen broodje met kaas nodig had nu en dan. “Bloed is ontzettend lastig om te krijgen, tegenwoordig, als je geen seriemoordenaar wilt zijn. Jack the Ripper is een voorbeeld van waarom dat een slecht idee is.”
      “Hij was een vampier? Ik wist het!”
      “Hij werd aan stukjes gescheurd door een roedel weerwolven.”
      Bart deed kort een poging daar een soort schuldgevoel over op te trommelen, maar het was niet gemakkelijk en wilde niet echt werken. “Terecht,” zei hij uiteindelijk, en hoopte maar dat Vladimir inmiddels genoeg gewend was aan zijn gebrek aan diplomatie om dat ook door de vingers te zien.
      Vladimir maakte een beweging die in het midden hield tussen je hoofd schudden en je schouders ophalen. “Eigenlijk wel, ja.”
      “Maar je hebt dus honger? Heb je zelf geen mueslirepen in die cape van je?”
      “Als er nog zoiets in mijn cape zat, zou je dat inmiddels wel gevoeld hebben, waarschijnlijk.”
      Er schoten wat scenario’s door Barts hoofd die op dat moment plaats zouden hebben gevonden als ze in een matige MTV serie hadden gespeeld (“oh Vladimir, is dat een mueslireep, of ben je gewoon blij me te zien?”), maar hij schudde ze weg. “We zouden een pizza kunnen bestellen,” stelde hij voor.