Death & Taxes | 30

“Dat is illegaal,” zei Vladimir, wat een feit was, maar geen antwoord.
      “Dat is niet waarom ik het nooit heb gedaan.” Bart kon Vladimirs ogen op zijn gezicht voelen, maar hij keek hem niet aan. Hij staarde strak naar Ava’s grafmarkeerder.
      “Nee?”
      “Nee. Ik heb erover nagedacht, en op een bepaald punt kwam ik erg dichtbij, na twee jaar of zo. Dit was nog voor de Akkoorden, dus ik had het kunnen doen, al zou mijn roedel er niet blij mee zijn geweest.”
      “Wat hield je tegen?”
      “Een hoop dingen die we vandaag hebben gezegd, maar vooral hoe graag ik het wilde, eigenlijk. Ik zag ze ouder worden en het deed zoveel pijn, en ik wist dat ik ze uiteindelijk zou zien overlijden als ik ze niet beet, maar als ik het wel zou doen, zouden zij hetzelfde meemaken met mensen waar zij van hielden en die belangrijk voor ze waren. Ik zou dat niemand willen aandoen.”
      “Ik snap wat je bedoelt.” Vladimir zuchtte. Hij klonk licht trillerig. Bart voelde zich ook zo. “Zullen we gaan?”
      “Wat?”
      “Naar de poort. De pizza in ontvangst nemen.”
      “Oh.” Bart schudde zijn hoofd, maar stopte toen, omdat dat niet de boodschap was die hij wilde doorgeven. “Eh, ja, laten we gaan.”
      Hij liet de cape van zijn schouders glijden en krabbelde overeind. Hij strekte zijn benen en zwaaide wat met zijn armen, want hij merkte nu pas dat ze een behoorlijke tijd stil hadden gezeten. Hij was niet meer echt koud, anders zou hij nog stijver zijn geweest, maar losjes was hij ook niet.
      Vladimir stond gewoon op en schudde zijn cape uit, en was klaar om te gaan. Vladimir was een merkwaardig figuur. Bart had dat de hele avond al door, maar hij was het bijna vergeten. Het was iets waar hij bijna aan gewend was geraakt, maar op dat moment raakte het hem weer, als een klap in zijn gezicht.
      Hij stopte met het schudden van zijn ledematen en liep richting het pad, zonder om te kijken of Vladimir achter hem aan kwam. Hij kon hem horen, achter zich, tot Vladimir een paar grote stappen nam en hem inhaalde.
      “We hebben nog geen haast,” zei Vladimir. Hij keek nog een keer achterom naar Ava’s graf, maar Bart redeneerde dat als ze de hele tijd niet was opgestaan, ze het waarschijnlijk ook niet in de twintig seconden zou doen die ze nodig hadden om buiten zichtwijdte van haar graf te komen. Als ze het deed, dan zou ze het doen terwijl ze net weg waren, want hoewel hij niet geloofde in het lot of voorgeprogrammeerde gebeurtenissen of een hogere macht, geloofde hij wel in pure, stomme pech.
      Hij wist niet zeker waar zijn slechte humeur opeens vandaan kwam. Misschien had hij te veel eerlijke dingen gezegd over gevoelens. Zelfs de meeste van zijn roedelleden wisten niet dat hij een zusje had, laat staan dat hij naar haar begrafenis was geweest. Dat waren de personen die hij het beste kende in de wereld en die het meest over hem wisten en met wie hij zijn leven deelde. Dat waren degenen die hij dit soort dingen kon vertellen, want zij zouden luisteren en hem begrijpen, en zij waren de personen die hij dit soort dingen hoorde te vertellen omdat ze zijn roedel waren. Waarom was hij in plaats daarvan midden in de nacht spontaan zijn hart aan het luchten bij een man die hij vandaag pas had leren kennen?
      Niet eens een man. Een vampier.
      “Misschien is de bezorger wel te vroeg,” zei Bart, wat hem zeer onwaarschijnlijk leek, maar wel een goed excuus was voor zijn plotselinge halfslachtige ontsnappingspoging.
      Vladimir zond hem een blik die duidelijk communiceerde hoe dubieus hij was over dat idee. Zelfs daarover waren ze het eens, blijkbaar.
      Anderzijds was Vladimir begonnen met het delen van onnodig persoonlijke dingen. Hij was degene die als eerste zijn verloofde had genoemd, en die was blijven praten, en die de sfeer had gecreëerd waarin Bart ook meer zei dan hij achteraf gezien misschien zou hebben gewild. Bart dacht dat dat hem zou moeten geruststellen, maar in plaats daarvan verdubbelde zijn hartslag. Ze liepen nu weliswaar, maar dat was niet genoeg lichaamsbeweging om dat te kunnen verantwoorden.
      Zijn gedachten waren dat wel. Want wat als dit de hele tijd al het doel was? Wat als Vladimir hem de hele avond al voor de gek hield en op zoek was naar dit soort dingen, of erger nog, informatie over zijn roedel? Wat als dit een vooropgezet plan was en Bart er met open ogen en oren in tuinde, volkomen gecharmeerd door neppe hoektanden?