H.57.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Hey, Ammay. Zat je te tekenen?’
Ze knikt, glundert en pakt Evans hand vast.
Met kinderlijke, enthousiaste hobbelpasjes begeleid ze hem naar de tafel, opgewonden haar kunstwerken tentoonstellend.
Met een kleine glimlach kijk ik maar ze, loop ernaar toe.
Over zijn schouder kijk ik mee naar het papier.
Het is groen, met een kronkelende lijn door get midden, alsof het een rivier is, maar alleen is het met geel aan de zijkanten en wordt het steeds blauwer en donkerder naar het midden toe.
‘Wat is dat?’ vraagt Evan en trekt een stoel maar zich toe.
Ammay gaat ook op een stoel zitten, op haar knieën en over haar tekening heen gebogen.
‘Dat is de enchanted rivier in de Filipijnen.’ zegt ze trots.
Daar had ze het ook over op haar verjaardag.
Over hoe ze fotograaf wilt worden en de Enchanted river wilt fotograferen.
Kan ik er ooit voor zorgen dat die droom uitkomst?
Ze begint ijverig te vertellen over dat het heel diep is en dat er grotten zijn en nog veel meer.
Ik luister maar half, alsof het voelt dat dat moet, ook al heeft ze het helemaal niet tegen mij, lijkt ze me te zijn vergeten.
Misschien is dat maar beter ook, want wie wilt zich een moordenaar herinneren?