H.59.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
‘Tot vanmiddag.’ zegt Ammay terwijl ze onbewust met haar nagels over de rubberen uiteinden van haar fietsstuur krast.
Ik glimlach kort naar haar, strijk voorzichtig een dwarse lok haar achter haar oor terwijl ik verslaafd ben aan het zien van de moed in haar ogen.
‘Ik zie je dan. Jij bent iets eerder uit dan ik, maar fiets gewoon naar huis’, murmel ik, maar net verstaanbaar,’ Mam is er toch niet.’
Ik druk een kus op haar voorhoofd en schenk haar nog een glimlach, zo gemeend mogelijk.
Dan zwaait ze naar Evan - die terugzwaait - en zegt ze mij opnieuw gedag.
En ze dan fietst ze weg.
Ik heb er elke keer moeite mee dat ze zelf naar school moet fietsen, bang dat haar iets overkomt, maar het leven kan toch onmogelijk zo sarcastisch zijn om haar met een drugsdealende zus en mishandelende moeder om te laten komen in een auto-ongeluk?
Als ze ergens aan dood gaat, dan is het...
In een fractie van een seconde gaan alle alarmbellen in mijn hoofd af.
Maak die zin niet af.
Zelfs als ik het zou willen, zijn er veel te veel scenario’s om uit te kiezen.
Met een vermoeide zucht - meer zit er gewoon niet in - doe ik mijn helm op.
Tijd om te vertrekken.