Hoofdstuk 3

De ogen van Muci schieten open terwijl ze zichzelf rustig probeert te houden.
      "Als in, het eiland?" Haar moeder knikt.
"Het eiland..." Muci staat weer op, dit was wel eerder nieuws geweest. Ze hadden de goden boos gemaakt, wij hadden de goden boos gemaakt.
"E-en wat nu?" vraagt ze voorzichtig.
"Weten we nog niet precies, we zoeken naar een oplossing." Muci knikt en kijkt naar de klok, het was nog middag. In het glas van de klok wordt de kamer weerspiegelt, Ray huilt niet meer, hij kijkt emotieloos voor zich uit. Meteen draait Muci zich naar hem toe.
      "Kom je Ray? Anders gaan we even naar buiten." Ray knikt afwezig en staat op. Muci is drie jaar ouders dan Ray, dat kan je merken. Dankbaar kijkt haar moeder Muci aan, Muci glimlacht als teken dat het goed is. Samen met Ray loopt ze naar buiten.

"Kijk naar boven Ray..." Langzaam kijkt Ray omhoog. De zon brand in zijn ogen waardoor hij snel weer naar beneden kijkt en in zijn ogen wrijft.
"Wat is er boven?"
"Een mooiere plek." Een zwakke glimlach verschijnt op het gezicht van Ray.
"Denk je?"
"Zeker." Muci is even stil, "Haal even diep adem, we moeten erachter komen wat er precies aan de hand is." Ray knikt en mompelt iets als 'is goed' waarna hij zijn ogen sluit en rustig adem haalt. Wanneer hij zijn ogen opendoet staat Muci op het punt een boom in te klimmen.
"Waarom doe je dat?" Vraagt Ray op verheven toon zodat ze hem kan verstaan.
      "Misschien kan ik van boven zien wat er gebeurd." Roept ze terug en klimt behendig naar boven. Ray is altijd wel jaloers geweest op haar behendigheid, ze was lenig, stil, licht en ook sterk. Hijzelf was wel onhandig en zou nooit weer veilig uit de boom kunnen klimmen. Dat is ook de reden dat Ray zich meer op school richt. Ook daar staat hij bekend als 'het watje' of 'de nerd' wat Ray helemaal niet erg vindt. Hij krijgt aandacht én goede cijfers. Het enige vak waar Ray veel moeite mee heeft is tekenen, neem dit niet verkeerd, Ray is een kunstenaar. Hij kan enorm mooi tekenen, of in ieder geval, hij kan mooi schetsen. Maar wanneer hij kleuren moet gebruiken gaat hij de mist in. Kleurenblind. Compleet zwart wit, wat niet vaak voor komt.

"Zie je iets?" roept hij naar boven wanneer hij onder de boom staat. Muci schud haar hoofd en klimt gecontroleerd weer naar beneden.
"Nee, niets." ze kijkt Ray zo rustig mogelijk aan.
"Oh... oké... Misschien is het dan gewoon niets..." zegt Ray en wend zijn blik af. Hij weet dat ze liegt. Overal zijn mensen in paniek hun huizen aan het verstevigen, vooral de ramen en deuren, en zij zegt dat er niets aan de hand is? Kan niet. Het liefst was Ray ook de boom in gegaan om zelf te kijken, maar hij weet dat hij dit er niet mee zou op lossen. "Wat moeten we nu doen?"
      "Misschien kunnen we naar het kasteelplein?" stelt Muci voor en begint te lopen. Ray volgt haar, hij volgt haar altijd. Er zou bijna geen moment zijn dat hij haar niet zou volgen.
De voetsporen van de twee kinderen staan in het zand. Rennen op slecht asfalt met blote voeten is niet de voorkeur van de twee. En wanneer Ray bijna op de grond valt door een diepe kuil in het zand, begint Muci te lachen. Ze lacht altijd, maar helpt ongetwijfeld. Mensen vragen zich af hoe die twee zulke goede vrienden kunnen zijn. Ze zijn tenslotte broer en zus. Ray antwoord altijd hetzelfde, 'Omdat het Muci is, dat heeft niets met mij te maken.' Mensen zullen knikken, maar niet begrijpen. Dat is ook hetgene waar Ray de meeste moeite mee heeft. Mensen die zelf de dingen in vullen. Jouw mening invullen, omdat je me wel zo'n persoon lijkt.

Opeens staat Muci stil waardoor Ray bijna tegen haar aanbotst.
"Wat doe je?" vraagt hij zacht, maar wanneer Ray om zich heen kijkt ziet hij het ook. Er waren honderden mensen hier.