Hoofdstuk vier

“Lilias zou je alsjeblieft met mij mee willen komen?” de stem van de dokter trekt Lilias weg uit haar gedachten en ze is terug in het hier en nu. Lilias staat langzaam op en schuift haar stoel netjes terug aan de houten tafel. Bevend van de nervositeit volgt ze dokter terug naar de onderzoekskamer.
“Neem alsjeblieft plaats Lilias,” zegt de dokter terwijl hij wijst naar een luttel krukje. Lilias gaat braaf zitten, met knikkende knieën en haar gezicht naar de grond gericht wacht ze op de woorden van de dokter. De woorden die haar toekomst zullen bepalen.
“Helaas is jouw inzet niet goed genoeg geweest Lilias, je hebt gefaald in de simulatie en ook jouw uitstrijkje blijkt niet optimaal te zijn.” Lilias staat op met haar gezicht nog steeds gericht op de witte vloer. De tranen stromen over haar wangen en ze beent de kamer uit, het gebouw uit, weg van hier.

Verslagen staat Lilias boven op het hoogste gebouw van New Orleans. “Ik kom eraan mama, het spijt me dat ik heb gefaald,” haar stem trilt maar haar woorden klinken krachtig. Lilias neemt nog een grote, laatste ademteug en laat zichzelf dan vallen wiegende op het ritme van de wind.