Death & Taxes | 32

“Huh?” zei de man, terwijl hij zijn ogen losscheurde van Vladimir. Bart begon hem een beetje irritant te vinden. “Oh, eh, acht euro, graag.”
      “Heb je terug van een tientje?” Normaal gesproken zou Bart een pizzabezorger het briefje in handen hebben gestopt en hebben gezegd dat het zo goed was, want hij had sympathie voor mensen die dat werk deden na het zelf ook al twintig jaar te hebben uitgevoerd, maar in dit geval had hij daar weinig zin in.
      “Jup,” zei de man. Zijn ogen gleden weer naar Vladimir. “Ik heb terug van een hoop dingen.”
      Bart keek ook naar Vladimir, die beleefd glimlachte en een beetje knikte, omdat hij duidelijk geen idee had wat hij moest doen.
      De bezorger had zijn portemonnee van zijn riem getrokken, waar hij aan was bevestigd met een ketting. Hij toverde een twee euro muntstuk tevoorschijn en liet het zonder verdere ceremonie in Barts hand vallen, waarna hij het briefje aannam en wegstopte. “Bedankt,” zei hij, op een vrij normale toon.
      Bart stak zijn hand uit om de pizza aan te nemen, maar de bezorger negeerde hem plotseling weer. Hij hield de platte doos uit naar Vladimir, zijn handen om de hoeken die aan Vladimirs kant waren, waardoor Vladimir geen manier had om de doos over te nemen zonder dat ze elkaar aanraakten als hij niet het risico wilde lopen dat de pizza zou vallen. Bart begon de bezorger erg irritant te vinden op dit punt.
      “Dank je,” zei Vladimir.
      De bezorger straalde naar hem. “Geen probleem. Oh, wacht, ik heb jullie nog geen servetjes gegeven.”
      Hij holde terug naar zijn scooter en opende de doos achterop weer en viste er een paar servetten uit. Hij bleef net een tel te lang bij de scooter hangen, en toen hij weer terugkwam zag Bart iets op de servetten wat te donker was om een geprint logo te zijn. De bezorger liet hem het niet goed bekijken, want hij ging recht op Vladimir af, opende de doos die Vladimir in zijn handen hield, legde de servetjes erin en liet de deksel weer dichtvallen.
      “Zo. Het is belangrijk om goed beschermd te zijn als je activiteiten onderneemt waarbij gemorst kan worden, zelfs als het voor je plezier is.”
      “Eh,” zei Vladimir, die inmiddels ook definitief had beseft dat de bezorger keihard een poging deed met hem te flirten. Het was niet eens meer keihard, want een kei zou te subtiel zijn geweest. Dit was meer een rotslawine. “Bedankt.”
      De bezorger grijnsde nog een keer naar hem, keek heel even Barts kant op, en praatte vervolgens alsnog alleen tegen Vladimir. “Eet smakelijk. Hopelijk inspireert het je vaker van onze diensten gebruik te maken. We bieden meer dan alleen pizza!” Met die angstaanjagende woorden en een lange blik (voor Vladimir, uiteraard) keerde hij terug naar zijn scooter, waar hij zijn helm opzette en zijn been naar Barts mening met wat meer schwung dan nodig over zijn scooter zwaaide. Hij wierp nog een laatste blik op Vladimir over zijn schouder, knipoogde, leek te besluiten dat dat nog niet duidelijk genoeg was en maakte een telefoongebaartje naast zijn oor, en reed weg met een hoop gesputter van de motor.
      Bart moest een paar keer diep ademhalen om hem niet iets achterna te roepen. Vladimirs mond hing letterlijk open terwijl hij de bezorger achterna keek.
      Bart had geen zin om lang te blijven rondhangen en de man te bewonderen, al was het maar om zijn totale gebrek aan angst voor het platstampen van regels voor normale sociale interactie. Hij snoof en draaide zich om om weer door de poort terug te lopen naar de plek waar ze het grootste deel van de nacht al hadden doorgebracht, met z’n tweeën, zonder flirterige pizzabezorgers die alle grenzen met voeten traden.
      Hij kon horen dat Vladimir pas vijf volle seconden na hem in beweging kwam, en dit keer trok hij geen sprintje om Bart in te halen. Bart was zowel teleurgesteld als opgelucht. Als hij nu iets had gezegd, zou hij waarschijnlijk wat emotie hebben laten doorschemeren die hij Vladimir niet per se wilde tonen.
      Bij Ava’s graf remde Bart af, zodat ze uiteindelijk alsnog op hetzelfde moment aankwamen. Hij draaide zich naar Vladimir, die wat leek te zijn bekomen van de schrik. “Als je wilt, mag je de stoel hebben,” zei Vladimir. “Ik heb mijn mantel om op te zitten, wat de grond een stuk beter uit te houden maakt dan alleen jouw spijkerbroek.”