Death & Taxes | 43

“Waarschijnlijk,” zei Vladimir. Hij klonk ook alsof hij nog wat moeite had het te bevatten. “Haar opdracht,” zei hij, alsof hij zich dat opeens weer herinnerde.
      “Het was ons vertellen hoe ze doodging,” zei Bart.
      “Dat is zo raar,” zei Vladimir. “Dat had een van de allereerste dingen kunnen zijn die ze ons vertelde en dan zou ze binnen twee minuten weer weg zijn geweest.”
      “Het ging nu ook nog behoorlijk snel.” Bart keek naar de pizzadoos, waar nog een paar vergeten stukjes in zaten. Hij greep er eentje - inderdaad koud, inmiddels - en begon eraan te knagen, want hij had niet echt honger, maar wel een hol gevoel van binnen. Hij vermoedde dat hij dat niet zou kunnen vullen met pizza. “Het was plotseling, vooral. Denk je dat ze weer is waar ze zei dat ze heen zou gaan?”
      Hij was niet bewust om een woord heen aan het praten, al was zijn beschrijving zo vaag dat het haast zo klonk, maar hij had gewoon nog steeds geen idee wat hij zich precies moest voorstellen en hoe hij dat dan moest noemen. Deze avond zou een routineklus zijn die hem of een nieuw roedellid of een bevestigd vermoeden van de slechtheid en onbetrouwbaarheid van vampiers zou opleveren, maar in plaats daarvan had alles sinds het begin van de nacht op zijn kop gestaan en bleef hij nu achter met alleen maar een hele hoop vragen. Zo, zoveel vragen.
      “Ik hoop het,” zei Vladimir, en daar liet hij het bij. Dat was ook het enige wat er echt over gezegd kon worden, gokte Bart.
      Hij propte de laatste twee of drie happen van de korst van zijn pizzastuk in één keer in zijn mond. Daarna had hij niets meer te doen met zijn handen, dus werd hij zich weer wat meer bewust van hun situatie. Vladimir zat nog steeds op de grond, waar hij de hele tijd had gezeten tijdens hun onverwachte gesprek met geest-Ava, en Bart zat nog steeds op Vladimirs klapstoel.
      Die Vladimir nu weer nodig zou hebben omdat ze nu allebei konden vertrekken, want hun taak was ook volbracht doordat Ava de hare had afgerond en was verdwenen.
      Bart voelde zich nog wat holler, maar de pizza leek niet echt appetijtelijk meer. Het had bovendien duidelijk niet geholpen de eerste keer. Hij keek naar de doos en de servetjes die nog steeds met het nummer naar beneden in het gras lagen. Hij kon het niet zien, maar hij wist dat het erop stond. Hij had de neiging om er tegenaan te schoppen, maar dat was kinderachtig en zou hem niets opleveren. Hij stond dus gewoon op, pakte de servetten en verfrommelde ze zonder nog naar het nummer te kijken, onder het mom van opruimen. Hij gooide de servetten in de lege helft van de open pizzadoos, op de vetvlekken die daar waren achtergebleven.
      Daarna greep hij het campingstoeltje en klapte het in door de armleuningen naar elkaar toe te bewegen tot het alleen nog maar vier stokken met een warrige rommel stof ertussen leek. Het bleef nog net overeind staan toen hij het weer losliet, met een lak aan respect voor zwaartekracht.
      Vladimir bleek hem al aan te kijken toen hij uiteindelijk weer naar Vladimir keek, omdat hij niets anders meer omhanden had en het raar zou beginnen te worden als hij hem nog langer ontweek. Dit was echter ook al vrij raar, helaas. Er leek geen manier om dat te ontwijken.
      Hij bood Vladimir een hand aan. Vladimir greep hem en liet zichzelf overeind helpen, en Bart had het idee dat hij zelf degene was die Vladimirs hand als eerste weer losliet.
      Was dat een teken? Of werd hij misleid door Ava en zijn eigen gedachten die hem langzaam gek maakten en dingen lieten zien die er niet waren?
      Hij schraapte zijn keel, op zoek naar iets anders dan “dag, misschien zie ik je over honderd jaar ooit nog wel een keertje of zo”. “Uh,” was het beste waar hij op kwam. Het was best oké, eigenlijk, want het was een goede vuller om tijd te rekken, en dat was uiteindelijk het enige waar hij nu nog op kon hopen.
      “Het was geen weerwolf,” zei Vladimir. “Ik zal mijn clan vertellen dat het geen weerwolf was.”
      “En ik mijn roedel dat het geen vampier was,” beloofde Bart. Dat was een goed onderwerp, en hij vroeg zich af of Vladimir misschien met hetzelfde dilemma van tijd willen rekken zat als hij.
      Of misschien niet, en was dit nog steeds iets wat hij zich inbeeldde. Zeer uitgebreid. Op allerlei verschillende momenten.