Death & Taxes | 44

“Ik heb nog steeds geen idee wie Ava terug naar de aarde stuurde, of hoe, of waarom, en wat dat precies betekent voor filosofie en theologie en wetenschap in zijn algemeen,” zei Vladimir. “Maar ik ben wel blij dat het gebeurde. Het is goed dat we nu een bevestiging hebben. Misschien kan dit hele drama uiteindelijk een positieve werking hebben op verhoudingen tussen weerwolven en vampiers, in plaats van de negatieve die we allemaal zagen aankomen.”
      “Misschien kunnen we volgend jaar echt een keer met z’n allen een biertje gaan drinken in plaats van sporten,” zei Bart.
      Vladimir lachte. “Dat zou ik leuk vinden. Reken op mij.”
      “In dat geval zal ik mijn uiterste best doen om te zorgen dat het echt gebeurt,” zei Bart, wat misschien een stapje te ver was, maar hij moest die stap toch zetten. Als hij het niet deed, zou hij nooit weten of er voor hem vaste, zekere grond lag die hem goed zou opvangen, of drijfzand waar hij langzaam in wegzakte. Of gewoon een klif. In deze metafoor was het nog wat donkerder dan hier op de begraafplaats, waar hij inmiddels zo aan het sterrenlicht gewend was dat het bijna normaal leek.
      Hij had geluk, want het was geen klif, in ieder geval. Vladimir bleef naar hem glimlachen.
      Misschien was er nog een vierde optie waarbij hij spontaan begon te vliegen, bij nader inzien. Zo voelde het wel een beetje, tenminste. Hij wist vrij zeker dat hij zelf geen geest was, dus dan was er maar één mogelijkheid voor wat dat betekende, en het maakte het alleen maar erger dat Vladimir en hij nu uit elkaar zouden gaan en geen idee hadden of ze elkaar ooit nog een keer tegen zouden komen. Bart wist niet eens waar de vampierclan in deze stad van plan was heen te trekken als hun tijd hier voorbij was, en of dat ooit weer overeen zou komen met de plannen van zijn roedel. Het maakte hem een beetje wanhopig.
      Man, dit was een slecht moment om eindelijk aan zichzelf toe te geven dat hij een enorme crush had ontwikkeld op een man in een vampierkostuum binnen slechts enkele uren.
      “Denk je dat je roedel je überhaupt zal geloven als je ze vertelt over Ava’s geest?” vroeg Vladimir, want hij was blijkbaar wel nog enigszins bij de les met zijn brein. Zijn bewustzijn was niet heftig in steeds snellere rondjes aan het rijden terwijl hij tegelijkertijd bang was dat hij ieder moment uit de bocht zou kunnen vliegen.
      “Dat is een erg goede vraag, eigenlijk,” gaf Bart toe. “Maar waarom zou ik liegen? En er moet ergens wel iemand zijn die eerder een geest heeft gezien. Dat kan niet anders.”
      “Die mensen zijn er ook wel, maar we verklaren ze allemaal voor gek.”
      “Dat is waar.” Bart haalde zijn schouders op. “Ik zal in ieder geval mijn best doen ze te overtuigen. Ik sta niet echt bekend als de grootste fan van vampiers, dus ik denk niet dat ze een goede reden hebben om me ervan te verdenken dat ik iets verberg om jullie te helpen.” Hij besefte wat hij net had gezegd en begon onmiddellijk terug te peddelen. “Niet dat dat na vanavond nog steeds klopt, allemaal, maar dat hoeven zij natuurlijk niet per se te weten.”
      Vladimir knikte, bedachtzaam. “Ik denk het niet, inderdaad. Het is iets wat je gemakkelijk geheim zou kunnen houden.”
      “Dat zou ik nou ook weer niet willen zeggen,” zei Bart, die steeds meer de indruk kreeg dat hij het erger had gemaakt door zijn poging het beter te maken. “Er is geen reden om mysterieus te doen over het feit dat vampiers best oké blijken te zijn. Nou ja, één vampier. Misschien twee, als ik Mark tel, maar hem ken ik nauwelijks.”
      “Dit is stukken ingewikkelder dan het zou moeten zijn,” zei Vladimir. Hij sloeg de spijker op zijn kop, en dat zonder hamer. Bart was zo pijnlijk onder de indruk van hem en alles wat hij deed. Het was niet eerlijk.
      Bart vergat ook pardoes te antwoorden omdat hij naar Vladimir staarde, dus Vladimir vatte dat waarschijnlijk op als het einde van dat gesprek - of dat stuk van het gesprek, hoopte Bart, want dat zou betekenen dat het nog niet volledig voorbij was - en pakte zijn stoeltje. Hij hield het horizontaal onder een arm.
      “Had je het niet onder je mantel verstopt aan het begin?” vroeg Bart.
      Vladimir keek wat schaapachtig. “Jawel, maar dat was eigenlijk erg ongemakkelijk. Het was voor dramatisch effect, voornamelijk.”