Het geheime Starbucks menu (hete bliksem & een zacht ei) - SOTM

De klandizie van Starbucks omvatte een hoop uiteenlopende types. Het ging van de traditionele hipster tot gestresste zakenmensen die hun bestelling in halve handgebaren naar de barista probeerden te flapperen om niet hun telefoon aan de kant te moeten leggen, en van studenten die een halve dag een tafeltje bezet hielden met hun laptop tot verdwaalde Amerikaanse toeristen die eindelijk een bekende naam zagen die niet McDonald’s was. Desondanks had geen enkele Starbucks, waar dan ook op aarde of daarbuiten, ooit eerder dit duo tot hun gasten mogen rekenen.
      Ze zaten tegenover elkaar aan een tafeltje in de hoek, een beetje afgeschermd van de blik van de meeste mensen die binnen en buiten liepen. Dat was maar goed ook, want iedereen die binnen een radius van een meter van hun tafeltje kwam, werd overvallen door die typische, ongemakkelijke help-dit-is-een-eerste-date sfeer. Zelf zaten ze er allebei in vast, als vliegen op een lijmstrip die pas halfdood waren en dus sociaal waren verplicht om beleefd over koetjes en kalfjes te babbelen met elkaar, ondanks hun extreme ongemak. Er heerste een stilte aan de tafel die inmiddels al minstens twee voorzichtige glimlachjes te lang duurde om nog gered te kunnen worden van een officiële categorisatie als Ramp™.
      De gigantische, roodharige man draaide het kartonnen bekertje met zijn caramel frappuccino rond tussen zijn handpalmen. Hij moest duidelijk moeite doen om niet voortdurend blikken te werpen op de hamer die aan zijn voeten lag, die hij veel liever vast zou hebben.
      “Dus, eh,” begon hij. Het was niet zijn opzet hard te praten – het klonk zelfs bijna alsof hij fluisterde, op een gekke manier – maar toch overstemde hij bijna iedereen in de ruimte. Hij had gewoon van nature een luide stem, zei zijn moeder. Daar was niets mis mee. Zijn broer mompelde meestal andere dingen, maar deze broer was succesvol in fluisteren, dus de man wist niet precies wat die dingen waren. “Wat, eh, wat doe jij voor de kost?”
      Zijn tafelpartner fleurde zichtbaar op. Zijn oren gingen rechtop staan en zijn snorharen trilden een beetje. “Oh! Het is een vrij unieke baan. Mijn positie heeft geen officiële naam, maar ik ben een soort bezorger, eigenlijk. Slash entertainer. Ken je de kerstman?”
      De roodharige man knikte, waardoor zijn volumineuze baard bijna in zijn koffiebeker terechtkwam.
      “Nou, ik ben een soort kerstman, maar dan niet rond Kerst.”
      Nog een knik. “Ah. Cool.”
      “Ja! Best cool, inderdaad. Wat doe jij?”
      “Oh, ik, eh, ik doe iets met security. Ik heb een bijbaantje bij het weer en de overheid, soort van. Soms hamer ik hier en daar wat. Ik doe een beetje van alles, je weet wel.”
      “Dat klinkt ook heel gaaf!”
      Instemmend geknik aan de ene kant, een bemoedigende glimlach aan de andere, en toen was het weer stil.
      De andere bestelling voor de tafel was een macha latte (betaald door de roodharige man, want Noorse royalty gedroeg zich galant, volgens zijn moeder) waar nu een hoop nerveuze kleine slokjes van werden genomen. Het waren muizenhapjes in drinkvorm, wat een beetje ironisch was, besefte de drinker. Hij sloeg een poot over zijn mond om een opbubbelende giechel te onderdrukken, want hij wilde niet aan de indrukwekkende bonk spieren tegenover hem moeten uitleggen dat hij een enorme nerd was.
      “Hé, dus,” zei hij, want de spierbal was duidelijk geen begaafd spreker, “deze blind date werd voor mij geregeld door een vriendin, maar ze wilde me niet vertellen hoe ze je kende. Weet jij daar meer van?”
      “Bij mij was het mijn broer.”
      “Ken ik hem? Wat is zijn naam?”
      “Loki,” zei Thor.
      De Paashaas schudde zijn hoofd. “Oh, nee dan. Nog nooit van gehoord.”
      Thor schudde door een verbaasde lach. Het had het volume van een donderslag, en meerdere klanten keken verstoord hun kant op, maar de Paashaas vond het erg charmant dat hij zo open met zijn plezier was. “Sorry,” zei Thor een moment later. “Maar Loki zou dat haten. Hij is erg dol op zijn reputatie.”
      “Zo ken ik er ook wel eentje. Zegt de tandenfee je iets? Dat is die vriendin van mij.” De Paashaas leunde over de tafel naar Thor toe. “Ze postte op Instagram een selfie waarin ze vloog met de hashtag ‘no filter’. Ze verloor een stapel volgers omdat mensen dat natuurlijk niet geloofden, dus ze gaf de CEO van het bedrijf een gaatje in een van zijn kiezen.”
      Thor gooide zijn hoofd in zijn nek en lachte nog eens. De Paashaas sloeg met een glimlach zijn ogen neer, maar onder zijn vacht kleurde hij langzaam rood.
      De vrouw aan het volgende tafeltje trok een van haar oordopjes uit en fronste naar ze. “Hé, zouden jullie iets zachter kunnen doen? Ik hoor mijn eigen afspeellijst niet meer.”
      “Mijn excuses,” zei Thor, wat niet hielp, want in werkelijkheid leek het meer alsof hij het naar haar schreeuwde.
      De vrouw fronste dieper. “Pardon? Probeer je me voor de gek te houden?”
      Thor opende zijn mond weer, maar voordat hij hun buurvrouw verder kon beledigen met zijn goede bedoelingen, werd ze door iets op haar hoofd geraakt. Ze wreef over haar achterhoofd en staarde verbijsterd naar het blauwe paaseitje dat bij haar voeten op de grond lag. De Paashaas was opeens erg druk bezig met het bewonderen van zijn latte, en Thor barstte weer uit in een verheugde lach.
      De vrouw keek volkomen gechoqueerd, maar ze koos eieren voor haar geld en beende stijf van woede weg, mogelijk om een manager te zoeken.
      “Hoe deed je dat?” vroeg Thor.
      “Ik, uh, ik kan paaseieren laten verschijnen uit het niets. Dat maakt mijn werk makkelijker, want ik moet ze verstoppen voor een hele hoop kinderen ieder jaar.”
      “Dus je hebt een eindeloze hoeveelheid chocola?”
      De Paashaas wilde nerveus met zijn voet stampen, een slechte gewoonte die hij te danken had aan zijn verre verwanten. Hij wist stil te blijven zitten, wat goed was, want hij wilde niet nog meer aandacht trekken van de mensen om hen heen. “Ja,” gaf hij toe. “Is dat vervelend? Volgens de Kerstman ben ik de reden dat hij nog steeds geen beach body heeft.”
      “Nee, het is geweldig. Het is alsof je een eindeloze voorraad snacks bij je hebt.” Thor dempte zijn daverende stem tot een geluidsniveau dat slechts een tandje of twee hoger was dan hoe een normaal mens zou praten. “Vertel dit niet aan Mjolnir, maar dat is zoveel beter dan een hamer die reuzen platslaat.”
      Mjolnir de Hamer schuifelde en stampte een beetje in protest, maar bleef uiteindelijk weg van de tenen van de Paashaas. Ook zij kon voelen dat de energie bij deze date was omgeslagen op een positieve manier, en ze gunde Thor dat na zijn vreselijke afspraakje met Arachne, die in haar eigen koffiebeker was geklommen en eruit gevist moest worden voordat ze verdronk. Thor gaf Mjolnirs handvat een klopje om haar gerust te stellen.
      De Paashaas sloeg geroerd een hand over zijn hart. “Je weet niet hoe blij ik ben dat je er zo over denkt. Voor veel dates is dit een breekpunt.”
      “Voor mij is het een bonus.” Thor nam even om de vlinders in zijn buik te kalmeren. “Niet dat dat nog nodig was.”
      De Paashaas giechelde.
      Thor nam een stap die zelfs voor een man van zijn roemruchte glorie gewaagd voelde, en strekte zijn hand uit over de tafel. De Paashaas legde zijn poot erin.
      “Zullen we vertrekken voordat onze buurvrouw terugkomt?” stelde de Paashaas voor. “Ik heb het idee dat zij nog wel een eitje met ons te pellen heeft.”
      Thor schudde zijn hoofd, en even dacht dat Paashaas dat dit het moment was waarop hij het had verbruid met een eierwoordgrap. “Een paaseitje,” zei Thor, terwijl zijn serieuze uitdrukking werd gebroken door een grijns van oor tot oor.
      De Paashaas lachte nog steeds toen ze buiten de Starbucks door Mjolnir de lucht in werden getild. Op Twitter en Facebook verschenen die dag een paar tot op heden onverklaarbare berichten over donder aan een kraakheldere hemel, gevolgd door buien van paaseieren.