1.1

Godzijdank had ik het gehaald. Ik was net op tijd geweest. De Potters waren zich een hoedje geschrokken toen ze me bewusteloos door de haard naar binnen zagen vallen. Mrs. Potter was gelijk naar me toe gekomen en me proberen te helen. Het was niet de eerste keer geweest dat mijn moeder me had vervloekt, maar ze had nooit de Cruciatuscurse op me gebruikt tot gisteravond. Ja, ze had me al wel eens vaker geslagen of vervloekt. Maar hoe kan je je een moeder noemen als je een van je kinderen hebt vervloekt of geslagen?
'Pads?' vroeg Prongs zacht. Ik knipperde met mijn ogen en deed mijn uiterste best om deze open te houden. Het minimale licht wat door de ramen naar binnen kwam, prikte in mijn ogen. Het liefst deed ik ze gelijk weer dicht, maar ik wist dat er dan een grote kans bestond dat ik mijn bewustzijn weer verloor. Vanochtend was ik ook al even wakker geweest en had ik de Potters gesmeekt om me niet naar St. Mungs te brengen. Als ik dat zou doen, zou moeder naar Azkaban moeten en hoe graag ik dat ook wilde, zouden de gevolgen voor mij het ergste zijn. Waarschijnlijk zou vader me dan vermoorden of een van de andere Black's. Om nog maar niet te praten over wat de Death Eaters zouden doen als ze erachter kwamen dat er weer een Bloodtraitor bij was gekomen, al was ik dat altijd al wel geweest. 'Hoe voel je je?'
Mijn bruine ogen keken naar Prongs. 'Ik.. Ik weet het niet..' gaf ik eerlijk toe. Ik had geen idee hoe ik me voelde. Ik kon amper mijn ogen open houden en ik had een verschrikkelijke pijn in mijn rug en buik, waar ze me had geraakt met haar vervloekingen. Alles deed pijn en ik was zo moe. Het leek alsof ik geen energie meer had, alsof alle energie die ik ooit had gehad weg was gestroomd door een afvoerputje. 'Slecht,' gaf ik toe en keek mijn beste vriend aan. Ik hoefde me niet groot te houden voor Prongs, hij was als familie. Op dit moment mijn enige familie.
Mrs. Potter kwam de kamer ingelopen en keek me vol medeleven aan. 'Je blijft hier, Sirius. Je mag zo lang blijven als je wilt, want in geen honderd jaar laat ik je terug gaan naar die vrouw,' besloot ze en legde een nat washandje op mijn voorhoofd. 'Oh lieverd, je zweet helemaal,' zei ze bezorgd. 'James, open de gordijnen even en doe dan het raam open. Dan komt er nog een beetje frisse lucht binnen,'
Prongs stond op en deed wat zijn moeder hem vroeg. Ik volgde zijn bewegingen en toen hij het gordijn opzij schoof, viel me op dat het donker was. Hoe kon het nu al donker zijn? Hoe laat was het? Ik had toch maar enkele uren geslapen? 'Het is kwart over twaalf 's nachts,' vertelde Prongs me. 's Nachts? Hoe lang had ik wel niet geslapen?
'James, lieverd, ga alsjeblieft slapen. Je moet morgenvroeg weer werken bij de groenteboer om de hoek,' verzocht Mrs. Potter hem.
Prongs keek zijn moeder zuchtend aan. 'Maar mam, ik kan Pads hier toch niet alleen achter laten!'
Verontwaardiging was af te lezen op het gezicht van Mrs. Potter. 'Pardon? En wie ben ik dan wel? Kom kom, jij gaat slapen en ik blijf bij Sirius,' besloot ze en keek haar zoon streng aan.
Prongs zuchtte luid, maar luisterde naar zijn moeder. 'Ik kom morgen nog even langs voordat ik naar Jones ga,' beloofde hij en liep de kamer uit.
Mrs. Potter ging op een stoel zitten bij mijn bed en keek me bezorgd aan. 'Weet je zeker dat we niet even langs St. Mungs moeten? Je ziet er echt niet goed uit, lieverd,' vroeg ze me bezorgd.
Koppig schudde ik mijn hoofd, waarbij ik het gevoel had dat mijn hoofd uit elkaar zou gaan barsten. 'Nee, alstublieft niet Mrs. Potter. Het gaat wel. Ik ben alleen een beetje moe,' zei ik langzaam en de woorden kwamen dan ook moeizaam uit mijn mond.
Ze rolde kort met haar ogen. 'Oké dan, maar als je je nog lang zo blijft voelen, schrijf ik een bevriende Heler,' besloot ze. Ik wist dat ze geen tegenspraak accepteerde en daarom zei ik ook niets. 'En trouwens het is Euphemia in plaats van Mrs. Potter, lieverd,' glimlachte ze. Begrijpend knikte ik en probeerde te glimlachen. 'Probeer anders nog even te slapen, dan voel je je morgen vast weer wat beter,' stelde Mrs. Potter, nee Euphemia voor.
Instemmend knikte ik en sloot mijn ogen weer. Ik hoorde hoe ze de kamer uitliep en me alleen liet. De bonkende koppijn kwam terug en even leek het of ik weer werd aangevallen, maar dat kon niet. Ik was hier veilig. Ik had het gehaald en ik hoefde nooit meer terug. Hier was ik veilig. Niemand deed me hier iets aan.