~1~

Sophie wilde naar huis. Ze raakte geïrriteerd. De trein die ze de laatste tijd vaker nam omdat ze overwerkte, kwam maar niet opdagen. Zelfs de borden gaven niet eens wat aan. Geen informatie, geen melding, niks. Alles was blanco.
'Fijn,' zei haar mond met een grote zucht. Dit was ook nog eens de laatste trein die ging. Als deze niet kwam, dan kon ze niet naar huis. Ze had immers geen geld voor een taxi en verder had ze geen dierbaren die in haar buurt woonden.
Ze vervloekte deze dag. Alles ging mis. Mensen op het werk zeurden onnodig aan haar hoofd, gaven haar de verkeerde aandacht. Normaal kon ze zoiets wel hebben, maar vandaag was ze in een verkeerde bui. Ze had slecht en weinig geslapen. Vanochtend had ze de suikerpot laten vallen; dat zette de toon voor de rest van de dag. Dit kon ze er ook wel bij hebben.
Lichtjes raakte ze in paniek. Het is al zeven minuten over tijd en haar trein was er nog steeds niet. Ze pakte haar mobiel. Kon ze echt niemand bellen? Rechtsboven in het schermpje kleurde het batterijicoontje rood en gaf nog maar vijf procent aan. Snel drukte ze hem uit. Ze moest logisch nadenken. Op dit soort momenten wilde ze dat ze vrienden had. Die had ze niet. Haar ouders woonden aan de andere kant van het land en hun contact was wat verwaterd. Zoveel leken haar ouders niet om haar te geven. Een van haar collega's misschien? Nee, dacht ze, ik heb ze vandaag echt uitgespuugd. Die zitten niet op me te wachten. Oké, alleen als ik écht niet thuiskom dan. Voor nu wachtte ze af.
Wanhopig keek ze om zich heen. Ze vroeg zich af of ze de enige was op dit verlaten ondergrondse station, bestaande uit spoor één tot en met vier. Zoekend liep ze het stukje perron over. Niemand te zien.
Sophie begon te rillen, ze kreeg het koud. Vandaag was best een warme dag, maar 's nachts koelde het altijd af. Ze was moe, wilde slapen. Ze liet zich zakken op een bankje dat daar stond. In haar tas zocht ze naar eten, maar alles was op. Altijd hield ze een appel over aan het einde van de dag, waarom nu ineens niet? Enkel vond ze een half rolletje met pepermunt. Dat vulde niet. Wat een baaldag...
Op het moment dat ze het liefst wilde huilen, hoorde ze voetstappen. Ze kwamen haar kant op gelopen.