H.75.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Heel lang is hij stil, maar dan trekt hij mij naar zich toe, slaat zijn armen om mij heen en drukt me tegen zich aan, zijn gezicht in mijn hals gedrukt.
Het duurt even voor ik besef dat hij huilt, heel stil, maar dan vallen zijn tranen op mijn huid.
‘Ga alsjeblieft niet weg’, brengt hij uit,’ Ik kan niet meer alleen zijn.’
Hoe kon ik niet snappen sta hij zelf ook doodsbang is?
Zijn ouders zijn bruut vermoord toen hij twaalf was en sindsdien was hij alleen.
En nu heb ik hem de angst ingeboezemd dat ik zelfmoord zal plegen.
Dat is natuurlijk niet zo.
Natuurlijk zal ik dat niet doen.
Ik wil gewoon... weet ik veel.
Maar ik wist niet dat ik zoveel voor hem betekende.
‘Ik blijf bij je. Oké?’ breng ik met trillende stem uit,’ ik beloof het.’