H.76.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
En dan gaat mijn telefoon af, zo plotseling dat ik bijna een kreet uit mijn mond laat ontsnappen.
Om de een of andere rede is het eerste wat door mijn hoofd heen gaat dat het Ammay is, dat ze nog leeft, dat het oké is, maar ik weet ook wel dat dat nergens op slaat.
Ze had geen telefoon.
En ze is dood.
Ammay Annelson leeft niet meer, dat is mijn schuld, en ze kan mij nu niet aan het bellen zijn.
Ik denkbare alleen omdat dat is wat ik wil, omdat dat het enige is waar ik nog naar verlang.
Maar dan haal ik hem uit mijn zak, kijk wie mij op dit moment überhaupt zou willen bellen.
Het is een onbekend nummer.