Hoofdstuk 9 Drakenvlucht

Hij steeg zo snel op dat zij de teugels stevig vast moest grijpen om niet van zijn rug te glijden. Toen Ailyla eenmaal weer stevig op zijn rug zat, kon ze de horizon zien. De heldere zon strekte zijn stralen uit over de velden die de prinses al heel haar leven over uit heeft gekeken. Ailyla vloog hoog over rivieren die dwars door de tulpenvelden kronkelden. In de verte zag zij haar jongste zusje met Brûnye nog op het plein staan, omringd door mensen.
Zelfs al was Ailyla amper weg, ze lag nu al mijlen ver voor op hen. Niet dat Ailyla plande dezelfde kant op te gaan als haar broer en zus; waarschijnlijk gingen zij richting de oostelijke bossen, daar viel vast goed handel te drijven. Maar Ailylia had haar hoop gevestigd op de westelijke woestijnen, want zij was de enige die daar zo gemakkelijk komen.

Duisternis dreef de zon achter de donkergroene heuvels. Ailyla haalde een grote kaart uit haar rugzak. Egme de draak blies vermoeid rookwolken uit. Bemoedigend klopte Ailyla op zijn nek. Ze zou gaan kijken voor een slaapplek. Ergens tussen hier en 20 kilometer zou zich een herberg bevinden. Alleen wist de prinses niet meer zo precies waar deze zich bevond.De wind speelde op en blies de halfontvouwde kaart in Ailyla's gezicht. De jonge vrouw sprutelde en worstelde om de kaart weer onder controle te krijgen. Zo'n kaart lezen op de rug van een draak, dat was geen gemakkelijke opdracht.