CAPITOLO TRENTA

||Cara Roseanne Cullen

Nog nooit ben ik in de troonzaal geweest. Mijn familie heeft er verhalen over verteld natuurlijk. De marmeren vloer, de gouden lijsten, de enorme hoogte en het glas in lood, maar in het echt ziet het er nog mooier uit.
      In het midden van de kamer staan drie tronen, de middelste troon een meter verder naar voor dan de andere twee. Overal staan pilaren die je je adem benemen en überhaupt de manier waarop de troonzaal, net zoals de rest van het kasteel, gebouwd is, is oogverblindend.
      Ik laat mijn blikken glijden naar de personen die zich in de troonzaal bevinden. Op de tronen zitten Marcus, Aro en Caius. Met rechts van hun Alec, die mijn zijde heeft verlaten, en rechts Jane. Aan de zijkant van de troonzaal staan Felix en Demetri. Bij deze laatste lijken zijn ogen roder dan ik me kan herinneren en een huivering kruipt over mijn rug. Ik wil het niet doen, maar ik kan het niet laten om mijn hand beschermend weg te duwen.
      ‘Mijn liefste Cara,’ begint Aro. Hij staat sierlijk op van zijn troon, zijn ogen felrood en zijn zwarte haren stijl over zijn rug. ‘Het spijt me voor de nare draai van de afgelopen gebeurtenissen.’
      Aro’s ogen dwalen af naar mijn hand, terwijl hij zelf zijn eigen hand uitsteekt. Ik ben blij dat ik de woordeloze communicatie begrijp en voorzichtig leg ik mijn goede hand in de kouden van Aro. Ik voel niets, behalve de ijzige kou die mijn lichaam bijna altijd omsingelt, maar Aro lijkt in een soort trance beland te zijn.
      Na een paar minuten, opent Aro zijn felrode ogen weer en geeft hij me een glimlach die vast medelevend moet zijn. Ik glimlach verlegen terug, maar het ziet er vast uit als een glimlach van een boer met kiespijn.
      ‘Ik heb al contact opgenomen met Carlisle en je familie zal hier voor het avondmaal zijn om je terug te brengen naar Forks,’ zegt Aro dan.
      Het voelt alsof er tien kilo aan lasten en zorgen van mijn schouders vallen en ik kan een zucht van opluchting bijna niet inhouden. Op het nippertje weet ik ervoor te zorgen dat ik op de binnenkant van mijn wang bijt, maar mijn blik wordt getrokken door Demetri.
      ‘Wat… wat… meester?’ stottert de vampier met een blik vol ongelovigheid. Hij ziet eruit alsof hij ieder moment kan gaan stampen en schreeuwen om te laten zien dat hij het er echt niet me eens is, maar hij houdt zich nog in. ‘De afspraak was dat ze een week zou blijven, op z’n minst!’
      ‘De afspraak was, Demetri,’ sneert Aro met een stem veel harder en gemener dan ik ooit gehoord heb. Een stem die geen tegenspraak wenst. ‘Dat niemand haar pijn zou doen. En in het speciaal dat jij haar geen pijn zou doen. Het moet inmiddels wel duidelijk voor je zijn dat je daar diep in gefaald hebt. Dit zijn de consequenties van je onverantwoordelijke acties.’
      De woorden van Aro zijn hard, maar de manier waarop hij ze overbrengt, zorgt ervoor dat ik moet blozen, omdat ik medeleven voel voor Demetri. Zijn gezichtsuitdrukking breekt nogmaals mijn hart en ik wil zeggen dat het oké is en dat ik niet bang ben, maar dat zou een leugen zijn. Ik wil oprecht niet bang zijn, maar mijn hersenen spelen het moment over en over voor mijn netvlies en iedere keer wordt het gevoel van angst, tot mijn grote tegenzin, erger.
      Aro knikt naar Jane, die zich aan mijn zijde voegt, waarschijnlijk om me terug te brengen naar mijn kamer.