H.79.

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Er komt een vrouw van rond de dertig naar ons toelopen en onbewust schuif ik wat dichter tegen Evan aan, die zich sterker voordoet dan dat hij is.
Ze heeft honingblond haar dat in een formeel knotje achter haar hoofd is vastgemaakt en bijna beangstigend lichtblauwe ogen.
Evan staat op en pakt mijn hand vast zodat ik dat ook doe en de vrouw glimlacht flauwtjes, stelt zich voor als Chloë.
Ik knik voorzichtig en ook wij stellen ons beide voor, al vermoed ik dat ze dat al weet en is het meer een beleefdheid.
'Als jullie met mij mee zouden willen komen, dan kijken we even of alles naar wens is. En ik had begrepen dat ik het daarna met Evan zou regelen?' vraagt ze en ik blijf heel lang haken bij het gebruik van de voornaam.
We zijn kinderen: te jong voor achternamen.
Kort kijk ik Evan aan.
Ik wist niet dat hij het voor me zou regelen. En om eerlijk te zijn ben ik daar maar al te blij mee.
Ik vang zijn blik en ik zeg geluidloos "dankje", waarna hij naar de vrouw knikt ter bevestiging.
We lopen achter haar aan en we lopen een ruimte binnen.
Het is een grote zaal, met in het midden achterin een open kist, waar Ammay zometeen waarschijnlijk in gelegd zal worden.
De gedachte voelt te vreemd om uit te spreken.
Nietsvermoedend loop ik achter Chloë aan, om volledig overvallen te worden door wat ik zie.
Ze ligt al in de kist.
Gewoon vlak voor me.
Haar levenloze lichaam.
En daar was ik niet klaar voor.